Gent Jazz – Dag 4: Sterke passage van The Bad Plus

The Bad Plus, featuring Joshua Redman, werd door de incrowd vooraf aangekondigd als ‘waarschijnlijk het beste concert van Gent Jazz 2012’. Of dat ook zo was? Niet helemaal, maar wel verdomd goed. Lees de verslagen van de vierde festivaldag.

Wie? Ninety Miles

The gig: We vroegen het ons af: mochten trompettisten Nicholas Payton en Dave Douglas een ‘cutting contest’ houden, wie zou er winnen? We hadden ons geld op de eerste. Payton is dan nog ‘maar’ vervanger in Ninety Miles (***), een project dat Amerikaanse jazzmuzikanten naar Cuba bracht. Zet naast hem vibrafonist Stefon Harris en saxofonist David Sanchez en je hebt echte killers op één podium. Halsbrekende solo’s, ingewikkelde multiritmes, allemaal gespeeld met een verbazend gemak. En dan plaatst Gent Jazz dat als allereerste act, terwijl iedereen nog – letterlijk – binnen komt gedruppeld? Zonde. Deze kerels zijn professionals. Showmannen bovendien. Er kon zelfs een ‘Everybody happy?’ (aarzeling) ‘Everybody HAPPYYYYYY?’ vanaf. Heck, yeah! Hoe konden we anders? Buiten viel zoals steeds de regen, maar we verwarmden ons aan deze ‘demonstructie’ Cu-bop en zagen de vage geesten van Machito, Dizzy Gillespie, Chano Pozo, Sabu en Mongo Santamaria. Baila, hombre, baila!

(F.G.)

Wie? Robin Verheyen New York Quartet

The gig: En nu serieus – Robin Verheyen (**) kwam zijn nieuwste cd voorstellen, en had daarvoor zijn New York Quartet meegebracht. Verheyen vergat er zowaar Nederlands bij te praten en deed de aankondiging dus maar in het New Yorks. Met trompettist Ralph Alessi, bassist Drew Gress en drummer Jeff Davis heeft hij een topbezetting die onwillekeurig doet denken aan de vroege kwartetten van Ornette Coleman. Fantastische muzikanten die op meesterlijke wijze het simpele erg complex kunnen maken. Maar wat Verheyen mist, dat zijn Colemans composities. Mooie melodietjes, aanstekelijke oorwormpjes. Dus wat rest dan nog? Moeilijkdoenerij. We wilden wel mee en pijnigden ons verstand om tot de bodem van deze uitdagende muziek te raken, maar haalden toch eens diep adem toen het laatste nummer voorbij was.

(F.G.)

Wie? The Bad Plus

The gig: The Bad Plus, featuring Joshua Redman (*** oe) werd door de incrowd aangekondigd als ‘waarschijnlijk het beste concert van 2012’. The Bad Plus, dat zijn pianist Ethan Iverson, bassist Reid Anderson en Dave King, die Joey Baron naar de kroon steekt als ‘happiest drummer in jazz’. Het pianotrio speelt nu al meer dan tien jaar samen en klit zodanig aan elkaar dat je je niet kunt voorstellen dat een van de drie zou worden vervangen. (The Beatles zonder Ringo? Belachelijk!) Samen zijn zij de meest energetische band van de jazz vandaag. Denk Deep Purple meets Keith Jarrett meets… euh… Joshua Redman! Het was niet de eerste keer dat de Drie Musketiers de degens kruisten met de tenorist met de prachtige blauwe ogen. De combinatie is een godsgeschenk. Redman heeft, vooral in de hoge registers, die scherpe, heldere toon van een Michael Brecker of Clarence Clemons, maar hij speelt bebop. Hij maakt de muziek van The Bad Plus meer ‘jazz’ dan ooit. De formule is simpel: als er één zin heeft om out te spelen, dan houden de anderen de muziek begrijpelijk. In nummers als ‘Love Is the Answer’ of ‘2PM’ werd er gegrooved, gepompt en gerockt dat het een aard had. In de tweede helft van het concert slopen meeslepende road trip songs als ‘1979 Semi-Finalist’ of ‘Prehensile Dream’ de set binnen. Het beste concert van 2012? Nee. Het beste concert van Gent Jazz, dan? Daar waren we ook niet van overtuigd. Maar wel verdomd goed.

(F.G.)