Gent Jazz – Dag 3: Vermoeiend voor het nekhaar

Het was de vierde keer in korte tijd dat Wayne Shorter met zijn Quartet ons land aandoet. Op de derde dag van Gent Jazz kregen we een kaleidoscopisch overzicht van het schizofrene karakter van zijn muziek.

Wie: Fabrice Alleman

The gig: Saxofonist Fabrice Alleman (** oe) presenteerde een nieuwe programma van composities dat in het najaar op cd zal verschijnen. Zijn ‘New QuarTeT’ bestaat ondertussen toch al een paar jaren uit dezelfde muzikanten: Nathalie Loriers aan piano en Rhodes, Reggie Washington op contrabas en basgitaar en Lionel Beuvens achter de drums. Alleman, op allerlei saxofoons, had er zin in en dat mocht iedereen weten. Hij zette het zelfs op een zingen, waarbij het opviel dat zijn stemgeluid merkwaardig veel weg heeft van de toon van zijn sopraansax. Er waren zo veel ‘good vibes’ dat we bijna voor een singalong vreesden. Kleurige, optimistische en weinig bruskerende muziek voortgestuwd door een ritmesectie waarin Beuvens en Washington stevig in elkaar haken. Mooi.

Wie: Sound Prints (Joe Lovano/Dave Douglas)

The gig: Nog veel meer gretigheid en energie bij de volgende band. Sound Prints (****) is een project van Joe Lovano en Dave Douglas met als uitgangspunt de muziek van Wayne Shorter. Dat hun concert voor dat van de meester zelve was geprogrammeerd, was – in de woorden van Douglas – ‘an additional… er … cool thing’.

Tributes beloven doorgaans niet veel soeps. Vaak mondt het uit in slappe afkooksels die vooral demonstreren hoe goed het origineel wel niet was. Maar wat ons hier voor de voeten werd geworpen, toonde het tegenovergestelde. De setlist bestond uitsluitend uit nieuwe composities. Hoeveel van de muziek van Shorter daarin doorsijpelt, werd ons niet meteen duidelijk. Een aantal stukken bezaten de elasticiteit van de composities die Shorter schreef voor het Miles Davis Quintet, zoals in opener ‘Sound Prints’. Er werd bovendien met dezelfde urgentie en vitaliteit gespeeld. Lovano en Douglas dansten letterlijk op het podium en hadden zichtbaar plezier. Kan ook moeilijk anders, met de onvergelijkelijke Joey Baron achter je op de drums. Ook ballads als ‘Full Moon’ of ‘Libra’ deden je nekhaar rechtop staan. Nieuwkomers Linda Oh aan de bas en pianist Lawrence Fields maakten indruk en speelden met een opmerkelijke souplesse en maturiteit. Een masterclass in jazz.

Wie: Wayner Shorter Quartet

The gig: Wayne Shorter (***) was de man rond wie het allemaal draaide. Dit was de vierde keer in korte tijd dat Shorter met zijn Quartet ons land aandoet tijdens de festivalzomer. De eerste keren in 2006 en 2008 op Gent Jazz – robuust en agressief – daarna in 2010 op Jazz Middelheim – enigmatisch en meanderend. Gisteren kregen we een kaleidoscopisch overzicht van het schizofrene karakter van Shorters muziek. Titels kunnen we niet geven. Er werd nochtans van de partituur gespeeld, als we op de aanwezigheid van de pupiters mochten afgaan, maar de muziek was veeleer organisch en ademende vrij. Vanuit tedere klassieke, soms modernistische passages (een schitterende John Pattitucci op gestreken bas!) evolueerde de muziek langzaam naar animalistische uithalen. Daarna brak het applaus uit. Een welkome verpozing, want Shorter heeft er een handje van weg nogal precair geconstrueerde, eindeloos durende suites aan elkaar te breien, waarbij hij nukkig elke noot vijftien keren wikt en weegt vooraleer ze ook te spelen. Dat was, mede dankzij een briljante pianist Danilo Perez en drummer Jorge Rossy, gelukkig minder het geval gisteren. Er kon zelfs een encore van af. Muziek om heel hard bij na te denken of om alles te vergeten. U kon kiezen.

Frederik Goossens