Stef Kamil Carlens over ‘Worst Case Scenario’, het evangelie van de belpop

Weinig platen hadden meer invloed op de Belgische rockgeschiedenis dan Worst Case Scenario. In 1994 lanceerde dat album de carrière van dEUS, en dertig jaar later behoren hits als Suds & Soda tot het collectieve geheugen. Meer dan genoeg redenen voor Tom Barman en de zijnen om hun debuut deze zomer integraal te spelen.

Het slechte nieuws? Gitarist Mauro Pawlowski moet zich excuseren voor deze shows. Het goede nieuws? Hij wordt vervangen door Stef Kamil Carlens, de oorspronkelijke bassist van de band. In 1997 verliet hij dEUS om zich op andere projecten te storten, maar het wordt een prettig weerzien. ‘Ik was blij verrast toen Tom me belde’, vertelt Carlens. ‘Aan alle reacties te zien, heeft deze plaat veel betekend voor heel wat mensen. En uiteraard ook voor mezelf. Worst Case Scenario heeft mijn leven een serieuze wending gegeven.’

Tegenwoordig kan je het je niet inbeelden, maar destijds was er amper interesse om Worst Case Scenario uit te brengen. Enkel Bang, een klein label uit Luik, wilde dEUS een kans geven. ‘Sowieso is de plaat heel bohemien ontstaan’, herinnert Carlens zich. ‘Tom en ik woonden samen in een huisje, met op zolder een repetitieruimte. Toen al had Tom een band die dEUS heette, maar die klonk nog helemaal anders. Hun gitarist ging weg, en ik verving die. Tijdelijk, zogezegd. (lacht) We hebben ons toen ingeschreven voor Humo’s Rock Rally, maar het was een verrassing dat we effectief geselecteerd werden. Tijdens elke ronde moesten we een nieuwe band bijeensprokkelen om te kunnen spelen, en zo is de bezetting van Worst Case Scenario geleidelijk aan ontstaan. Jules de Borgher was eerst onze chauffeur, want niemand van ons kon rijden, maar die is uiteindelijk achter de drums beland. En als laatste hebben we Rudy Trouvé gevonden, die onze sound met zijn weirdness enorm verrijkt heeft.’

Als favoriete nummer op de plaat wijst Carlens al snel naar Great American Nude. ‘Die tekst is fantastisch, zeker als je weet dat Tom pas 22 was toen hij dat schreef. Maar ook muzikaal is het een heel interessante song. Het is funky en heeft mooie riffs, maar tegelijk klinkt het lekker smerig. Volgens mij stond dat nummer trouwens niet op de oorspronkelijke uitgave, waardoor het in de rauwe demofase is blijven zitten.’

Wanneer hij zelf niet op het podium staat, kijkt Carlens deze zomer voornamelijk uit naar Gent Jazz. ‘Op vijf juli speel ik er zelf met The Gates of Eden, mijn project waarmee ik muziek van Bob Dylan breng. Diezelfde dag spelen Bonnie Raitt en The Waterboys daar ook, twee optredens waar ik benieuwd naar ben. Een paar dagen later speelt An Pierlé er, die dit jaar een heel inventieve plaat heeft gemaakt. Haar beste ooit.’