Bluai komt van ver: ‘Ik kan echt niet zeggen dat wij goed gespeeld hebben op de Rock Rally’

Niemand deed het hen voor: winnen in de Rock Rally, Sound Track én De Nieuwe Lichting. Voor hun debuutalbum breidde Bluai hun klanken uit met violen en banjo. Het Waasland ligt plots in de buurt van Nashville.

Nadat ze eind 2021 in Sound Track ­hadden getriomfeerd mocht de band rond singer-songwriter ­Catherine ­‘Cath’ Smet zich begin 2022 ook ­laureaat van De Nieuwe Lichting ­noemen. En enkele maanden later ­eindigden ze op het hoogste schavot inde 23e editie van Humo’s Rock Rally. Langspeeldebuut Save it for Later moet die status van prijsbeesten nu verzilveren met tien songs waarop de nostal­gische, muzikale horizon van Smet zich uitstrekt van de Oost-Vlaamse klei tot de Amerikaanse great wide open. In het rijke palet van glooiende indiefolk en rustieke americana figureren nu ook violen en banjo, een ingreep waarmee Bluai zowaar aansluiting vindt bij Beyoncé in haar nieuwste gedaante.

Catherine Smet: Godverdikke, dacht ik toen ik die banjo in Texas Hold ’Em, de nieuwe single van Beyoncé, voor het eerst hoorde. Die hele countrysound is echt wel aan een revival bezig: ook ­Lana Del Rey broedt op een door ­country ­geïnspireerd album, dat nog dit jaar verschijnt. Maar ik ben niet bepaald rouwig om die trend, hoor. (glimlacht)

Ik hoor de banjo onder meer in jullie singles My Kinda Woman en In Over My Head. Heb je die zelf ingespeeld?

Smet: Yep. Wat nieuw was voor mij, en dat hoor je soms. Als je bijvoorbeeld goed naar Sad Boy, Angry Boy luistert, hoor je dat ik de snaren niet helemaal perfect aansla. Maar net dat aarzelende maakt het mooi, vind ik.

Wat zijn jouw referenties in de country?

Smet: In de echt traditionele ­country heb ik me eerlijk gezegd nog niet ­verdiept. Eerder dan het genre op zich zijn het vooral de typische ­instrumenten die me boeien, zoals banjo en lapsteel. Die americanasound op Save It for Later is er heel natuurlijk gekomen. Het heeft iets heel zomers en nostalgisch dat ik goed bij de songs vond passen.

Je was vroeger geen paardenmeisje met een bandana om de hals dat droomde van een leven op de ranch?

Smet: (lacht) Ik was totáál geen paarden­meisje, nee! Het is het ­pure in het songschrijven dat ik zo aan ­country en ameri­cana waardeer. Complexiteit is niet iets dat ik van nature ­opzoek. ­Iemand als Katie Crutchfield van Waxahatchee gebruikt vaak niet meer dan drie akkoorden in een nummer, maar in die ruimte ­vertelt ze met die klok van een stem telkens wel heel ­coole verhalen. Waxa­hatchee was een heel grote invloed voor deze plaat.

Ben je anders beginnen te schrijven na jullie triomfjaar 2022 – vanaf dat je wist dat er een publiek mee zou luisteren?

Smet: De songs op ­onze ep Junkyard (2022) ­gingen toen al even mee, maar de nummers op ­deze plaat heb ik in één jaar ­geschreven, een jaar ­waarin ik niet meer ­studeerde, op zoek was naar een job en dus eigenlijk niet heel veel ­beleefde. (grijnst) Vandaar dat ik zo vaak teruggrijp naar vroeger, naar mijn jeugd, heel reflectief. En dat die nieuwe songs nu meer blootstaan aan commentaar van buitenaf… Dat mag je je niet aantrekken, hè. Over het ­publiek maak ik me geen zorgen. Wat ík ­vooral belangrijk vind, is dat de lat nu hoger ligt en dat we betere ­muziek maken. Al die wedstrijden, heel fijn, maar we waren echt nog maar een ­beginnende groep toen, amper een paar ­maanden bezig, de naam ‘band’ amper waardig zelfs. Terwijl je als muzikant echt wel door een suckperiode moet gaan.

En die suckperiode viel voor Bluai op welk moment?

Smet: Van zodra we voor een live­publiek op een podium werden ­gesmeten. (lacht) We stonden ­meteen in de spotlights, niet zo fijn. Neem nu de Rock Rally: ik kan echt niet zeggen dat wij toen goed gespeeld hebben. Ik ga ervan uit dat de jury toen vooral het potentieel zag en hoorde. We komen van ver, al zeg ik het zelf.

De Rock Rally is volop bezig. Heb je goede raad voor aspirant-finalisten?

Smet: Nooit bang zijn om op je bakkes te gaan, ook al is het en plein public. Dat is wat wij deden. Bij de ­eerste voorronde ­gooide een kapotte kabel roet in het eten, bij de tweede was er een bandlid ziek, en in de ronde daarna ­speelden we een gloednieuw ­nummer voor het eerst live – tot afgrijzen van onze manager. (lacht) Maar als er iets misloopt: ­gewoon aanvaarden dat het erbij hoort en verder doen. En altijd dankbaar blijven. Daarom kijk ik zo op naar Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers, die meezingt op en meegeschreven heeft aan Better, I Swear. Lara pakt al meer dan tien jaar op haar eigen, innemende manier een publiek in vanaf het podium, maar blijft altijd gul, altijd dankbaar voor alle mensen die komen kijken.

De titelsong van het album, Save It for Later, gaat over mooie momenten koesteren. Is er iets dat je zelf bewaard of achtergehouden hebt bij deze plaat?

Smet: Er is één song afgevallen, eentje die we voorlopig geparkeerd hebben.

Eentje maar? Dua Lipa beweerde onlangs in een interview dat ze in totaal 97 songs geschreven had voor haar nieuwe album.

Smet: (fronst) Tja, dat zal dan wel, zeker? Maar zelf schijt ik geen songs, nee. Ik had er elf, er staan er tien op de plaat. Wat je krijgt, is wat er is. (lacht) En dat vind ik perfect zo. Met een schone lei op naar het volgende album.