Het koningskoppel van de festivalzomer stond zondag op Werchter Boutique, waar comeback kid Stromae Gorillaz een béétje voor aap deed staan.
Het moet van Billie Eilish op Pukkelpop 2019 geleden zijn dat een festivalwei op klaarlichte dag nog zo afgeladen vol stond als bij Stromae (*****) op Werchter Boutique. Wat wil je: zondag markeerde le grand retour van de maestro op een heilige wei, acht jaar nadat hij hier Rock Werchter afsloot met de ene na de andere Brabançonne van beats.
Klokslag kwart over acht. Stromae kwam, zag en stak zijn vuist in de lucht. ‘Tant que j’suis en vie j’suis invaincu’, zong hij zijn onoverwinnelijkheid uit in Invaincu, de song waarin hij de ziekte die hem zes jaar van het podium hield een stevige linker verkoopt. Het Brussels Philharmonic, te horen op de albumversie, was niet van de partij, maar dat maakte de epische grandeur er niet minder op. Stromae versus de ‘putain de maladie’: 1-0.
Het was het begin van een ware triomftocht, én een visueel spektakelstuk waar niet voor niks zes opleggers en zes uren monteertijd voor nodig zijn geweest. Reusachtige roterende robotarmen, led-schermen die in, uit, op, over, tussen, boven en onder elkaar schuiven, geanimeerde avatars die uit de betere Pixar-film lijken te zijn weggelopen: het decor van Stromae is naar Belgische normen ongezien.
Rode Duivels-shit
Toch koos Stromae – gehuld in zijn vertrouwde witte, Victoriaans ogende hemd met achtereenvolgens roze, zwarte én groene strik – lang niet altijd voor de gemakkelijkste weg. Ja, Fils de joie was opzwepend en in Mon amour kon u uw salsapasjes kwijt, maar met het meer ingetogen La solassitude en het aardedonkere Quand c’est stelde hij het op feesten beluste publiek toch eventjes op de proef.
Vervolgens plofte hij neer in een bewegende fauteuil voor Mauvaise journée en Bonne journée, een één-tweetje over de goede en kwade dagen die hij de jongste jaren heeft beleefd. U placeerde in die laatste maar al te graag de ‘danse de la joie’. ‘Werchter, zijn jullie blij?’ polste Stromae voor de zekerheid. Het antwoord liet zich raden.
Een robothond – ‘mon costumier’, dixit Stromae – kwam zijn baasje daarna het jasje uit Papaoutai toestoppen, en gaf er ineens een geestige initiatie twerken bovenop. Een uitgerekt én uitgekookt Papaoutai volgde, met Stromae die zijn beste heupbewegingen etaleerde. Ta fête was dan weer wat Adil & Bilall ‘Rode Duivels-shit’ zouden noemen: een eurodancehymne, door 63.000 man uit volle borst mee gescandeerd.
In de finale mocht het hemd uit de broek en speelde Stromae nog eens uw favoriete drinkebroer in Formidable, nog altijd een van de mooiste streepjes pianomuziek uit de belpop. Ook L’enfer is nu al vaderlandse muziekgeschiedenis, en klonk op Werchter Boutique een pak grootser dan destijds in die TF1-studio, met dank aan de zich samenpakkende onweerswolken op de schermen. Eindigen deed Stromae met de ode aan zijn zoontje Que du bonheur – kaka-pipihumor in muziekvorm – en de verwachte tandem Santé en Alors on danse. In die eerste kreeg u de bijbehorende dansjes nog geïnstrueerd door Stromaes avatar, bij die laatste trok u moeiteloos zélf uw plan. En zo werd Werchter heel even een ‘boîte de nuit’. Om half tien ’s avonds.
Terug naar de nillies
Toegegeven: Gorillaz (****) stond na de zegetocht van Stromae een béétje voor aap. Ettelijke duizenden mensen bliezen tussen tien en elf uur namelijk de aftocht – maandag werkendag? Damon Albarn en co. lieten het niet aan hun hart komen en pakten uit met een bijna twee uur durende set op maat van een festivalpubliek.
Beginnen deden ze met M1 A1, dat vanwege zijn punky gitaren eigenlijk meer als Blur dan als Gorillaz klonk. Tijdens Strange Timez, uit de in de lockdown verschenen verzameling spontane songs Song Machine, Season one, zong Robert Smith van The Cure u toe vanop het scherm, waarop ook de boodschap ‘Be the change’ prijkte. Ook vrij tot zeer recent: Tranz, met een glansrol voor het driekoppige koor van achtergrondzangeressen, en Aries, van de nodige body voorzien door drie (!) drummers. ‘I can’t play a happy tune on my own, so stay by my side’, verzocht Albarn daarin aan alle last living souls op de Werchterwei.
19-2000 flitste ons wat later terug naar het begin van de nillies – FIFA 2002, iemand? – en in Tomorrow comes today toonde Albarn hoe je met stijl een melodica bespeelt. ‘Happy Father’s Day’, stamelde hij tussendoor, al snel beseffende dat hij het tegen de wrong crowd had.
Cracker Island teasde vervolgens naar een mogelijke nieuwe plaat van Gorillaz. (De al gelanceerde hashtag The Last Cult en de roze pakken en kappen van de bandleden doen sektarische toestanden vermoeden.) Seizoen twee van Song Machine? Een soundtrack bij hun nakende Netflix-film? Wie zal het zeggen. Feit is dat de deze week te verschijnen single er één met modern basboegbeeld Thundercat zal zijn, en dat die zich live als retestrakke, niet uit je kop te krijgen discopunk aandient, zo bleek op Werchter Boutique.
Daarna toonde Albarn zich de eco-warrior avant la lettre die hij is, met achtereenvolgens O Green World en Pirate Jet uit het visionaire Plastic Beach (2010). On Melancholy Hill was Gorillaz op z’n meest mijmerend, in Rockit verkocht Damon Albarn véél blabla, en tijdens Kids with guns kreeg een van de koorzangeressen een vrije rol.
En dan kwamen de gasten. De rappende springveer Bootie Brown mocht opdraven voor een heerlijk gezwollen Stylo en Dirty Harry, Fatoumata Diawara gaf Albarn een lesje Frans in het zonnige Désolé, los-vast lid Posdnuos (één derde van De La Soul) schudde de ‘sleepy people’ van Werchter wakker met de iconische, sardonische lachsalvo’s uit Feel good inc. en reggaezanger Sweetie Irie luisterde een moddervet Clint Eastwood op. Ain’t happy? Tuurlijk wel!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
