Harry Styles en het vagevuur van One Direction

Na het immense succes van One Direction proberen de jongens het nu voor eigen rekening, Harry Styles op kop. Velen deden het hem al voor, van Robbie Williams tot Justin Timberlake. Maar zij waren geen lid meer van hun band, Styles wél.

Sinds enkele weken heeft Harry Styles, altijd de officieuze frontman van One Direction geweest, een soloplaat, getiteld Harry Styles – de man houdt van duidelijkheid.

Op Harry Styles – de plaat, niet de man – horen we alle mainstreamgenres uit vier decennia popgeschiedenis passeren. Single Sign of the Times had de demo van een jonge David Bowie kunnen zijn. Verder horen we funky dingen, liedjes die live weleens rock-‘n-roll kunnen worden en zelfs een ballad die drijft op Blackbird-achtig gitaargepingel. Soms klinkt het fake en kapotgeproduceerd, soms hoor je gewoon een sterk popnummer. In ieder geval staat hier een artiest die zijn One Directionverleden van zich af wil schudden.

Of niet natuurlijk, want de band is nog steeds bij elkaar, zij het sinds december 2015 in pauze. Dat vergeten veel recensenten die klaar staan om Styles neer te sabelen: zolang de band nog kan samenkomen, hoewel een reünie steeds verderaf lijkt, kan hij het niet maken om zijn muzikale parcours tot dusver uit te wissen zoals Robbie Williams en Justin Timberlake dat konden toen zij respectievelijk Take That en *NSYNC verlieten.

Dat valt eenvoudig te illustreren door de lakmoesproef voor een nieuwe Grote Popster: het eerste serieuze interview in Rolling Stone. Timberlake ging in 2003, na de release van Justified, met gestrekt been in op zijn voormalige buddy’s: ‘Ik dacht dat mensen het teenpoplabel op *NSYNC plakten, omdat ze niet begrepen wat het was. Ik kijk terug nu en realiseer me dat het exact dat was. Twee beslissingen nam ik toen: ik wil nooit meer aan teenpop doen en ik wil nooit meer niet beseffen wat iets echt is. Ik had het geweldig met die gasten, maar denk ik dat wat ik heb gemaakt tien keer beter is dan eender wat One Direction heeft gemaakt? Ja, dat denk ik. Maar ik ben een opschepper.’

Ook Zayn Malik, die de band verliet voor de pauze, liet geen spaander heel van het repertoire dat hij kort daarvoor zo gepassioneerd ten berde had gebracht. ‘One Direction is niet de muziek waar ik naar zou luisteren. Mocht ik een dinner date hebben, zou ik wel coolere shit spelen.’

Wat moet je daar dan, Harry Styles zijnde, nog op zeggen? ‘Ik ben blij dat hij doet wat hij graag doet’, repliceert Styles op de uitvallen van zijn voormalige bandmaatje. De rest van het interview is balanceren tussen zelfbevlekking à la ‘Het belangrijkste was dat ik eerlijk wilde zijn. Ik had dat eerder nog niet gedaan.’ en open doekjes naar 1D als ‘Ik hou van de band en sluit niets uit voor de toekomst’. Diplomatie, het is ons wat.

Cocaine Katie

Nog een troef die Harry Styles nauwelijks kan uitspelen: vuile praatjes. Er is nu weinig geschikter om onder een boysbandjuk uit te komen dan wat dirty talk in je nummers smokkelen. Of Pillow Talk, zoals Zayn Malik het noemt in zijn debuutsingle. Justin Timberlake gokte in Rock Your Body dat hij zijn love interest uit de kleren zou krijgen voor het liedje gedaan was, iets dat hij iets te letterlijk nam toen hij de borst van Janet Jackson ontblootte tijdens de finale van de Superbowl. Robbie Williams speelde privé én muzikaal de kaart van de verdovende middelen met een niet mis te verstane verwijzing naar ‘Cocaine Katie’ Moss in South of the Border.

Maar Styles kan dat niet tot hij zeker weet dat zijn imago nooit meer in het strakke keurslijf van One Direction moet passen. Wie tussen de regels leest, vindt hier en daar een fijne innuendo (And now she’s all over me, it’s like I paid for it / It’s like I paid for it, I’m gonna pay for this in Kiwi), maar niks dat ouders van tienermeisjes belet om Harry Styles – de man, niet de plaat – aan te schaffen.

Zangeres Mitski schreef in een recensie het volgende over de plaat: ‘Ernaar luisteren heeft me een beetje anders doen denken over Harry Styles als typische schooljongen – maar niet heel anders. Het is alsof hij naast je staat aan de bushalte en zich het laatste jaar wat anders heeft gekleed. Wanneer je dat ziet, draait hij zich naar je en vraagt hij je of je The Beatles kent. Je antwoord: “Euh, ja?”, waarop hij antwoordt dat hij ze net heeft leren kennen.’

Voorlopig staat Styles dus met één been in de rock-‘n-roll en met het andere in de tienerdromen, en dat mogen we hem niet euvel duiden. Net zoals we hem moeten vergeven dat zijn plaat niet uitblinkt in originaliteit. Dat deed Life Thru A Lens, de eerste van Robbie Williams ook niet. South of the Border, dat nummer over Cocaine Katie, flopte zelfs naar William’s normen en hielp zijn solocarrière zowaar naar de filistijnen. Totdat hij besloot om toch maar een vierde single in de strijd te gooien en daarvoor greep naar een Britpoppastische die hij nog had liggen: Angels, die ene variant op Don’t Look Back In Anger waar Noel en Liam Gallagher wél kwaad op terugkijken. De rest is geen Britpopgeschiedenis, maar wel geschiedenis.

Waarom dan al oordelen over een jonge twintiger met één niet al te vreselijke plaat? Het zal een sign of the times.zijn, zeker?