En wat voor hapje had Jeroen Meus klaargemaakt om de tweede festivaldag mee af te sluiten? Verrassing: Red Hot Chili Peppers! Dat was nu écht nog nooit eerder gebeurd!
Is de vijver waarin naar headliners moet worden gevist, écht zo klein geworden? Muse. Mumford & Sons, godbetert. En ja, dus ook weer de Chili Peppers, een groep die al veertig (!) jaar actief is, maar getuige de twee langspelers die ze vorig jaar op de wereld losliet, tenminste nog altijd blijk geeft van vitaliteit. En zeg nu zelf, dat kan over die andere twee toch slechts bezwaarlijk worden beweerd
Het gezelschap uit L.A. heeft aan classics geen gebrek: de set in Werchter bulkte van de liedjes die de toeschouwers woord voor woord kunnen meezingen. Bovendien bestaat het uit beslagen muzikanten, die elkaar perfect aanvoelen en de lat voor zichzelf iedere avond weer behoorlijk hoog leggen.
Gitarist John Frusciante is een fenomeen: no nonsense, veelzijdig en virtuoos, een man die zo welbespraakt is met zijn vingers dat zelfs de grootste redenaars er verlegen van worden. De eccentrieke bassist Flea, in Werchter gekleed in een rokje waaronder één knalgele en één pimpelpaarse sok kwamen piepen, staat geen seconde stil op het podium, zodat je je afvraagt waar hij toch die adem vandaan blijft halen. Michael Balzary, zoals hij echt heet, is een beest op zijn instrument en wordt terecht als het hart en de ziel van de band omschreven. En in vergelijking met drummer Chad Smith durven we de meeste houthakkers gewoon mietjes te noemen. M.I.E.T.J.E.S!
Jukebox
Samen leggen de drie een onwrikbaar fundament waarop Anthony Kiedis, het linkerbeen in een brace, zijn stem losjes overheen kan draperen. Het lijkt allemaal simpel en vanzelfsprekend, maar dat is het uiteraard niet. Als je als band dan ook nog eens een jukebox in stelling kunt brengen met even catchy als opwindende songs als Can’t Stop, The Zephyr Song, Dani California, Soul to Squeeze, Californication, By the Way of Under the Bridge, dan heb je het publiek eigenlijk al half voor je gewonnen.
Het is trouwens veelzeggend dat nummers uit recente platen als Unlimited Love en Return of the Dream Canteen (het tot bewegen nodende Aquatic Mouth Dance, Tippa My Tongue en Black Summer) zich al probleemloos laten inpassen tussen de vertrouwde hits, zonder ook maar één moment uit de toon te vallen. Eén van de onmiskenbare kwaliteiten van de Red Hot Chili Peppers is dat ze er in de loop der jaren in geslaagd zijn hun punkfunkroots te combineren met popmelodieën die niet voor die van, pakweg, The Fab Four hoeven onder te doen.
Frusciante zong regelmatig in harmonie met Kiedis en mocht ook even in zijn eentje schitteren achter de microfoon, met een stukje uit Tiny Dancer van Elton John. In de intro van Right On Time citeerden de Peppers dan weer London Calling van The Clash. Neen, op muzikaal vlak zijn de heren allesbehalve eenkennig.
Sok
En ja, gevoel voor humor hebben ze ook. Ik herinner u graag nog eens aan de tijd toen de heren, slechts gekleed in één enkele sok, met een brede glimlach het publiek trotseerden. Zeker, in het verleden zijn de Peppers zich op alle mogelijke manieren te buiten gegaan aan seks en drugs, maar ze hebben het allemaal overleefd en vandaag telt vooral het speelplezier. Kiedis en Flea stuiterden dus voortdurend als kangoeroes over het podium. Maar wie zijn kicks veeleer uit de muziek haalde, kwam gegarandeerd aan zijn trekken bij de interactie tussen Flea en Frusciante tijdens de instrumentale jams, die tijdens de set als interludia fungeerden. Tel daarbij de psychedelische visuals en je stelt vast dat de Red Hot Chili Peppers het publiek in Werchter geen gelegenheid gunde om zich te vervelen.
‘We hebben hier al vaak gespeeld, maar ik heb zo het gevoel dat onze show van vanavond onze meest vreugdevolle ooit zal worden’, kondigde Flea aan tijdens het eerste kwartier. Niemand sprak hem tegen, want de Californische veteranen bewezen in Werchter nog eens hoe vlotjes muzikaliteit en entertainment kunnen samengaan.
Alsnog: goeie keuze, Jeroen!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier