Nederlandse onnozelaars, wiskundig berekende visuals en al dente pasta op de tweede, zonnige dag van Core Festival

Eten, emotie, een workout voor de billen. Met onder meer Alt-J, Moderat en Little Simz had dag twee van Core alles wat je nodig hebt om een geweldige zomerdag te beleven.

De weergoden zijn ons alvast goed gezind op deze tweede en laatste dag van de tweede editie van CORE Festival. De organisatoren van Rock Werchter en Tomorrowland lokten met heel wat veelbelovende namen, waaronder headliners Alt-J en Moderat, een aanzienlijke hoeveelheid volk naar het gezellige Ossegempark in Brussel.

Zonnecrème en Core-coins

Eén uur dertig. Er zitten en liggen al heel wat mensen in zomerse tenues in het zonnetje. Straks wordt het 24°C. Over vijf minuten begint Glints, maar die hebben we het afgelopen jaar al gezien dus haasten we ons naar de Alt Verda stage voor Mosley JR. Een Belgisch elektronisch duo dat bestaat uit Stavroz-lid IJsbrand De Wilde en Niels Blondeel, ook gekend als AMyn.

Er staat ongeveer tien man te dansen in de brandende zon op het kleine middenplein van AltVerda. Tien minuten later is dat aantal verdubbeld. Ook het duo staat te zweten. De rest van het publiek begeeft zich op veilige afstand; in de schaduw, hoog op de vertrapte heuvel die het centrale plein omringt. Toch is het leuk dansen op de zomerse minimal deep sounds, met onder andere singles van Mosley JR’s debuutplaat Lonestar Retreat.

Om tien na twee passeert het eerste blote bovenlijf, kort daarna de eerste underboob. En dan komt de zonnecrème boven. Zodra Glints gedaan is stroomt het volk toe, zo pikken ze het laatste – en beste – kwartier nog mee.

Tijd voor een frietje. Een duur frietje uiteraard. Want het cashless festival werkt met eigen ‘Coins’ die je kan opladen op je festivalbandje via een qr-code. Gemakkelijk. Alhoewel, één ‘coin’ is ongeveer 1,73 euro waard. Dus voor wie niet sterk is in wiskunde is het oppassen. Bovendien doet het verharde plaatje op het bandje pijn aan de pols. Er is nog werk aan het systeem.

Iets voor drie uur wandelen enkele mensen richting de main stage, of Ardo stage. Daar vinden we Caballero & Jeanjass, met een bescheiden menigte die danst, of eerder beweegt, op de ietwat vrolijkere hiphop. De twee weten het publiek enige energie in te blazen, al is het duidelijk dat we nog wat aan het opwarmen zijn.

Iets voor drie uur vijfendertig begeven we ons richting de Endoma stage, een grote donkere doos, want zo meteen begint rapper Jpegmafia’s optreden. Wanneer de artiest in legervest en boxing short het podium op komt gehuppeld, wordt luid gejuicht en vult een stevige wietgeur de zaal. Aan het publiek ontbreekt geen enthousiasme, toch is het moeilijk om erin te komen, omdat Jpeg na elk nummer de boel laat stilvallen. ‘You all have beautiful hair’, zegt hij. Na zijn single Bald! geven we op en zoeken we alvast een plekje op een heuvel in de schaduw om zo meteen rustig en gezellig van de afro beats en jazz mix van Kokoroko te kunnen genieten.

(Vlak voor je neus vinden twee mensen elkaar na een duidelijk moeizame zoektocht. Hartverwarmend.)

Vanop afstand hoef je niets te missen van de achtkoppige groep, onder leiding van Sheila Maurice-Grey. De gigantische led-schermen aan weerszijden van het podium zijn werkelijk impressionant. De kosmische en psychedelische visuals lopen feilloos over in de live beelden van de muzikanten. Het plein staat goed vol. Op hun populairste single, de zweverige Abusey Junction, wiegt iedereen mee. ‘We like playing in Belgium’, laat de pianist weten. Natuurlijk, want dit is het thuisland van Kevin De Bruyne. Voor het laatste liedje wilt Sheila iedereen zien dansen, dus dansen doen we.

Oordoppen en led-art

We haasten ons – en wandelen langs de Orlo stage, dat laten we over aan de ravers – opnieuw naar AltVerda. Zo maken we nog een half uurtje Dan Shake mee en het is er shaken vanaf de eerste minuut. Een zweterig en groovy feest! De oordoppen komen boven en er vormt zich een permanente stofwolk boven de dansers. Stiekem hopen we Dan deze zomer nog eens terug te zien. Want voor sommigen van ons neemt de nieuwsgierigheid naar die onnozelaars van Goldband de bovenhand, en is het terug aanzetten naar waar we vandaan komen.

We wandelen voor de derde keer langs de kleine overdekte Domo stage en doen – voor de derde keer – een body roll mee op de schuurschijf van het moment.

Het Nederlandse trio krijgt voor het eerst het Ardoplein echt bomvol. De sfeer zit er in. Boaz Kok, de grootste onnozelaar, draagt een Noord–Oost–Europese bontmuts en pluchen laarzen. Gezien het weer een bizarre keuze, maar niet veel later vliegen die uit samen met zijn broek. Het publiek zingt en springt op Noodgeval. Milo Driessen muilt met de gitarist, Karel Gerlach muilt met zijn vriendin Maan, na hun duet Stiekem. ‘Iedereen gaat dood’, klinkt het tijdens het nummer Requiem. Goldband roept nog in de richting van de StuBru-stand dat ze Rommel toch wat meer mogen draaien op de radio.

In tegenstelling tot Goldband, die goed articuleerde, maar een beetje vals zong, krijgen we in de Endomadoos een slecht verstaanbare maar toonvaste Unknown Mortal Orchestra te horen. ‘It’s good to be back in Brussels, it’s been a long time.’ De Nieuw-Zeelandse rockband valt in de smaak, al geraken ze niet af van het storende gekwebbel achterin. Toch, vooraan wordt luidkeels ‘gewhooood’ bij elke tweede intro. Het is er intens genieten, passief roken en meezingen op nummers Swim and Sleep, Necessary Evil, So Good at Being in Trouble, Layla en meer. Op het einde loopt het mis. Door een technisch probleem moet de band afscheid nemen zonder hun laatste nummer te spelen.

(Je hebt hem al een jaar niet meer gezien, maar daar loopt hij, je neef! Halloo!)

Ondertussen slaat de klok acht uur. Het is aanschuiven bij de verscheidene eetkraampjes. Met een bakje iets te al dente pasta – het moest duidelijk snel gaan – op de schoot kijken we vanop afstand Little Simz op de Ardo stage. De Britse rapper is haar aan het amuseren. Het eerste deel is wat monotoon Er staan instrumenten op het podium, maar daar wordt voorlopig niets mee gedaan. Na een half uur komen de muzikanten op en is de show zoals die had moeten zijn vanaf het begin. De ambiance is er. Bij intro’s van onder andere Introvert en Gorilla wordt het plein helemaal wild.

We missen de laatste nummers want om negen uur willen we in de exclusieve – slechts een maximumbezetting van 144 mensen – Nabo stage staan. Inderdaad, we wagen ons in de acht en een halve meter hoge futuristische boomhut met aan de buitenkant rondom rond een led-wand met werk van vijf digitale kunstenaars, gecureerd door Plus-One Gallery. Eens de trap op blijkt de binnenkant van de dakterrasachtige ruimte lang niet zo spectaculair, maar Brusselse dj Raql, met haar warme zuiderse beats, maakt het de moeite om even te blijven. Moest je op haar mixen een hele avond dansen, zou je door de knieën zakken en drie dagen niet meer kunnen opstaan, maar voor vijfenveertig minuten is het geweldig plezant met de heupen zwieren.

Nog meer led-art en een buitenaarde laser

Tien voor tien, de volksverhuizing. Het podium licht op en nu de zon is verdwenen zien we waar de gigantische led-schermen toe in staat zijn. Bij Alt-J’s Frekkel en The actor wordt meegezongen, maar niet te luid. De beelden van dierenvachten en onderwaterbubbels zijn onorigineel, maar het spektakel blijft een meerwaarde. Het felle licht doet twijfelen of je jouw zonnebril terug boven moet halen.

A capella zet de groep Tessellate in, niet veel later weerklinkt: ‘This is from Matilda’. Nog iets later zingt het plein – nog steeds niet te luid – mee met Something Good. We krijgen van veel nummers de ‘festivalversie’ te horen. Waardoor Alt-J’s intieme muziek, misschien onverwacht, goed werkt in deze setting. ‘Dankjewel, merci!’, heeft de keyboardspeler duidelijk hard geoefend.

(Ondertussen breek je jezelf het hoofd over van waar je die persoon iets verder links nu weer kent. De frustratie.)

Vorig jaar vierde de groep de tiende verjaardag van hun meest succesvolle album An Awesome Wave. Daarom sluiten ze de show af met enkele nummers van de plaat, waaronder Taro en Fitzpleasure. Als bisnummers krijgen we nog het funky Hard Drive Gold, Left Hand Free en Breezeblocks. Het volk heeft alles gekregen waarvoor het is gekomen.

Honey Dijon aan Alt Verda is te ver wandelen. Liever houden we een plaspauze en kamperen we bij de main stage om een plekje vooraan te verzekeren. Vijf voor twaalf, het wordt opnieuw knus op het plein. De rookmachine schiet aan en plots staan ze daar, drie donkere silhouetten, de Duitsers van Apparat en Modeselektor, die samen IDM en house maken onder de naam Moderat. Ze beginnen op het gemakje en klein; ze maken geen gebruik van de gigantische zijschermen. Met Running wordt meteen luid meegezongen. Vanaf het nummer Fast land van hun album More D4ta bereiden de precies wiskundig berekende visuals zich uit over het volledige verticale vlak.

‘We don’t have much time, so let’s do this’, zegt frontman Sascha Ring. Reminder, Easy Prey, Les Grandes Marches, Bad Kingdom, op ieder nummer is het gewoonweg losgaan en met het hele lichaam genieten. ­A New Error – de reden waarvoor ik persoonlijk gekomen ben – en enkele andere nummers klinken zo verbazend veel beter live. De laatste noot wordt gespeeld en uit het niets schijnt plots boven het podium een dikke buitenaardse eindeloze groen-blauwe laserbeam de ruimte in. Wow. Wat een dag.