Michaël De Wilde en Richard De Muijnck, de vinylarcheologen van Harde Smart, verzamelden op hun eerste compilatie een kleine twee dozijn Vlaamse en Nederlandse grooves uit de seventies. Want waarom zouden onze vaderlandse hiphoppers alleen maar buitenlandse breaks samplen?
Doorslagje
Michaël De Wilde: Toen hiphop hier begon door te sijpelen, was Vlaanderen er nog niet helemaal klaar voor. De jeugdhuizen niet, de radio niet, de mensen niet. In Zele werd ik uitgelachen met mijn baggy broeken en mijn vintage Puma-sneakers. Enkel de Beastie Boys vormden een link met de alternatieve rock die toen in zwang was, maar in het algemeen stond hiphop erg ver van het Vlaamse bed.
Richard De Muijnck: Toen de nederhop begon op te komen, lag de focus voornamelijk op het rappen in de eigen moedertaal, maar de instrumentale kant van het verhaal was gewoon een doorslagje van wat de Amerikanen deden: de breaks van oude funk- en soulplaten samplen. Blijkbaar dacht niemand er toen aan om dezelfde technieken toe te passen op lokale muziek. Af en toe eens gek doen met een fragment uit Sesamstraat of een Sinterklaasplaat, dat wel, maar dan ludiek bedoeld.
De Wilde: Nochtans ligt het voor de hand. Net zoals rap ontstond door beats van oude Amerikaanse platen te knippen en te plakken, hadden de eerste rappers uit de Lage Landen aan de slag kunnen gaan met de vinylcollectie van hun ouders. Want dat is hiphop: een les in muziekgeschiedenis.
22 meisjesnamen
De Wilde: Een zak biologische geestverruimende middelen en opgaan in kleinkunst, uitgespreid over het tapijt, zo is het zaadje voor Harde Smart geplant.
De Muijnck: We hingen wat rond bij me thuis, ver weg in een trip, en ik besloot de meest geschifte plaat op te leggen die ik had: Picknick (1968) van Boudewijn de Groot. Geniaal album. Die avond zijn we voor het eerst in de Nederlandstalige muziekgeschiedenis beginnen te graven. Gewoon klikken en doorklikken op YouTube. Die digitale research evolueerde naar rommelmarkten en tweedehandswinkels afschuimen, op zoek naar obscure breaks.
De Wilde: Onschuldig amusement, tot we het idee kregen: wat als we met onze vondsten nu eens een mixtape maken om de hiphopscene mee omver te blazen? Daar zat geen uitgedokterd plan achter, het is heel organisch gegroeid.
De Muijnck: In 2013 verscheen die eerste mixtape, 22 meisjesnamen, opgebouwd rond nummers waarin meisjesnamen voorkomen: alle Linda’s, Marleens, Katinka’s en Marijkes op een rijtje. Geinig, maar het smaakte naar meer.
De bodem
De Muijnck: Initieel dachten we dat de bodem van funky Nederlandstalige releases na een half jaar wel bereikt zou zijn. Niets bleek minder waar. Het werd een obsessie. Ook dat is eigen aan hiphop: bereid zijn om je keer op keer te bukken voor een platenbak, in de wetenschap dat er één juweel in kan zitten.
De Wilde: Ik had het onderschat, hoe het je meesleept. Producers, studiomuzikanten en labels in je geheugen opslaan, platengroeven inspecteren, zoeken naar die ene track die nog niemand heeft gevonden. Je moet soms door heel wat bagger heen om die ene diamant te vinden. We zijn geen geradicaliseerde redders van de Vlaamse muziekcultuur. Laat andere liefhebbers van breaks door dezelfde platen ziften en ze halen er waarschijnlijk dezelfde nummers uit. Maar je moet er natuurlijk wel de energie voor willen opbrengen.
Boma
De Muijnck: In Nederland zijn ze veel trotser op hun patrimonium. Hier is Nederlandstalige muziek te lang stiefmoederlijk behandeld. Bladen als Humohebben daaraan bijgedragen. Alleen Raymond van het Groenewoud kon nog door de beugel, alsof er maar plaats was voor één goede Vlaamse zanger. De meeste artiesten op onze compilatie, zoals Magenta, Daan Broos en Spectrum, hebben na een paar jaar hun instrumenten weer opgeborgen. ‘Het leven kwam ertussen’, zoals Broos me ooit zei.
De Wilde: Ik vind dat alle nummers op onze compilatie tot het collectieve geheugen zouden moeten behoren. Herwaardering, daar is het ons om te doen. Een beetje zoals belpopkenner Jan Delvaux ook ambieert, maar dan benaderd zoals hiphopproducer DJ Premier in de jaren negentig.
De Muijnck: Ook de factor community speelt mee. Veel van de artiesten die we herontdekten, leven nog. Zoals Della Bossiers, die de compilatie afsluit met Rust, en die we onlangs ontmoet hebben. De mannen van Magenta hebben besloten weer op te treden. Een vriend van me heeft een tante die een affaire gehad heeft met Lieven Coppieters, die in 1976 een fantastische plaat maakte met Marc Moulin. Toen ik op een feestje in de Vooruit iets draaide van Marijn ‘Boma’ Devalck – ooit de Vlaamse Barry White – bleek een vriendin als schoolmeisje in het achtergrondkoor te hebben gezongen. Deze muziek zit diep in onze genen, of we dat nu willen of niet.
Harde Smart
Wie Richard De Muynck en Michaël De Wilde
Wat hiphoppers met een hart voor Vlaamse en Nederlandse obscuriteiten.
Waar Gent en omstreken.
Sinds wanneer eerste mixtape 22 Meisjesnamen verscheen in 2013 op Soundcloud.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
