Gent Jazz – Dag 2: The Stig ontmaskerd

‘Vandaag heeft Gent Jazz zich op gang getrokken’, meldde het avondjournaal van de VRT bij het afsluiten van de tweede dag. Snelle jongens, daar op de Reyerslaan. En ook op de Bijloke rook het naar verbrand rubber.

Tien jaar geleden speelden drummer Al Foster en bassist Dave Holland met ScoLoHoFo een onovertroffen concert op de allereerste editie van wat toen nog het Blue Note Festival heette.

Dit jaar keerden de twee terug met hun eigen groep, en ze speelden opnieuw twee erg geslaagde sets. Al Foster en bassist George Mraz (****) brachten met hun kwartet een eerbetoon aan saxofonist Joe Henderson, een van de iconen van de hardbop.

Het concert bracht niet alleen hulde aan brulboei Henderson, maar meteen ook aan de hele stijl van de hardbop: eenvoudige thema’s met vlammende solo’s, bluesy invloeden, weinig moeilijkdoenerij. Het contrast met de zeer onderkoelde aankondigingen van de wat rafelig uitziende Mraz kon nauwelijks groter zijn.

Pianist Fred Hersch kreeg alle kans om zijn superbe stijl uit te rollen: melodieuze passages die soms bedrieglijk naïef starten maar langzaam complexer, stouter, meer humoristisch worden. Ook het duo Foster-Mraz was in bijzonder goeie doen; al meteen bij de eerste song speelden de twee een spelletje met elkaar dat een heel nieuwe invulling gaf aan het concept drum ‘n’ bass. De grootste risicofactor was saxofonist Eli Digibri: de schoenen moeten vullen van de grote Joe Henderson, een mens zou van minder beginnen te zweten. Digibri kweet zich met schijnbaar gemak en volle overgave van zijn taak. Henderson had dit ‘steel van de besten’-feestje best genietbaar gevonden.

Na dat rechttoe rechtaanconcert waren we een beetje bang voor de hoekige, moeilijker muziek van het Dave Holland Quintet. Niet dat we geen vertrouwen hadden in de muzikanten, integendeel, maar de thema’s die Holland voor zijn kwintet construeert (zo klinkt het soms: als meetkunde voor gevorderden) kunnen ons zelden bij het nekvel grijpen – ’t is een kwestie van smaak.

Dat kleine euvel werd meer dan goed gemaakt door de solo’s van de verbluffende Chris Potter op tenorsax, Robin Eubanks op trombone en Steve Nelson op vibrafoon. Potter en Eubanks lieten nog maar eens horen waarom zij beschouwd worden als de toonaangevende solisten van het laatste decennium. Nelson draagt in zijn eentje een hele traditie met zich mee en wervelt met zichtbaar plezier over zijn instrumenten.

Dave Holland – de uitstraling van goeiige grootvader past perfect bij zijn contrabas – speelde als vanouds uiterst beheerst en zuiver, en samen met drummer Nate Smith leidde hij zijn band in goede banen. Tussen de weinig beklijvende thema’s door haalde dit Dave Holland Quintet toch een graag gegeven (****).

En dan was het tijd voor Top Gear. Duizelingwekkende snelheid, adembenemende stunts, tongue in cheeck-pesterijen, de onvermijdelijke stoerdoenerij – composities voor Mazerati en gitaar, kortom. Al Di Meola (***) is telkens weer een orgie van virtuositeit (en navenante frustratie voor de gitaristen in het publiek), en hem in Gent aan het werk kunnen zien is zonder meer een belevenis.

Soms blijft de muziek van Al ‘The Stig’ Di Meola steken in een showcase van kunstjes, maar de bezetting waarmee hij Gent Jazz aandeed verkleinde dat risico aanzienlijk. De Italiaanse accordeonist Fausto Beccalossi bracht de nodige gevoeligheid in de muziek, die dankbaar putte uit tango, flamenco en aanverwante passionele stijlen.

Na een openingsnummer in kwartet riep Di Meola de Cubaanse pianist Gonzalo Rubalcaba (de pianistieke tegenhanger van Di Meola’s virtuositeit) op het podium. Naar eigen zeggen was het de allereerste keer dat de gitarist het aandurfde om live in duo te spelen met Rubalcaba – alweer een paragraafje bij in de steeds rijker wordende geschiedenis van dit festival.

Zowel in duo als met de hele band was de inbreng van de pianist bijzonder welkom. Alleen jammer dat Di Meola zijn effectenpedaaltjes niet heeft achtergelaten in de verdoemde jaren tachtig. Een akoestische gitaar klink zo al warm genoeg, daar hoeven echt geen microgolfviolen aan toegevoegd te worden. Enfin, alweer een kwestie van smaak, wellicht.

(B.R)