Op stap met Ise, de tiener uit Bree die de festivals verovert

Ze heeft Dave Grohl ontmoet, speelde als jongste vrouwelijke soloartiest ooit op Werchter en staat straks ook op de Lokerse Feesten: Ise beleeft de zomer van haar dromen. Wij gingen met de singer-songwriter mee naar Rock Zottegem.

‘Mama, heb je verse sokken mee?’

Het is vrijdag 12 juli, 15 uur en we zitten in de backstage van Rock Zottegem. Of eerder: een kluisjesruimte van het gemeentelijke zwembad die is ingericht als backstage. Tegen de muur is een tafel met stoelen geschoven, in een hoek staat een lelijke staanlamp en er hangen slingers en ballonnen. Ise is de eerste artiest op deze dertigste editie van Rock Zottegem, en dat moest gevierd worden. Haar mama en manager kregen een glas cava in de hand gedrukt, voor Ise staat er zoals altijd Desperados Mojito klaar – ‘Onze frigo thuis puilt ervan uit’, zegt haar mama lachend.

Ise zelf is druk in haar koffer aan het rommelen op zoek naar kleren die nog proper zijn. Ze is al een poosje niet meer thuis geweest. Na haar optreden op Rock Werchter, een week eerder, is ze naar Zuid-Frankrijk vertrokken met haar vriend en familie, in de mobilhome richting de Spaanse grens. Deze ochtend reed ze om half zes naar Bilbao om er het vliegtuig te halen om op tijd toe te komen in Zottegem.

Vorige zomer stond ze al op Pukkelpop, het Hongaarse Sziget en het Nederlandse Bospop, maar dit is de eerste échte festivalzomer van Ise. De achttienjarige singer-songwriter uit Bree won deze winter in De Nieuwe Lichting met Goodbye Letter, een eerlijk gitaarnummer over hoe gek het is om als kind na een scheiding afscheid te moeten nemen van een aangetrouwde tante of oom. Sindsdien gaat het haar voor de wind. Ze verkocht de AB Club twee keer uit, speelde het voorprogramma van Hozier in Vorst Nationaal en trad op op Best Kept Secret en Rock Werchter, waar ze het record brak van jongste vrouwelijke soloartiest op de line-up ooit.

Ise: Het is een cliché, maar op Werchter spelen was een droom die uitkwam. Het stond helemaal bovenaan op mijn lijstje met doelen. Het was heel leuk om backstage al die artiesten te ontmoeten. We hebben met High Vis gesproken, een Britse band waar mijn vriend en ik grote fan van zijn. En ik heb tegen de zanger van Idles gezegd dat zijn show heel goed was.

Stond ook op je lijstje met doelen: Dave Grohl ontmoeten. Is dat gelukt?

Ise: Ja! Plots wandelde hij heel casual voorbij. Ik moet cool blijven, dacht ik. Maar ik kreeg tranen in mijn ogen. Hij is zo’n groot voorbeeld. Toen ik even later aan het pingpongen was, stond Dave Grohl een meter verderop. Op een gegeven moment miste ik de bal en belandde die recht voor zijn voeten. Ik heb heel awkward ‘sorry’ gezegd. (lacht)

Wat staat er zo nog op dat lijstje?

Ise: (snel) Glastonbury. Daar wil ik heel graag spelen. En ik wil ook eens op de officiële line-up van Pukkelpop staan. Vorig jaar speelde ik er omdat ik een wedstrijd had gewonnen. Ik ging tot de vroege uurtjes door op de camping. Mijn manager kreeg een hartaanval toen ik ‘s ochtends aankwam en maar een paar uur had geslapen. Maar het ging uiteindelijk goed, dus hij vond het niet zo erg.

○○○

Glastonbury staat nog niet meteen op het programma, maar het buitenland staat wél al op de radar. Dit najaar gaat Ise op tournee met Guano Apes, een Duitse rockband die eind jaren negentig populair werd en in 2009 een comeback maakte. De band heeft dezelfde boeker in Duitsland, en toen die hoorde dat Guano Apes graag een vrouwelijke singer-songwriter wilde meenemen op tournee als voorprogramma, viel de keuze op Ise. 22 shows speelt Guano Apes doorheen Europa, van Warschau tot Lissabon, en 22 keer mag Ise het publiek opwarmen. ‘Ik kende de groep niet, maar mijn ouders waren heel enthousiast. (lacht) Intussen heb ik de muziek beluisterd en sommige nummers vind ik echt goed. Ik vind het heel cool dat ik met mijn muziek het voorprogramma van een stevige rockband kan doen.’

Je zit midden in een volle festivalzomer en deze herfst vertrek je op je eerste buitenlandse tournee. Sinds je in De Nieuwe Lichting hebt gewonnen, gaat het snel. Heb je al tijd gehad om het een plaats te geven?

Ise: Ik weet niet of ik het ooit ga kunnen plaatsen. Het gaat heel snel. Dit is iets wat ik heel lang wil, en nu gebeurt het echt, en dat is moeilijk te vatten. Enkele weken geleden werd ik op Genk on Stage drie keer aangesproken. ‘Ben jij Ise? Mag ik een foto?’ Huh, dacht ik, hoezo willen ze een foto met míj? Maar ik vind het nog altijd allemaal heel leuk. De podia worden steeds groter en dat is heel fijn. Alleen moet ik erop letten dat ik tijd neem om te rusten.

Wat doe je als het even te veel is?

Ise: Dan ga ik op zoek naar stilte. Ik ben best gevoelig voor geluiden. Ik kwam na school vaak thuis met hoofdpijn omdat het in mijn klas zo luid en druk was. Shows spelen is mentaal heel intensief. Het is heel leuk en geeft veel adrenaline, maar achteraf heb ik vaak een dipje. Als we nog lang naar huis moeten rijden, slaap ik in de auto. Als ik thuis ben, kijk ik een serie of ga ik wandelen met de hond.

○○○

‘Hopelijk hebben jullie botten aan.’

Het is anderhalf uur later en Ise staat op het podium van Rock Zottegem. Ze is de eerste act van de dag en ondanks het regenweer staan er toch al een hoop mensen in de tent. Ze hebben wandelschoenen, regenjassen en -laarzen aan. Een vrouw heeft een regenhoedje met panterprint op, twee tienermeisje hebben een T-shirt van Joost aan. ‘Ik móét straks vooraan staan’, zeggen ze tegen elkaar – de man achter Europapa speelt later vanavond op hetzelfde podium. Net als Toto, trouwens.

Maar eerst is het aan Ise. Zonder enige schroom stelt ze zich voor en kondigt ze haar nummers aan. Een cover van Gorki (Ik reis door de nacht) ‘want het is vandaag de verjaardag van Luc De Vos’, een haatliedje (Go Cry) ‘want soms moeten de frustraties eruit’ en Suitcase Child, over hoe ze als kind van gescheiden ouders elke week haar koffertje moest pakken. Met ingehouden adem luistert het publiek naar de ontwapenende liedjes van Ise. Terwijl ze op haar gitaar tokkelt, vult ze met haar karakteristieke stem – we moesten denken aan Dolores O’Riordan van The Cranberries – de tent alsof ze al haar hele leven niets anders doet. En dat is eigenlijk ook zo. Als kind ging ze vaak mee met haar mama en pluspapa, die optraden als het akoestische duo Dag Anniek. Soms mocht ze mee het podium op om een liedje te zingen. En op haar negende zat ze al in een coverband.

Hoe begint een negenjarige een coverband? Ik zat toen nog volop in mijn Playmobil-fase.

Ise: (lacht) Ik ook hoor. Maar ik combineerde het met muziek. Ik zag mijn ouders optreden en wilde dat ook. Ze schreven me in op de muziekschool, maar ik haatte notenleer hartgrondig, ik moest er héél vroeg voor opstaan. (lacht) Toen ik dan eindelijk een instrument mocht kiezen, werd de pop- en rockschool Make-Music opgericht. In plaats van notenleerlessen te volgen, leerde je er een instrument bespelen met akkoorden. Ik ben toen snel geswitcht. Elke zaterdag repeteerden we met ons groepje in de kelder van de muziekschool. We traden op op stadsfestivalletjes, scholen en kerstmarkten.

Wat was je rol in de band?

Ise: Ik zong, en op het einde begon ik ook wat gitaar te spelen. Muzikaal ging het heel breed: we speelden covers van The Cranberries tot Laura Tesoro en Bruno Mars. Niet altijd mijn ding, maar ik vond het wel heel leuk.

Wel je ding: rockmuziek uit de nineties. Waarom trekt die periode je zo aan?

Ise: Omdat het toen allemaal zo écht was. Vroeger was alles veel mysterieuzer. Of zo lijkt het toch. Ik heb onlangs een documentaire gezien over hoe het er toen in Camden (een wijk in Londen met een belangrijke muziekscene, nvdr.) aan toeging. Vroeger moest je flyeren als je reclame wilde maken voor een show, in plaats van gewoon op sociale media te posten. Dat vind ik cool. Ik heb het gevoel dat de muziekindustrie intussen veel commerciëler is geworden. Ik probeer daar zelf wat van weg te blijven, maar dat lukt nooit helemaal. Ik vond het eerst niet fijn om reclame te maken voor mezelf, maar ik heb dat intussen wel geleerd. Als je wilt leven van je muziek, en dat wil ik op termijn, dan moet je wel aan promo doen.

○○○

‘Er waren meer mensen dan ik had verwacht’, zegt Ise als we na de show weer tussen de slingers en ballonnen in de backstage zitten. ‘Het was gezellig. Ik speel graag in een tent.’ Later deze zomer speelt ze nog in de tenten en op de weides van onder meer Dranouter, Lokerse Feesten en Melkrock.

De blikjes Desperados Mojito staat nog altijd onaangeroerd in de koelkast. Straks neemt Ise ze mee naar huis. ‘Ik wil eens een feestje geven met alle drankjes uit de backstage’, zegt ze. En zo is de frigo weer iets voller.