Zangeres Stevie Nicks was duidelijk liever in haar bed blijven liggen, maar gelukkig amuseerde u zich wel tijdens de jukeboxshow van Fleetwood Mac op de wei van Werchter.
‘It’s been quite a journey’, zei Stevie Nicks na opener The Chain op Werchter Boutique. Het ging over de reis naar de voortuin van Herman Schueremans, maar tegelijk had de zangeres van Fleetwood Mac haar band niet beter kunnen samenvatten. De groep liet in de afgelopen halve eeuw een spoor achter van ex-leden, personeelswissels, scheefpoeperij, cocaïne en wereldhits. Wereldhits over die personeelswissels, scheefpoeperij en cocaïne, om exact te zijn. Go Your Own Way, bijvoorbeeld, een nummer dat gitarist en muzikaal brein Lindsey Buckingham, vorig jaar uit de band gegooid, schreef toen hij ontdekte dat Stevie Nicks hem bedroog met drummer Mick Fleetwood.
En toch stonden Nicks en Fleetwood gezellig samen op het podium. Nu ja, gezellig: de zangeres had er zichtbaar de pest in. Twee uur lang keek ze ons aan met een blik alsof ze net zestien uur kolen had gedolven in een Limburgse mijn. Tijdens Black Magic Woman werd al duidelijk dat het Nicks’ dagje niet was, met een makke prestatie op Rhiannon gooide de zangeres de deur helemaal dicht. Never break the chain, allemaal goed en wel, maar met een zwakke schakel als Stevie Nicks is zo’n mantra niet altijd makkelijk waar te maken.
Het maakte de gemiddelde Werchterganger zichtbaar geen zak uit, zingen deed ie toch zelf. Niet moeilijk met zo’n karrenvracht aan hits: na The Chain volgden, achter elkaar, Little Lies, Second Hand News en Dreams. Ook het eindschot was een jukebox: Gold Dust Woman, Go Your Own Way, Free Fallin’ en Don’t Stop. Free Fallin’, omdat Mike Campbell van Tom Petty’s Heartbreakers een van de twee gitaristen was die Lindsey Buckingham verving. De andere back-up, Neil Finn, plukte Don’t Dream It’s Over uit de catalogus van zijn Crowded House.
Het zijn die hits die Fleetwood Mac het afgelopen decennium een nieuwe adem gaven via covers van credibele artiesten, internetmemes en USB-sticks van hipster-dj’s die eens post-ironisch uit de band wilden springen. Daarvoor speelde de band jaren in de tweede klasse van de muziekgeschiedenis. Wie wilde weten waarom, moest op Rock Werchter naar Oh Well luisteren, een brok matige bluesrock met een gitaarsolo van Mike Campbell waar de man vooral zelf bloedjegeil van leek te worden. Of You Make Loving Fun, nog zo’n nummer dat live geen deuk in een zakje Colombiaanse bloemsuiker meer trapt.
Maar laten we ook niet te cynisch doen: er zaten ook geweldige momenten in dit concert. De hoge noot in Everywhere die, in tegenstelling tot andere vocale toppen, helemaal goed zat. De strakke groove van John McVie en Mick Fleetwood in klassiekers als Dreams en Don’t Stop. De drumsolo van Fleetwood, zwetend als de gemiddelde burgemeester van Middelkerke en in al zijn jongensachtige branie een verademing tegenover de van verveling barstende Nicks. Net te lang, wel aanstekelijk.
‘Don’t look back’, zong de wei unisono in afsluiter Don’t Stop. Ironisch na een nostalgieset van twee uur en in de wetenschap dat het enige lid van de klassieke line-up dat er niet bij was, Lindsey Buckingham, door zijn ex Stevie Nicks zelf uit de band is gebonjourd.
Dan hadden wij meer aan de slotverklaring van ons gezelschap, dat na het geluksdronken Go Your Own Way ietwat glazig uit zijn ogen keek, diep zuchtte en de avond samenvatte in het algemeen beschaafd Kempens: ‘Dees was keizalig, maar toch ook keislecht.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
