Frost Children maakt pure chaos met een oprechte kijk op genderdysforie en de klimaatcrisis

Ze debuteerden met een hyperkinetische cover van een kerstnummer van Fall Out Boy. Hun officieuze logo is een grijnzende ster met een rode koptelefoon op. Op het podium durven ze al eens een rapbattle te ontketenen uitgedost in opblaasbare SpongeBob-kostuums, een specialisatie die ze verder ontwikkelen in hun nevenproject YourBoySponge. En Fox Bop, een nummer dat ook klinkt als luidruchtig speelgoed, gaat over de hoogste score behalen in Bop It als metafoor voor systematische onderdrukking. Het is vrij duidelijk: Angel en Lulu Prost delen niet alleen dezelfde ouders, maar ook een talent voor muzikale rariteiten en internetonnozeliteiten.

Frost Children is dan ook ‘een documentatie van hun relatie’. Na afzonderlijk geëxperimenteer met dubstep, trap en rock besloten Angel en Lulu Prost het drie jaar geleden voor de fun eens samen te proberen. Het resultaat is een uitzinnige mix van glitchcore, hyperpop, technopunk, hardcore en pure chaos, bijgestaan door een campy esthetiek en een oprechte kijk op genderdysforie en de klimaatcrisis. ‘Onberispelijke, dwaze zelfgenoegzaamheid meets hyperpopiconen 100 gecs’, vat een twitteraar het samen. Na Elixir Rejection (2021) en Spiral (2022) zouden er weldra nog twee langspelers volgen, meer bepaald een ‘the-pop-artist-big-ego-paparazzi’– en een ‘ego-death-lifestyle-moved-upstate’-album. In eender welke context zouden we dat nogal vage omschrijvingen vinden. In die van Frost Children houden ze vreemd genoeg steek.

EEN WILLEKEURIGE QUOTE ‘Voor ons heeft schreeuwen niet per se iets te maken met woede of punk. We roepen gewoon graag.’