‘De band gaat nooit stuk,’ maar is het soms niet beter om het beest uit z’n lijden te verlossen?
Throwback Thursday in het Sportpladijs. K3-shows voor volwassenen. Detective Pikachu. Een reboot van The Fresh Prince of Bel Air. Nostalgische throwbacks voor millennials zijn momenteel big business. En wij worden er eerlijk gezegd heel moe van. Onze jeugd was leuk toen hij bezig was, en af en toe kan het fijn zijn om eens terug te blikken, maar de opzichtige manier waarop onze portefeuille leeggeperst wordt in de zoektocht naar simpelere tijden begint elk jaar cynischere vormen aan te nemen.
Toen er een reünie werd aangekondigd van Xink, het poppunkgroepje dat in 2003 met De Vriendschapsband ons land vertegenwoordigde op het eerste Junior Eurovisiesongfestival, waren we nog naïef genoeg om ons af te vragen wie daarop zat te wachten. Blijkbaar heel veel mensen, want in een mum van tijd verkocht de groep de grote zaal van de AB vier keer uit, waarna ook een passage op het hoofdpodium van Rock Werchter werd bevestigd. Vol goede moed zakten wij rond de middag af naar de weide, ons afvragend hoe Xink doorheen de jaren geëvolueerd was.
Niet zo heel veel, zo blijkt. Toen de reünie werd aangekondigd, was overal te lezen dat X!nk het uitroepteken uit zijn naam liet vallen omdat de groep volwassener was geworden. Aangezien Xink voornamelijk nummers bracht die uitkwamen toen ze nog op de schoolbanken zaten, was daar heel weinig van te merken. Een tekst als ‘Overal spelen ze de baas, al die wetten vind ik zo dwaas […] Al die regels maken mij moe, wat is dit voor gedoe?’ klinkt charmant uit de mond van een twaalfjarige die voor het eerst in zijn leven rebelleert. Wanneer een dertiger met heel wat meer levenservaring die woorden scandeert op een rockfestival, is het echter een beetje aandoenlijk.
Daarbij helpt het ook niet dat de muziek van Xink simpelweg niet zo inspirerend is. Een wat futloze kopie van Amerikaanse poppunkbands als Blink182 en Sum41. Leuk op het schoolfeest en misschien op pennenzakkenrock, maar zat een volwassen publiek op Rock Werchter hier nu echt op te wachten? Geef ons maar muziek die we nú goed vinden, geen groep die we twintig jaar geleden wel eens gehoord hebben.
We menen het eerlijk: we voelen ons een beetje slecht tijdens het schrijven van deze review. Door op het hoofdpodium van Rock Werchter te spelen zag frontman Jonas Meukens duidelijk een jeugddroom in vervulling gaan. Als toeschouwer konden we echter alleen maar denken dat die droom veel te laat in vervulling ging. Karamellenverzen als ‘Ik weet nog dat ik vroeger dacht/dat alles mooi was, wat een pracht’ komen gewoon niet over wanneer ze gezongen worden door iemand met de baard in de keel. En een volwassen man die ‘eet je spruiten, ga vroeg naar bed’ scandeert alsof hem het grootste onrecht van de wereld aangedaan wordt, sorry, maar daar moeten we echt een beetje om lachen.
Misschien vonden wij er niets aan omdat we enkel De Vriendschapsband kenden. Maar om heel eerlijk te zijn: we kunnen ons niet inbeelden dat iemand zonder nostalgische bril dit een geweldig optreden vond. ‘Het begon toen ik een kleuter was,’ klinkt het in het begin van De Vriendschapsband. Heel mooi en schattig, maar mag er daarna een beetje evolutie komen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier