Griff, de popster die bloemen krijgt van Taylor Swift: ‘Yup, dit is het einde van mijn carrière’

Ze wordt getipt als de nieuwe Dua Lipa, werkt samen met Disney, won een Brit Award en mag Taylor Swift tot haar fans rekenen. Maak kennis met rijzende ster Griff.

Het zou best kunnen dat u nog nooit van Griff hebt gehoord. Nochtans schrijft de Britse singer-songwriter, geboren als Sarah Faith Griffiths, al bijna tien jaar liedjes, nam ze op haar dertiende een manager onder de arm en host ze sinds haar zestiende van de ene studiosessie naar de andere. Sinds ze twee jaar geleden een platencontract bij Warner tekende, haar middelbare school afrondde en haar eerste ep The Mirror Talk uitbracht, lijkt de carrière van Griff pas écht een vliegende start te nemen.

V Magazine noemt haar ‘de spannendste artiest uit de UK sinds Dua Lipa’. Ze bereikt maandelijks meer dan zeven miljoen Spotify-luisteraars. Jools Holland en Seth Meyers nodigden haar uit in hun tv-programma’s. Taylor Swift is fan. Disney vroeg haar om zijn internationale kerstcampagne van een soundtrack te voorzien. Ze belandde op de longlist van BBC Sound of 2021. En ze werd onlangs bekroond met de Brit Award voor de rijzende ster, die ze nota bene ging ophalen in een zelfgemaakte jurk.

Dat is een indrukwekkend lijstje voor iemand van twintig.

Nu is er de mixtape One Foot in Front of the Other, die ze schreef tijdens de lockdown en waarop ze haar veelzijdigheid etaleert. Opener Black Hole en de titeltrack zijn goede, catchy popsongs. Earl Grey Tea zou niet misstaan op een Taylor Swift-plaat. Shade of Yellow is dan weer een r&b-song over vriendschap waar zo een gospelkoor op zou kunnen losgaan.

‘Op de een of andere manier is het dit keer nóg zenuwslopender om muziek uit te brengen’, opent Griff enthousiast ons Zoomgesprek. ‘Omdat de nummers al zo lang op mijn laptop staan, maar vooral omdat ik ze in eenzaamheid heb geschreven. Het voelt bijna alsof ik het voorbije jaar alleen met de mixtape heb doorgebracht.’

Had die eenzaamheid ook invloed op de sound?

Griff: Dat denk ik wel. In mijn eentje is het nu eenmaal makkelijker om eerlijke, kwetsbare lyrics te schrijven. In een drukbevolkte studio hou ik me toch wat in of grijp ik sneller naar grootse, weelderige popsongs. Dat hoor je ook op de mixtape. De single Black Hole heb ik bijvoorbeeld met een coschrijver en coproducer gemaakt. Terwijl ik Earl Grey Tea, een intiem nummer geïnspireerd op mijn ouders, alleen maar op mezelf had kunnen schrijven. Ik heb mijn ouders het voorbije jaar veel geobserveerd. Wat moest ik anders doen? (lacht) Elke dag naar dezelfde vier muren staren is niet bepaald bevorderlijk voor de creativiteit. Maar gek genoeg heb ik daardoor net een paar van mijn beste songs geschreven, omdat ik me haast verplicht voelde om dieper te graven en na te denken over wat ik écht wil vertellen.

Je hebt je mixtape ook zelf geproducet.

Griff: Sinds ik als kind de kamer van mijn broer binnenglipte om mezelf te leren producen op zijn laptop, maak ik mijn eigen nummers. Ik vond dat destijds helemaal niet zo speciaal. Tot ik naar meetings begon te gaan en iedereen nogal verbluft reageerde. ‘Wat!? Een zestienjarig meisje dat kan producen?’ Ik begreep die verbazing eerst niet echt. Pas daarna begon ik erop te letten, en inderdaad: bij zowat elke studiosessie was ik de enige vrouw. Op den duur stap je zélf de muziekstudio binnen met de verwachting dat er een man zal zitten. Heel raar. Onlangs las ik nog dat slechts twee procent van de producers vrouw is. Net daarom vind ik het zo belangrijk om zo veel mogelijk zelf te doen.

Hoe begin je als kind te producen?

Griff: Ik denk dat ik twaalf was toen ik mijn eerste nummer schreef. Geen hit, maar toch. (lacht) Ik ging niet graag naar school en zat liever uren aan mijn piano. Er was ook niet veel anders te doen in Kings Langley, het dorpje waar ik ben opgegroeid. Bovendien voelde ik me er vaak een outsider, als dochter van een Jamaicaanse vader en een Chinese moeder. Mensen keken anders naar ons, en thuis was er altijd tien keer meer chaos dan in de klassieke Britse gezinnen van mijn vrienden. Mijn moeder was aan het schreeuwen. Mijn vader was aan het schreeuwen. En meestal liepen er ook nog een miljoen schreeuwende kinderen rond, want mijn ouders vingen kinderen op als pleeggezin. Muziek was mijn veilige haven, een manier om tot mezelf te komen.

Hadden je ouders in die chaos nog ruimte voor muziek?

Griff: Absoluut. Ik ben zowat grootgebracht in de kerk, waar er altijd gezongen werd. Muziek was voor ons nooit iets dat gewoon op de radio voorbijkwam. Het had een spirituele betekenis. Mijn vader had ook altijd soul, r&b en gospel opstaan. Stevie Wonder, Aretha Franklin, dat soort artiesten. Zwarte muziek met veel emotie, van een gemeenschap die veel traumatische gebeurtenissen heeft doorstaan. Dat heeft zeker een invloed op me gehad.

En je Chinese kant? Beïnvloedt die je muziek?

Griff: Daar heb ik vooral mijn werkritme aan te danken. Mijn mama is nogal fan van het levensmotto: ‘Er is geen tijd om te falen, dus regel je shit.’ (lacht)

Ik zag een filmpje waarin je je moeder vertelt dat je net een Brit Award hebt gewonnen. Ze leek niet bepaald onder de indruk. Veel verder dan ‘oké, flinke meid’ kwam ze niet.

Griff: Grappig dat je daarover begint. Op TikTok kreeg ik veel bezorgde reacties op dat filmpje. Voor alle duidelijkheid: mijn mama ziet me wél graag. (lacht) Ik begrijp haar ook wel. Ze is tijdens de Vietnamoorlog naar de UK gevlucht en heeft zich hier vervolgens te pletter gewerkt. Ze heeft een nieuwe taal geleerd en ervoor gezorgd dat haar kinderen een veilige thuis kregen. Voor haar is popmuziek iets oppervlakkigs. Ze is wel degelijk trots op wat ik doe, maar ze weet niet hoe belangrijk het is om een Brit Award te winnen. Niet omdat het haar niet boeit, maar simpelweg omdat het niet haar wereld is.

Vóór de pandemie trok je met je eerste headlineshow zo’n 200 mensen. Tijdens de Brit Awards mocht je optreden in de gigantische O2 Arena. Het zegt veel over hoe snel je bent gegroeid.

Griff: Ik stond er tussen grote namen als Dua Lipa en Coldplay. Héél vreemd.

En dan stond er je backstage ook nog een boeket van Taylor Swift op te wachten.

Griff:(blaast) Ongelofelijk. Toen ik op mijn achtste mijn eerste iPod Shuffle kreeg, luisterde ik haast non-stop naar haar album Fearless. Ik verafgood niet snel iemand, maar Taylor Swift komt toch aardig in de buurt. Wat mij betreft is ze een van de beste songschrijvers ooit. Ik heb zelfs een gitaar met haar naam op. Dus toen ik plots die bos bloemen vond met de mysterieuze boodschap ‘from your friend Taylor’, dacht ik: tiens, ik heb geen vrienden die Taylor heten. Ik kon er toch moeilijk van uitgaan dat Taylor Swift me bloemen had gestuurd? (lacht) Toen ze daarna de carrièreprijs in ontvangst mocht nemen, heeft ze me zelfs vermeld in haar speech. En na de awards hebben we elkaar ontmoet. Blijkbaar is ze fan van mijn muziek. Heel surreëel.

Nét voor die ontmoeting kondigde je op de rode loper aan dat je met pensioen zou gaan als je even gedag tegen Swift kon zeggen.

Griff:(lacht)Yup, dit is het einde van mijn carrière. Al mijn dromen zijn in vervulling gegaan.

Indrukwekkende performance van Black Hole tijdens de Brit Awards, trouwens. Alweer. Ik heb je nog geen twee keer dezelfde versie van dat nummer zien spelen, denk ik.

Griff: Ik hou het graag spannend. Voor het publiek, weliswaar. Voor mij is optreden tijdens de Brit Awards al spannend genoeg. Ik hou gewoon heel erg van alle creatieve aspecten: muziek, stagedesign, visuals, mode. De jurk die ik tijdens die performance droeg, heb ik trouwens zelf gemaakt. Elk pietluttig detail moet gewoon kloppen. (denkt na) Mensen hechten veel belang aan authenticiteit. Er zijn al genoeg popacts geweest die zonder inspraak in een flashy outfit werden gewurmd of een choreografie moesten uitvoeren die veel te moeilijk voor hen was. Alles wat ik doe of draag, komt uit mezelf.

Maakte je je daar zorgen over toen je bij een majorlabel tekende? Dat je die DIY-ethiek zou verliezen?

Griff: Absoluut. Je hoort weleens horrorverhalen over grote labels. Maar ze wisten van tevoren dat ik dat niet zou pikken, en er is veel wederzijds vertrouwen. Het is al zo moeilijk om als jonge artiest door te breken. Je hebt wel een label nodig om het een en ander te financieren en je bij te staan. Warner heeft me alleen maar geholpen, ze hebben nooit mijn creativiteit gelimiteerd.

Een Brit Award, een nummer voor Disney, bloemen van Taylor Swift. En dat allemaal tijdens een pandemie.

Griff: Het was het beste slechte jaar ooit. Al is succes nogal moeilijk te meten als je geen mensen ziet. (denkt na) Het doet wel wat met je om plots het label rising artist te krijgen. Ik hoor mensen haast denken: allemaal goed en wel, maar zal ze ook écht rijzen? Af en toe heb ik last van het oplichterssyndroom. Er zijn zoveel goede artiesten. Waarom ik?

Bovendien zorgt de pandemie voor een nieuw soort druk. Plots móét je content op TikTok en Instagram droppen om relevant te blijven. Voor je het weet, probeer je een volledige appel in je mond te proppen omdat je op de Apple’s Hottest Songs-playlist bent beland en ‘iets grappigs’ moet posten. (lacht) Best uitputtend. Ik ben geen influencer, hè. Als ik kon, zou ik me verstoppen in een studio en de hele dag songs schrijven. Maar ik heb er wel een deel van mijn succes aan te danken. Als ik mezelf niet zo had gepusht, zat ik hier misschien niet. En ik heb intussen geleerd om op mijn eigen manier actief te zijn online.

Had je altijd al zo’n duidelijke visie van wat Griff moest worden?

Griff: Mensen worden overspoeld met foto’s en content. Je kunt niet anders dan opvallen en je eigen wereld creëren. Het heeft geen nut om iemand te imiteren, want die iemand bestaat al. Als kind voelde ik me soms ongemakkelijk in de rol van outsider, maar nu is het mijn grootste nachtmerrie om net als iedereen te zijn.