Pommelien Thijs: ‘Eén iemand kan niet de stem van een generatie zijn’

Het is niet toevallig dat ze het AB-record van dEUS breekt, het is evenmin toevallig dat ze deze zomer op de main stage van Pukkelpop en – over de landsgrens – op Pinkpop staat. Pommelien Thijs is allang veel meer dan #LikeMe. En daar heeft ze hard voor geknokt.

Pommelien Thijs stak in 2019 de neus aan het venster in de ­muzikale high-schooldramareeks #LikeMe, waarin ze gestalte gaf aan de ­timide Caro. Vijf jaar later heeft ze ­miljoenen streams verzameld en acht MIA’s en een Radio 2 Zomerhit-­trofee in de kast. Ze speelde een opmerkelijke rol in Knokke Off. Volgend jaar staat ze maar liefst negen keer in een uitverkochte AB – een record, dat tot voor kort op naam van dEUS stond. Volgens de populaire pers ­tekende ze tussendoor een ­zogeheten prioriteits­deal met de VRT.

En dan zijn er dus haar fel­besproken passages op Pinkpop en Pukkel­pop. De carrière van Thijs loopt, ­samengevat, gesmeerd.

Thijs’ negen optredens in de AB passen in haar Meer Entertainment Tour, die haar ook naar mythische Neder­landse venues als Tivoli en ­Para­diso zal voeren. Paradiso, Tivoli, de AB: het had de speellijst kunnen zijn van een tour van Sonic Youth ­anno 2000. Maar we schrijven 2024 en de tijdgeest verdraagt geen hokjes­denken meer. Zo komt het dat een popster van 23 die haar doorbraak forceerde op Ketnet op de main stage van Pukkelpop kan ­belanden.

We treffen Thijs in de Vooruit, enkele uren voor ze daar een show speelt in het kader van haar huidige clubtour. In het smalle steegje naar de ingang heeft een groepje diehardfans in hurkzit postgevat. Ze zitten daar al uren, weet Thijs’ tourmanager terwijl ze ons de weg wijst.

Tijdens de soundcheck krijgt de loop station, het apparaat waarmee Thijs lagen van haar vocals opeenstapelt, extra aandacht. Tijdens een recente show in Nederland weigerde dat kleinood dienst, vandaag loopt het keurig in het gelid. En dus schuift Thijs met gerust hart aan voor een lang gesprek, begeleid door de basso continuo van een brommende koelkast.

○○○

Of deze tour langs kleine zalen een geval is van ‘reculer pour mieux ­sauter’, steek ik van wal.

Pommelien Thijs: ‘Een stap ­terug zou ik het niet noemen, maar het is wel een heel bewuste keuze. Wij ­denken heel goed na over ­welke ­stappen we zetten. Direct ­openen in het Sportpaleis, met de meest ­afgelikte versie van deze show: het had gekund. Daar is ook niks mee, maar spelen in de mooiste clubs van Vlaanderen en Nederland was voor mij, nu, de logische keuze. Hier is de connectie met het publiek helemaal anders, directer. Dat komt mijn zelfvertrouwen ten goede.

‘Spelen voor een zaal mensen die voor mij alleen een ticket hebben ­gekocht, is een bizarre ervaring. Maar ook geweldig: de energie die we terugkrijgen, is fantastisch. We hebben nu eenentwintig keer gespeeld: ik heb meer geloof dan ooit in mijn eigen ­kunnen. In mijn band. In het team. Als de loopstation het laat afweten, ben ik gerust en weet ik dat we op onze ­pootjes zullen terechtkomen.’

Thijs en haar band zullen ­gerodeerd voor de dag komen op de main stage van Pukkelpop. Die is overigens geen onbekend terrein meer: vorig jaar vergezelde Thijs ­Bazart voor een gesmaakt Denk maar niet aan morgen. Een amuse-bouche, blijkt nu, voor het echte werk.

Thijs: ‘Ik spreek mijn dromen ­zelden hardop uit, uit schrik dat ­mensen mij daarop pakken, maar op Pukkelpop spelen was er een van. Het is het festival waar ik het vaakst ben geweest, de eerste keer toen ik ­zestien was. Ik heb ooit de hele cast van ­#LikeMe meegesleept. Er zijn een paar afleveringen waarin ik heser klink dan gewoonlijk, een souvenir aan een weekend op de camping.

‘Ik heb ooit tegen mijn ­manager gezegd: binnen twee jaar wil ik op Pukkel­pop staan. ‘Ik zorg ervoor’, zei hij. ‘Als het niet lukt, mag je mij buiten­gooien.’ (lacht) Dat zou ik nooit doen, maar dat telefoontje is vroeger dan ­verwacht gekomen. In het begin was ik excited. Nu is dat gevoel wat weg­geëbd, alsof ik vergeten ben dat het ­eraan komt. Verdringing heet dat, geloof ik. (lacht)’

Op 18 augustus zullen er exact 2044 dagen verstreken zijn sinds de ­eerste aflevering van #Like Me, Thijs’ doorbraak bij het brede publiek. Ze was zeven­tien en had toen al kilo­meters op de teller. Al was ze naar eigen ­zeggen niet in de wieg gelegd voor een leven in de spotlights. ‘Ik was best ­verlegen als kind, en optreden is nog altijd een manier om uit mijn introverte zelf te breken.’ Het was zus Kaat die voorop liep. ‘Zij zong luidkeels mee in de auto, meestal met Bart ­Peeters of Abba, de enige cd’s die mijn ouders hadden. Ik deed dan wel wat gekke backings, maar zelf zingen was geen ambitie.’

Toch deed een negenjarige Pomme­lien op voorspraak van haar zus, die haar vooraf was gegaan, ­auditie voor het Studio 100-koor. ‘Kaat heeft me nog snel uitgelegd wat buik­ademhaling is, gaf me nog wat andere tips, en vervolgens heb ik een verschrikkelijke auditie gedaan. (lacht)

‘Maar ik mocht blijven. En dus ­reden mijn ouders bijna elke dag met ons naar Schelle, drie kwartier heen, drie kwartier terug. Ze waren ­supportive, zeker, maar vooral bezorgd. Wij ­waren jong, en zo’n omgeving kent haar ­limieten. Er was weinig ­ruimte voor spel, laat staan voor fouten. Er werd al eens geroepen, sommige ­mensen ­durfden fors tekeer te gaan. Ik denk dat het er nu anders aan toegaat, maar mijn ouders hebben ons daar weg­gehaald omdat we er niet ­gelukkig van werden. Ik had stress – als kind, dat is niet ­logisch. Maar ik heb er een dubbel gevoel bij, want wij hebben er ook veel kansen gekregen en veel ­geleerd.’

○○○

Na haar passage bij Studio 100 nam Thijs deel aan de talentenjacht Op zoek naar Annie op VTM Kzoom. Ze won en kreeg zo de hoofdrol in de gelijk­namige musical. Daar liet ze in het oog bij de makers van #LikeMe. Ook daar zat er druk op de ketel.

Thijs: ‘We zijn in snelheid gepakt door het succes. Niemand kon ­weten hoe het zou lopen, maar #LikeMe sloeg in als een bom, en voor we het doorhadden, stonden er veel te veel liveshows gepland en moesten we tussendoor ook nog eens een ­tweede seizoen inblikken. Dat was een ­verwarrende periode: we zaten op een hogesnelheidstrein en hadden geen idee waar we naartoe gingen.

‘#LikeMe was een ­geweldige springplank voor mij en mijn ­vrienden – ik vind het nog altijd fijn als ik ons naast elkaar zie staan – maar het was ook een enorm bootcamp. We zijn getraind in alles wat op een artiest af kan komen. Ik ­leerde fictie maken, nam voor het eerst songs op in een studio, fotoshoots, interviews: het was heel leerrijk, maar tegelijk… (denkt na) Het was ­gestroomlijnd, alles werd aangereikt. Letterlijk: “Hier zijn uw kleren, uw teksten en het persbericht.” Dat vind ik fijn aan wat ik nu doe: ik mag het allemaal zelf doen. Ik heb autonomie, ik heb controle.’

Al snel nadat de carrière van Thijs als een komeet in de lucht was ­geschoten, rees de vraag: wanneer gaat ze eindelijk solo? Een vraag die haar op de heupen werkte: ‘Hoezo, eindelijk? Wanneer had ik die plaat moeten schrijven misschien? Het is allemaal zo ontzettend snel gegaan. Ik moet mezelf nog altijd verplichten om daar af en toe bij stil te staan.’

Het is allemaal relatief, gezien de rotvaart van haar carrière, maar Thijs heeft haar tijd genomen om haar solo­werk uit te denken. Ze ging in zee met managers Lester Williams en ­Leonie Gevers. Williams neemt de muziek voor zijn rekening, ­Gevers film en televisie. Zij schikken zich in een ondersteunende rol, het is Thijs die koers bepaalt, en het ritme. Zij beslist wanneer het tijd is voor een nieuwe release of een ­nieuwe rol: ‘Het is tijd als ik een song heb die iets betekent voor mij. Dat is de ­egoïs­tische keuze, maar ik ben het wel die ermee op het podium moet.’

Het eerste schot voor de boeg was Nu wij niet meer praten, een duet met Jaap Reesema, goed voor a whopping 67 miljoen streams op Spotify alleen al.

Thijs: ‘Die song bestond al. Toen ik Jaap tegenkwam op Zomerhit en hij voorstelde om hem samen op te nemen, dacht ik: fijn, dat doen we. Ik had toen Still Here al geschreven, voor de soundtrack van De ­familie Claus. Dat was een stresserende ­ervaring, met een Amerikaanse ­producer die ik nooit in het echt heb gezien. Om mijn songwriting op punt te ­stellen hebben we nadien schrijfsessies ­georganiseerd met andere ­schrijvers. Veertig hebben we er zo gedaan, waar dertig songs uit zijn gekomen. Van die dertig hebben we er twee over­gehouden: Meisjes van honing en ­Ongewoon. De rest hebben we in de vuilnisbak gegooid, omdat we – ik – het gevoel hadden: dit ben ik niet.’

○○○

Een paar uur later zal Thijs op het ­podium, voor een stampvolle ­Vooruit, alluderen op die vuilnisbak. Voor de band Wanneer op gang trapt, deelt ze mee dat ze tijdens het schrijfproces veel kwade nummers had geschreven, maar dat er veel ook weer gesneuveld zijn.

Thijs: ‘We hebben te lang te hard gezocht naar wat andere ­mensen dachten dat het moest worden. Dat werkt niet voor mij. Ik herinner me dat we op een gegeven moment een soort disconummer aan het opnemen waren, en dat ik alleen maar kon ­denken: nooit heb ik naar deze ­muziek geluisterd. Ik heb de handrem opgetrokken en teruggegrepen naar de muziek waar ik wél naar ­luisterde, uptempopoprock à la Fall Out Boy en Panic at the Disco. De stress viel weg, en de schrijfsessies werden weer fun. Door trial-and-­error hebben we mijn sound gevonden. Voor mijn teksten ben ik door mijn ­schriftjes ­beginnen te bladeren – ik schrijf al mijn hele leven teksten en poëzie. Daar vond ik de ideeën en de aan­zetten waarmee ik naar de studio ben getrokken.’

Voor debuutalbum Per ­ongeluk werkte Thijs nauw samen met het Nederlandse schrijversduo The Companions. Zij tekenden voor ­kanonnen als Erop of eronder en Ongewoon. Maar ze schrijft ook in tandem met haar gitariste ­Charline D’hoore – de vruchten van dat werk leunen meer left field – en de Neder­landse producer Blanks. ‘Ik heb ­sowieso graag input van veel ­mensen. En het is ook een manier om het spannend te houden – je weet niet hoe ideeën gaan blenden.’

Parallel met de zoektocht naar een eigen sound en identiteit moest Thijs ook op zoek naar de ­juiste balans ­tussen genoeg artistieke zeggen­schap enerzijds en ­loslaten anderzijds: ‘Dat was moeilijk. Ik neig soms naar controledwang.’ Een sprekend voorbeeld: de clip van Ongewoon. Thijs was niet tevreden met het ­resultaat en kroop zelf in de montage­cel voor de final cut. Het is geweten dat ze nauw betrokken is bij elk aspect dat bij haar werk komt kijken. De kostuums, het artwork, de aankleding van het podium: niets ontsnapt aan haar oog.

Thijs: ‘Dat is mijn natuur, denk ik. Zeker in het begin wilde ik alles zelf doen, en dat is nergens voor nodig. Intussen werk ik goed samen met een team dat ik heel erg vertrouw en vind ik rust in uitbesteden. Ik weet nu ook dat je meerwaarde creëert met een wisselwerking met anderen. Bij mijn film- en televisiewerk gaat dat anders. Daar zet de regisseur een ­personage en heb ik meer een uitvoerende taak, die ik wel artistiek invul. Die balans vind ik ­ontzettend fijn.’

○○○

Nieuwe flash-forward naar later in de show. Dat ze veel hobby’s heeft ­geprobeerd, bekent Thijs ­tussen twee songs door, maar dat ze die moeilijk volhoudt. Ze heeft de ­piano ­geprobeerd – geen succes. Ze heeft tapijten gemaakt – doet ze niet meer. Ze heeft keramiek gedraaid – daar heeft ze twee mokken aan over­gehouden, meer ook niet. Het doet denken aan een interview van ­vorig jaar, waarin Thijs vertelde dat ze ­gediagnosticeerd werd met een aandachts­stoornis. Dat interview deed stof opwaaien. Vandaag is Thijs formeel: ze wil er niets meer over zeggen.

Maar dat de chaos in het hoofd de chaos van de agenda bemoeilijkt, is duidelijk.

Thijs: ‘Ik merk dat ik soms moeite heb om rust te vinden. Als je weken aan een stuk elke avond een show speelt, giert de adrenaline door je lichaam. En die adrenaline gaat niet weg na de ­laatste show. Ik heb het meegemaakt dat ik compleet opgedraaid in de ­zetel zat: “Waarom ben ik zo hyped, er is niets aan de hand?” Dat komt uiteraard van alle energie en adrenaline die bij het live spelen komt kijken. Soms moet ik mezelf pushen om rust te vinden. Dan moet ik echt zoeken naar mijn uit-knop.’

Nochtans kent Thijs het recept. Gezond eten, genoeg slapen, weinig social media en veel yoga. ‘Ik ken het regime, maar zoals zovelen van ons pas ik het soms te weinig toe.’

Een andere uitweg uit de mêlee: familie en vrienden.

Thijs: ‘Als ik mijn ­vriendinnetjes niet zou hebben, zou ik te veel ­werken. Het is ook fijn dat mijn ­familie zo ver staat van wat ik doe. Als ik te hard werk, verlies ik soms de voeling met mezelf. Dan ben ik ­alleen nog de werk-Pommelien. Als ik dan bij mijn ouders kom, word ik uit die tunnel gezogen en voel ik: “Shit, ik ben al een week over mijn toeren.” Mijn werk is het mooiste wat mij kon overkomen, maar aan de andere kant is de grens tussen werk en privé erg flou.’

Een bezwarende omstandigheid: visibiliteit. Iemand met miljoenen streams en een resem prijzen op de kast loopt altijd, overal in de kijker. Ik vertel over de fans die hier al uren voor de deur kamperen.

Thijs: ‘Vroeger stond ik minder stil bij de bekendheid die bij ­deze job hoort, maar het iets wat er automatisch bij komt kijken. Ik ben van nature niet extravert, toch niet bij mensen die ik niet ken. Daar heb ik aan moeten wennen en ik heb grenzen moeten leren trekken.’

De faam van Thijs staat intussen in het ­zenit. De ene krant noemt haar in één adem met Taylor Swift, een andere noemt haar de stem van een generatie. ‘Ik denk niet dat één iemand de stem van een generatie kan zijn’, zegt ze nuchter: ‘Daarvoor is mijn generatie te gepolariseerd.

‘Nooit in de geschiedenis kreeg een generatie zoveel input, en tegelijk drijven we uiteen. Als ik de gsm van iemand vastneem en door die tijdlijn scroll, is het alsof ik een ander universum binnen­stap. De algo­ritmes ­kennen ons door en door. In mijn Tiktokfeed zul je geen dansfilmpjes ­vinden, wel filmpjes over het conflict in Gaza.’

Uitgesproken, luide meningen vindt Thijs moeilijk. In Zilver zingt ze dan wel over klimaat, ongelijkheid en abortus, ‘maar niet op een ­manier alsof ik het allemaal ­beter weet’. Van Gaza ligt ze wakker, geeft ze toe. Ze vindt het onbegrijpelijk dat het controver­sieel is om een wapenstilstand te vragen. Ze sluit niet uit dat ze nu een rectoraat zou bezetten als ze student was.

Thijs: ‘Je vroeg naar bekendheid, en het klopt dat ik een zeker bereik heb. Soms vraag ik me af of ik daar niet meer mee moet doen. Voor ­Gaza, bijvoorbeeld. Of het klimaat. ­(twijfelt) Het gevaar is dat je blijft hangen in negativiteit, of in cynisme. Ik ben soms wel eens cynisch, maar het is een ­bewuste keuze om dat niet te ­laten doorsijpelen in mijn songs. Maar soms cijfer ik mijzelf weg: “Doet het ertoe wat ik doe? Betekent het iets?”’

○○○

Het interview zit er bijna op. Nog een na­brandertje, een laatste sprong ­vooruit in de tijd. In het ­steegje dat afdaalt naar de ­ingang van de zaal krijgt ­manager Williams twee ­mannen in de gaten die Pommelien-sjaals aan de man brengen. Hij vraagt hen kordaat om op te hoepelen. Niet ­alleen mag dat natuurlijk niet – auteursrechten en zo – en ze zijn op de koop toe spuuglelijk, maar het staat vooral haaks op ­alles waar Thijs voor staat als een verbeten tegen­stander van fast fashion die zweert bij tweedehands en dáárom geen merch verkoopt.

Tot nu toe, vertelt ze met een fonkeling in de ogen.

‘Mijn platenfirma heeft een press gekocht. We zouden die mee ­kunnen zeulen naar shows. Fans zouden dan hun eigen shirts kunnen binnenbrengen en die nadien – bedrukt – weer ophalen. We zijn nu aan het bekijken of dat lukt.’