Sommige ideeën zijn leuker op papier dan in de praktijk. Een fanfare die techno speelt, bijvoorbeeld.
Lees al onze verslaggeving van Rock Werchter 2024 in ons dossier.
Vorig jaar bewees het Werchterpubliek al dat het een mondje techno lust door in drommen naar The Barn af te zakken voor Charlotte de Witte. De organisatie heeft goed opgelet en probeerde dat feestje nog eens over te doen door dit jaar opnieuw techno te boeken. Alleen: dit keer stond er in diezelfde tent geen dj die platen aaneendraaide maar wel Meute, een fanfare die rond 2015 bekende house- en technonummers begon te coveren. Een idee dat ik na een paar pintjes misschien zou toejuichen als een vriend er op café mee op de proppen kwam. Wanneer je het effectief gaat uitvoeren, ben ik echter minder overtuigd.
Techno is per definitie repetitieve muziek. Dankzij minimale melodieën en zichzelf steeds herhalende percussie wordt er een soort trance opgewekt waarop je uren kan dansen zonder te beseffen hoeveel tijd er al is gepasseerd. De muziek draait veel meer om texturen en sound design dan om songwriting. Wanneer je die bezwerende, elektronische elementen vervangt door koperblazers die bleiren alsof ze solliciteren voor de nieuwe soundtrack van Hans Zimmer, dan blijft er van die hypnose echter weinig over. Ineens draait het genre om kitscherige melodieën en solo’s. Wanneer er een nieuw patroontje geïntroduceerd werd, ging het publiek eventjes wild, maar daartussen gingen alle elementen in elkaar over tot een soort geluidsbrij die ik persoonlijk niet zo feestelijk vond.
Wie is het doelpubliek van Meute precies? De groep mikt precies op mensen die zich tegelijk op Tomorrowland en op het lokale buurtfeest willen wanen. Of op mensen die muziek per definitie beter vinden wanneer het op ‘echte’ instrumenten gespeeld wordt in plaats van op computers. Maar in dat tweede geval moet je gewoon ver weg van techno blijven.
Waarschijnlijk behoor ik alvast niet tot het doelpubliek. Terwijl ik in The Barn met mijn ogen zat te rollen, leken veel mensen rondom mij zich wel te amuseren. En – sorry om in clichés te denken en op uiterlijk te beoordelen – de meesten van hen zagen eruit alsof ze nog nooit de binnenkant van een echte nachtclub gezien hebben. Als je geen referentie hebt van welk effect techno hoort te hebben, is Meute misschien eens plezant om te zien. Maar zoals ik hierboven al beschreef: het publiek leek in horten en stoten te feesten, steeds wachtend op een nieuw melodietje, in plaats van aan één stuk door te dansen.
Wat mij betreft is Meute een prima gimmick om eens viraal te gaan op Youtube. Ze passen in hetzelfde rijtje als poesjes die woorden lijken uit te spreken of mensen die keihard op hun bek gaan tijdens het skiën. Filmpjes waar je eens geforceerd om lacht wanneer je collega je er een filmpje van komt tonen. Maar een sprekende kat geef je toch ook geen podium op Werchter?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier