Onze fotograaf Anneke D’Hollander trok drie weken lang met Amenra door Europa en toont ons het tourleven door haar lens.
Ik ben al vaker met bands op stap geweest, maar zoveel dagen met zoveel mensen in een bus doorbrengen – in dit geval 25 dagen met 13 man – voelt als een sociaal experiment. De eerste dagen lijken wel weken te duren, de laatste slechts enkele uren. Gelukkig heeft Amenra de reputatie stevig aan elkaar te hangen. Hun werklust en zorg voor elkaar blijken een succesformule voor zo’n lange tours.
Amenra is een band die berust op rituelen. Net voor het optreden haalt drummer Bjorn Lebon een kistje met wierook boven. Niet veel later waant iedereen rond het podium zich in een heilig huis. De show is luid, maar heeft tegelijk ook iets zachts en er gaat een intimiderende ernst van uit. Zanger Colin H. van Eeckhout staat, zoals steeds tijdens optredens, het grootste deel van het concert met de rug naar het publiek, alsof hij verankerd is aan zijn tapijt, waar hij geen duimbreed van wijkt. Hij schreeuwt naar het doek waar Stefaan Temmerman live visuals op projecteert, terwijl gitaristen Mathieu Vandekerckhove en Lennart Bossu ingetogen de spanning opbouwen en uitbundig weer lossen.
Abrupt en zonder één woord is de show gedaan. In het licht van de backstage worden de krassen en het zweet zichtbaar. Ik zou me zorgen maken, als er niet al snel weer gelachen werd. We analyseren het concert en denken na over een verbod op gsm’s. Sommige fans bekijken een heel concert door hun scherm, en dat is storend. Maar de band, die stickers met ‘verboden te verbieden’ op zijn reiskoffers heeft geplakt, toont toch vooral begrip voor fans die een visueel aandenken willen.
Na elke soundcheck is er tijd. Tijd om een stad te verkennen, om te manillen, om te rapporteren aan het thuisfront en om te slapen. Altijd en overal worden er dutjes gedaan.
Tijdens het inladen start ik, in een klungelige poging om te helpen, een gokspel wanneer geluidstechnicus Hein Devos vraagt om materiaal aan te geven en ik alleen maar zwarte koffers zie – ‘Néé, dat zijn de Fenders, eerst de Peli’s.’ Tourmanager Maarten Kinet brengt verlossing met een bericht: ‘pizza has arrived’. Na elke show zijn er twee zekerheden: er is pizza en er wordt feestgevierd in de bus. Voor een doorgewinterde postmetalband wordt er voor dat laatste opvallend diep in het oeuvre van Destiny’s Child gedoken.
Slapen doen we op de bus in onze bunks, die wat weghebben van comfortabele doodskisten met USB-poorten. Cottrell, onze buschauffeur, wiegt ons in slaap en brengt ons veilig naar de volgende stad, waar alles zich opnieuw herhaalt.
Op tour neem je afstand van het dagelijks leven: er zijn geen deadlines, je hoeft niet na te denken over boodschappen en afspraken. Elke dag volgt hetzelfde patroon en dat biedt rust en vrijheid. De band en crew vormen een hechte familie die elke dag opnieuw één doel voor ogen heeft: het publiek tevreden naar huis sturen.
Als we weer allemaal thuis in België zijn, stuurt Colin nog een foto in de groepschat. ‘Progress over perfection’, staat er.
Amenra
Op 21.06 op Graspop, op 05.07 op Rock Werchter en op 05.08 op de Lokerse Feesten.
1/12
2/12
3/12
4/12
© Anneke D’Hollander
5/12
6/12
7/12
8/12
9/12
10/12
11/12
12/12
1/12
2/12
3/12
4/12
© Anneke D’Hollander
5/12
6/12
7/12
8/12
9/12
10/12
11/12
12/12
