Hardcorefenomeen Scooter, uitgelegd voor jonge mensen

Komende zondag transformeert Scooter de Lotto Arena tot ravetempel. Een introductie tot de Duitse harddanceband voor wie geboren is na 2000.

“Ik heb ze net al even gegoogeld en ik kwam enkel foto’s van bromfietsen tegen.“

Kan. Scooter is niet de makkelijkste band om te googelen. Probeer de zoekterm ‘Scooter band’ eens. Dan krijg je normaal gezien foto’s van drie ravers op leeftijd met wenkbrauwpiercings en lederen jassen. Wel even opletten: er is ook een Belgische band die Scooter heet, bekend van de megahit You.

“Nooit van gehoord.“

Snap ik. Vraag dat maar eens aan uw pa of nonkel. Wij houden het hier bij de Duitse Scooter.

“Oké. En vanwaar moet ik die kennen?“

Scooter is een Duitse raveband die in de nineties en nillies hits scoorde met Hyper Hyper, Move Your Ass!, Fuck the Millennium en How Much Is the Fish? Die laatste werd zelfs een nummer 1-hit in België en is een soort harddanceversie van een folkrockklassieker uit de jaren zeventig, Zeven dagen lang van de Nederlandse band Bots.

“Zie ik eruit alsof ik folkrockklassiekers uit de seventies ken?“

Nee? Vanop de scouts of zo? Nochtans hét zuipanthem van de Lage Landen. Het gaat zo: ‘Wat zullen we drinken, zeven dagen lang. Wat zullen we drinken, wat een dorst.’ Je hoort er piraatbewegingen bij te maken.

“Ik denk dat ik oude mensen het wel eens heb horen zingen, ja.“

Voilà. Zeven dagen lang is eigenlijk een herwerking van het Bretonse nummer Son ar Chistr, maar dat terzijde. In de versie van Scooter roept frontman H.P. Baxxter herhaaldelijk ‘How much is the fish?’, wat dan weer verwijst naar het nummer Buffalo van de Iers-Engelse experimentele band Stump.

…

Sorry.

“Bon. En waarom roept die Baxter zo hard?“

H.P. Baxxter. Of Hans Peter Geerdes, zoals hij echt heet. Baxxter roept altijd. Dat is zijn shtick. Hij wordt ook weleens de DJ Khaled van de eurodance genoemd. Onder vijftigjarige ravers is Baxxter trouwens ook een beetje een sekssymbool.

“Haha. Vijftigjarige ravers.“

Misschien ligt het aan zijn kortpittige geblondeerde kapsel. Allicht niet aan zijn wenkbrauwpiercing. Hij verzamelt fancy auto’s. Hij gaat al eens graag naar Berghain. Hij komt zelfs weg met een pijnlijke reclame voor MediaMarkt. Er zitten trouwens nog twee mensen in Scooter, maar die kent niemand. In ieder geval: ze hebben meer dan dertig miljoen platen verkocht, dus ze moeten iets goed doen.

“Wat dan?“

Moeilijk te zeggen. Puur objectief gezien stelt Scooter zowel muzikaal als inhoudelijk weinig voor. Je krijgt er misschien zelfs een beetje hoofdpijn van. Alleen: ze hebben daar hun sterkte van gemaakt. Scooter is de antithese van authenticiteit. Ze zijn sell-outs, maar op de meest pure manier. Scooter staat voor onnozel, smakeloos, schaamteloos plezier.

“Klinkt wholesome.“

En dan heb je nog niet naar hun lyrics geluisterd. Geschreeuwde tegelwijsheden, eigenlijk. ‘The only way to have a friend is to be a friend.’ ‘It’s nice to be important, but it’s more important to be nice. ’ ‘J’adore hardcore. ’ Goed gevonden, toch?

“Goh ja. Maar hoorde ik je nu net zeggen dat ze deze week in de Lotto Arena staan? Is Scooter dan nog relevant?“

Ja en nee. In 2017 hebben ze het nummer My Gabber uitgebracht met Jebroer, die van Kind van de duivel. Maar dat is ook al passé, zeker? Twee jaar geleden was er ook het coronalied Fck 2020, met de gevleugelde lyrics ‘I don’t give a penny, fuck 2020!’. Daarna volgde de plaat God Save the Rave. Maar het is vooral de nostalgiefactor die hen geen windeieren heeft gelegd. Scooter is dertig jaar geleden muziek beginnen maken en is sindsdien koppig en tegen alle logica in blijven doorgaan zonder te evolueren. Scooter is zo lang in de jaren negentig blijven steken, dat ze weer hip zijn.

“Ik ben mee, denk ik. Zijn er nog tickets?“

Normaal wel, ja.