Folkpopartiest Bianca Steck wil geen ruzie met Rihanna

Bianca Steck heeft een goed oog én een goed oor voor de ruimtes waarin ze zich beweegt. Op haar debuutplaat schippert ze tussen Barcelona en Brussel, tussen rust en chaos.

De meest bekoorlijke folkpop van het land is naar onze contreien komen aanwaaien vanuit Barcelona. De wortels van architecte en singer-songwriter Bianca Steck liggen in de Catalaanse hoofdstad, maar pas op Belgische bodem kwam ze helemaal tot bloei. Het resultaat is The Joy of Coincidences, een geraffineerd, rijk gearrangeerd debuutalbum. Steck vertelt erover onder een prematuur lentezonnetje, op een terras in centrum Brussel, haar geadopteerde thuisstad.

Bianca Steck: Drie jaar geleden kwam ik naar hier om een vriend, die ook architect is, te helpen met een maquette die hij aan het maken was voor een wedstrijd. Toen ik een leuke, goedkope studio vond om alleen te wonen voelde dat als een cadeau, want ik was volop de songs van dit album aan het schrijven. Traag groeide daar het besef dat ik een blijver was in Brussel.

Dat gevoel is wederzijds: in de lente van 2023 was je Brussels laureaat van het muziekconcours Sound Track, een half jaar later verscheen je eerste single op Unday Records, de Belgische platenstal van onder meer The Bony King of Nowhere en Bluai.

Steck: Ik heb het geluk dat ik goed kan aarden. (glimlacht) ‘Thuis’ is voor mij niet per se gelinkt aan een plek, dus Barcelona inruilen voor Brussel was niet zo moeilijk voor me. Het nomadische zit erin gebakken: mijn vader is Catalaans, maar mijn moeder is van Engelse afkomst met Duitse roots, en heeft voor ze in Spanje ging wonen zo’n beetje overal rondgehangen, waaronder zeven jaar in Griekenland. De taal van mijn gedachten en gevoelens is altijd het Engels geweest.

Is de song The City, Poem een ode aan Brussel?

Steck: Eerder aan het leven in de stad in het algemeen. Het beschrijft het stadsleven in al zijn facetten, de alledaagse clash van de mooie en de moeilijke dingen. The Joy of Coincidences, weet je? Het is een echte stadsplaat geworden, geschreven in mijn appartement, in bars, in parken… Het gaat over je eigen bubbel in de chaos vinden, in plaats van de chaos te ontvluchten.

In I Dream of an Island hunker je wel naar stilte en stranden.

Steck: Dat is ook onderdeel van het stadsleven: het verlangen naar of het dromen over de natuur. In dit concrete geval het Canarische eiland Lanzarote, met zijn zwarte, vulkanische stranden. Die eb en vloed tussen de drukte in de stad en de rust van het buitenleven komt vaak terug in mijn songs.

‘I want to go wild, just for a little while’, zing je in Wild. Wanneer ben je voor het laatst loosgegaan?

Steck: Heel de tijd. In mijn hoofd, dan. Daar ben ik heel avontuurlijk en wild. Mijn vrienden vinden me altijd zo rustig en stil, en dat klopt, maar waarschijnlijk omdat er vanbinnen intussen zo veel gebeurt. Stille waters, diepe gronden, inderdaad.

Je bent architect van opleiding. Op welk gebied kruisen architectuur en muziek elkaar?

Steck: Ruimte speelt altijd een belangrijke rol in mijn songs. Ruimte en licht, die twee hebben altijd een grote invloed op muziek. Opnemen met uitzicht op de bergen – zoals ik in Spanje heb gedaan – is een groot verschil met thuis opnemen, op je toilet. (lacht)

Op de track Dragon’s Eyes word je vergezeld door de Poolse artieste Hania Rani, wier voorprogramma je speelde tijdens een Europese tournee. Ze is net als jij pianiste, klassiek geschoold aan het conservatorium. ‘Ik heb er twintig jaar over gedaan om te beseffen dat klassieke muziek mijn roeping niet is’, zei ze ooit in dit blad. Herkenbaar?

Steck: Niet echt, want ik heb er geen twintig jaar over gedaan. (glimlacht) En ik ben ook dankbaar voor mijn klassieke opleiding, blij met de technische bagage die het me opgeleverd heeft. Naast piano heb ik ook klarinet gestudeerd, maar schrijven doe ik om praktische redenen vooral op gitaar.

Of op je Suzuki Omnichord, die je meedraagt op de albumhoes. Een soort kruising tussen harp en synthesizer, met een hoog Nintendo-gehalte.

Steck: (lacht) Het ziet eruit als speelgoed en dat is het eigenlijk ook. Heel handig om demo’s mee op te nemen, omdat je er op een simpele, bijna instinctieve manier akkoorden en harmonieën mee kan spelen. Een speeltje dat me veel vrijheid geeft, zo zie ik het. Maar ik heb onlangs een analoge autoharp gekocht, en dat is nu mijn nieuwe obsessie.

Je speelt deze maand een releaseshow in Barcelona, in Casa Elizalde, een prachtig art-nouveaugebouw in het centrum van de stad. Wordt dat een bijzondere ervaring?

Steck: Zeker. Ze hebben er een vleugelpiano – doorgaans een luxe – en ik ga een show in trio spelen, begeleid door harp en flügelhorn. Gewoonlijk telt mijn band al zes leden. En ik ga er veel vrienden na lange tijd terugzien. Het wordt heel emotioneel.

The Child is de laatste track op je album. Daarin zing je op een bepaald moment over ‘diamonds in the sky’. Pikken van Rihanna, dat is lef hebben.

Steck: Zingt ze dat écht? Ja? In die hit Diamonds? O jee, dat had ik echt niet door. Ruzie met Rihanna, dat zie ik natuurlijk niet zitten. (lacht) Maar wacht: ik ben er zeker van dat zij niet de eerste was om dat te bedenken. Toch? Waar heeft Rihanna haar ‘diamonds in the sky’ gehaald? Vraag het haar maar eens!