Red Hot Chili Peppers smaken na veertig jaar nog altijd vers 

Red Hot Chili Peppers hielden tot het allerlaatste moment de spanning erin. Na geruchten over covid in hun entourage bleef de vraag: zouden ze spelen of niet? Welnu, ze spéélden. En dat deden ze met zoveel appetijt en gedrevenheid dat geen mens er ongevoelig voor kon blijven.

Het eerste dat opviel toen de Californiërs op het podium verschenen, is dat ze oud zijn geworden. Zoals in: door de wol geverfd. Of enigszins geteisterd door de stormen des levens. En het tweede: dat, zodra ze hun instrumenten aanraakten, de passie en het speelplezier manifest waren.  

Sinds haar ontstaan, een kleine veertig jaar geleden, heeft de groep een enorme evolutie doorgemaakt: van p-funk-fuifbeesten, die zich, slechts gekleed in een sok om een bepaald onderdeel van hun anatomie te bedekken, in de schijnwerpers begaven tot bedachtzame Beatles-adepten met een bijzonder zintuig voor kwikzilveren popmelodieën. In Werchter kwamen alle aspecten van de Chili Peppers aan bod, de fun én de hits, en daar hoorden we werkelijk niemand over mopperen.

Bassist Michael Balzary – de wereld kent hem al jaren als Flea- trok naar goede gewoonte een groot deel van de aandacht naar zich toe. Niet alleen door zich in een kilt aan zijn volgelingen te presenteren, maar zeker ook door zijn in jazz en funk gedrenkte soepele tot stotterende partijen en zijn hyperkinetische lichaamstaal. Gitarist John Frusciante, met zijn 52 jaar de jongste van de bende en inmiddels teruggekeerd op het oude nest, musiceerde even trefzeker als bezeten, zonder er ook maar één moment zijn ‘cool’ bij in te schieten, en een drummer als Chad Smith zou gewoon voor íedere band een onbetaalbare meerwaarde betekenen. ‘Remind me to never take Chad for granted’, opperde Flea, een mededeling die meteen op instemmend gejoel kon rekenen.  

Oude vrienden

De drie instrumentalisten van Red Hot Chili Peppers stonden dicht bij elkaar, waagden zich regelmatig aan strakke improvisaties, zowel tijdens als tussen de nummers, en gaven aan dat, ook voor wie uit Hollywood komt, muziek nog altijd veel meer is dan een bezigheidstherapie tussen het gescharrel met topmodellen en geplons in het zwembad door.  Frontman Anthony Kiedis was uitstekend bij stem en daar konden de vele hits van de Peppers alleen maar wel bij varen. Around the World, Dani California en The Zephyr Song werden door de toeschouwers onthaald als oude vrienden die, na een maandenlange wereldreis, eindelijk weer eens kwamen aanbellen. 

De groepsleden riepen op het podium herinneringen op aan Lut Behiels (hallo, Lut!), vele jaren geleden de promodame bij platenmaatschappij EMI, die hen ooit in Brussel had rond gegidst en, zo vertelde Flea, zich als enige ontfermde over ‘bands waarin verder geen hond geïnteresseerd was’. Frusciante, zelf een uitstekende songwriter met een warm aanbevolen solodiscografie, zong vervolgens een stukje uit Your Song van Elton John. Geen idee waarom. Misschien wilde hij zo aangeven dat de nummers van Red Hot Chili Peppers tegenwoordig eigendom van de fans zijn geworden. Dat laatste werd geïllustreerd door het massaal meegezongen en über-catchy Snow ((Hey Oh)), waarin Flea niet alleen één werd met zijn bas, hij probeerde het ding ook nog eens te berijden alsof het een dartele pony was. 

Snoepjes

De Peppers hadden natuurlijk makkelijk voor jukebox kunnen spelen, maar dat zou een iets te gemakkelijke optie zijn geweest. Dus grepen ze occasioneel terug op iets minder voor de hand liggende nummers uit Californication (het afwisselend wiebelende en stuiterende Right On Time) of Stadium Arcadium (de bijna-ballad Wet Sand). Slechts vier keer serveerden de heren een hap uit hun onlangs verschenen twaalfde langspeler Unlimited Love. These Are the Ways was geen hoogvlieger, maar met Aquatic Mouth Dance (helaas zonder de jazzy toeters uit de studioversie), het funky She’s A Lover en, vooral, de single Black Summer bewezen de Red Hot Chili Peppers dat ze, na al die jaren, het songschrijven nog lang niet waren verleerd.  In het laatstgenoemde nummer gaf John Frusciante overigens nog eens subtiel aan hoe aandachtig hij naar Jimi Hendrix had geluisterd. 

Uiteraard kregen de aanwezigen nog enkele snoepjes toegeworpen, waaronder het onverslijtbare Californication, het springerige Give It Away, en als bissen, Under the Bridge en By the Way, allemaal momenten voor de Pepperheads op de wei om hun stembanden nog eens heerlijk lek te rijden. Ook het oog werd trouwens verwend, want de psychedelische visuals op de schermen en de bewerkte beelden van de band zagen er prachtig uit. Maar als we eerlijk zijn, waren de spannendste momenten de instrumentale interludia tússen de songs, omdat ze je een idee gaven van hoe snel er in de repetitieruimte van het kwartet pure magie kan ontstaan. 

Na vier decennia zijn de Red Hot Chili Peppers al bij al nog behoorlijk vers gebleven. En in Werchter stelden we vast dat er nog steeds een pittig soepje mee te brouwen valt.