Hakken is dé move van deze festivalzomer

Tijd om uw tracksuit te strijken en uw haar af te scheren: de ooit zo verguisde gabbermuziek beleeft deze zomer een revival. Op Dour maakten de overweldigende beats al een blijvende indruk, deze maand zijn Different Class en Pukkelpop aan de beurt.

Kurkdroge beats aan 200 tellen per minuut, kale koppen aan de draaitafel en duizenden festivalgangers die in een volle tent stonden te stampen: het Parijse collectief Casual Gabberz mocht Dour vorige maand in stijl afsluiten. Ze waren geen vreemde eend op de line-up, maar deelden het podium met onder meer de euforische hardcore van Danny L Harle, de gabberpop van Ascendant Vierge en de Belgische acidcore-dj Jacidorex.

Straks mogen Paul Seul en Krampf van Casual Gabberz ook plaatjes komen draaien op Different Class, het ontdekkingsfestival van Subbacultcha en doorgaans een goede referentie voor welke muziek tegenwoordig hip is. Op Pukkelpop kan u dan weer terecht bij Gabber Eleganza. Onder dat pseudoniem begon Alberto Guerrini in 2011 een blog om de hardcore-esthetiek te vieren. Tegenwoordig draait de Italiaan zelf ook, en in Kiewit brengt hij zijn The Hakke Show. Lees: een dj-set vol snoeiharde hardcore, opgeleukt met dansers in tracksuits die live komen hakken.

Dankzij de knotsgekke beats van Joost waren er zelfs op Werchter even hardcorekicks te horen.

Waar komt die revival vandaan? Toen we in 2017 op Dour een tent binnensukkelden waar diezelfde Casual Gabberz draaide, voelde het nog haast als een grap. De snelle, agressieve dance leek een knipoog naar een vervlogen tijd, toen de beruchte Thunderdomefeestjes in Nederland en België duizenden gabbers lokten.

Achteraf bleek die set geen herinnering aan het verleden te zijn, maar een voorbode van wat zou komen. Datzelfde jaar schreef het onlinemagazine Resident Advisor hoe gabber en het overkoepelende hardcore in 2017 een comeback maakten. Niet enkel omdat Thunderdome 25 kaarsjes uitblies en een verjaardagseditie organiseerde. Nieuwe collectieven als het Poolse Wixapol en Casual Gabberz brachten de verguisde muziekstijl terug naar de dansvloer, en ook techno-dj’s als Nina Kraviz en Dax J durfden op de meest intense momenten van hun sets hun publiek weer te doen hakken.

Tot voor kort genoot het genre nochtans geen goede reputatie. Gabbers werden geassocieerd met marginaliteit en racistische skinheads. Dat laatste wordt alvast weerlegd door de jongere artiesten, die net prat gaan op hun inclusiviteit. Al benadrukken ze dat het niet om een ‘opwaardering’ van de scene gaat. ‘Gabbers en skinheads waren qua origine niet racistisch. Oorspronkelijk waren het muzikale en culturele bewegingen met sterke wortels in de arbeidersklasse die in de jaren 2000 geïnfiltreerd werden door fascisten. Je kan gabber niet alleen door die bril bekijken’, zegt Paul Seul van Casual Gabberz in een interview met het Franse magazine Les Inrockuptibles.

De nieuwe gabber ziet er diverser uit dan ooit.

Toch valt niet te ontkennen dat de nieuwe gabber er diverser uitziet dan ooit. ‘Er zijn steevast veel jonge ravers, kunststudenten en afhankelijk van de line-up ook enkele echte hardcoreheads. Én we hebben een mooie achterban in de queer community.’ Zo beschrijft Paul Seul in Fact Mag het publiek op het gemiddelde Casual Gabberz-feestje. Ook in België is die evolutie merkbaar. In Antwerpen bouwt het dj-collectief Burenhinder niet alleen goeie feestjes, ze doorbreken met een uitsluitend vrouwelijke crew ook genderstereotypen.

Hardcore werd niet alleen inclusiever, maar ook breder. Het genre bestaat niet meer uit puristen die alle invloeden van buitenaf schuwen. Evil Grimace, een van de topmannen bij Casual Gabberz, staat bijvoorbeeld bekend om zijn ‘frapcore’, een soort hardcore die bol staat van de samples uit Franse hiphop. Met knallers als Bim bim zorgt hij zo voor anthems voor de nieuwe generatie hakkers die ook een mondje rap lusten.

Vooral in hyperpop, een hyperactieve zijtak van popmuziek waar muzikale extremen omarmd worden, vindt moderne hardcore een bondgenoot. Danny L Harle, die naam maakte via het revolutionaire popcollectief PC Music, bracht vorig jaar met Harlecore een plaat vol melige, euforische hardcore uit. Lil Texas, een van de extreemste stemmen uit de moderne hardcore, leende zijn 200 beats per minute al aan hyperpopsterren als Dorian Electra, maar eveneens aan Lady Gaga (voor een remix van haar Sine from Above). In de obscure krochten van SoundCloud verzoenen artiesten als Alice Gas en 99jakes al jaren happy hardcore en hyperpop. En met Ascendant Vierge, zijn samenwerking met sopraan Mathilde Fernandez, toont Paul Seul dat gabber en opera niet met elkaar hoeven te vloeken.

Bovendien past hardcore simpelweg bij de tijdsgeest. Niet alleen omdat dansmuziek tegenwoordig harder en sneller mag. De onlinegeneratie ligt niet meer wakker van het onderscheid tussen ‘goede’ en ‘foute’ cultuur of de achterhaalde associaties van hardcore met marginaliteit en fascisme. Ze wil gewoon haar zorgen wegdansen op de energie van de extreme elektronische muziek. Of in de woorden van de Britse dj Ifeoluwa, die in The Guardian beschreef hoe het voelt wanneer een club ‘het hardcoremoment’ bereikt: ‘Het is alsof de zaal gevuld wordt met het collectief uitademen van alle angsten, waardoor iedereen losgaat. Waarschijnlijk een van de beste gevoelens ter wereld.’ Als u dat niet gelooft, moet u het op de komende festivals zelf maar ervaren.