Dag 5 van Gent Jazz was programmatorisch de zwakste. Gelukkig was er Avishai Cohen.
Dag 5 van Gent Jazz was programmatorisch de zwakste. Gelukkig was er Avishai Cohen.
Wie: Martial Solal & Stefano Bollani (***)
The gig: Echt groots kon je de affiche van deze dag niet noemen, maar dit pianoduo sprak alvast het meest tot de verbeelding. De oude meester Solal (85), een meesterlijk stilist die teruggaat tot de laatste opnamesessie van Django Reinhardt, die de dialoog zou aangaan met de Italiaanse speelvogel Bollani? Wat hen bindt, is een encyclopedische kennis van de muziekgeschiedenis – een stevige uitvalsbasis voor improvisatie dus. De twee voelen elkaar zo goed aan dat hun set een perfect uitgewerkt, fijn gepolitoerd concert werd. Bollani hield zijn klassieke clownerieën voor zich, maar de ernstige Solal lachte wel zijn te grote valse gebit bloot bij de melodische en ritmische sprongetjes van de Italiaan. Klassiekers als My Funny Valentine en My Heart Stood Still werden ontdaan van hun zoete buitenlaagje en dan traag opgezogen. Lekker.
Wie: Avishai Cohen (****)
The gig: De Israëlische contrabassist was vorig jaar een van de smaakmakers van Jazz Middelheim, en zijn recentste plaat, Duende, was ons ook al erg bevallen. Met zijn erg jonge drummer (19!) en pianist, en saxofonist werkte hij zich door kekke swing, doorgecomponeerde ballads en stevige themaatjes die alle ruimte boden om te soleren. Het leverde Cohen en co. niet voor niets twee staande ovaties op. De bissen – een sefardische solozang en de oude hymne Motherless Child – waren van het beste wat we dit jaar al hebben gehoord. Dit had gerust de headliner mogen zijn.
Wie: Madeleine Peyroux (**)
The gig: Het valt moeilijk te begrijpen waarom Gent Jazz deze mevrouw na zeven jaar nog eens liet opdraven – als afsluiter dan nog -, behalve ‘omdat zangeressen volk lokken’. Haar vorige doortocht was een pijnlijke aangelegenheid, waarbij alle geruchten werden bevestigd. Haar platen klinken warm en ouwig, maar ze zijn een product van corrigerende studiesnufjes. Laten we elkaar niets wijsmaken: Peyroux kan geen toon houden en heeft de uitstraling van een ‘soccer mom’ met een sherryprobleem. Nieuw werk (Take These Chains from my Heart, Bye Bye Love uit haar ode aan Ray Charles, The Blue Room) en oud werk (Don’t Wait Too Long en Dance Me to the End of Love uit Careless Love) liepen verveeld in elkaar over. Peyroux én het publiek sleepten zich naar het einde. Een pijnlijke vertoning.
(B.C.)
