‘Ik heb net een bloedtest ondergaan’, meldde Matt Bellamy. ‘Blijkt dat ik voor de helft Belgisch ben. Die had ik niet zien komen’. Wél voorspelbaar was dat zijn band Muse weer eens het verhoogje van Rock Werchter mocht beklimmen, want dat gebeurde dit jaar al voor de negende keer. En dat was vooral goed nieuws voor wie zijn muziek graag megalomaan en bombastisch heeft.
Ik schrijf het al even om misverstanden te vermijden: zanger-gitarist Matt Bellamy, bassist Chris Wolstenholme en drummer Dominic Howard zijn zeer beslagen op hun instrumenten. Maar het zijn ook patsers met gevoel voor drama, die muziek bedrijven als een vorm van psychologische oorlogsvoering. Na weer eens een gezwollen solo die volkomen los leek te staan van de song waarin hij voorkwam, blikte Bellamy triomfantelijk het publiek in zoals een peuter die net voor het eerst zelfstandig op zijn potje is gegaan.
Bij Muse is alles ‘bigger than life’. De heren zijn aanhangers van de ‘meer is méér’-filosofie en ze willen zonodig de grootste hebben. De eerste noot was nog niet gespeeld of het podium begon al vuur te spuwen. Eerst dacht bovengetekende dat het om een brandoefening ging, maar neen, de bandleden hadden het blijkbaar gewoon koud op het podium. Geen wonder dat ze zich aanvankelijk achter maskers verscholen. Een beetje pyromaan blijft nu eenmaal het liefst zo lang mogelijk anoniem.
Voor wie er nog aan mocht twijfelen: Muse is een groep met een Boodschap. Matt Bellamy heeft op zijn lectuurlijstje eindelijk dystopische romans als Nineteen Eighty Four van George Orwell en Brave New World van Aldous Huxley aangestreept en in zijn oneindige menslievendheid wil hij ons op zijn jongste lp Will of the People (en tijdens de gelijknamige tournee,)waarschuwen tegen autoritaire leiders die de democratie ondergraven, ons doen en laten controleren, onze vrijheid aantasten en ons regelrecht naar de apocalyps voeren. Brrr.
Gadgets
De nummers uit die plaat werden voor de gelegenheid gekoppeld aan oudere songs die in het thema pasten en vormden samen een soort van (tromgeroffel, paukenslag) … rockopera. Het verhaal is weliswaar een beetje warrig, maar kort door de bocht: na een overdosis Thought Contagion rest ons niets anders meer over dan Compliance, tenzij we er ons bewust van worden dat Time is Running Out en we gezamenlijk tot een Uprising beslissen. Hallo? Bent u daar nog?
Bij Muse kennen ze de economische crisis enkel van horen zeggen en dus werden hun ideeën op het podium kracht bijgezet met behulp van allerlei dure gadgets, als daar zijn: lichtgevende gitaren, vuurzuilen, reusachtige bewegende spiegels, jasjes waarin lampjes waren gemonteerd of een handschoen die eigenlijk een mini keyboard bleek te zijn. Magie! Er was een lange catwalk, altijd goed om de band met het publiek wat nauwer aan te halen. Muse had, echt waar, ook een kanon meegebracht dat slingers en confetti afschoot. De muzikanten vermomden zich al eens als dansende robotten en naar het einde toe kwamen ook nog twee reusachtige handen uit het podium te voorschijn. Spektakel!
Dezer dagen bedient Muse zich meer en meer van pulserende elektronica (het is tenslotte 2023) en daarbij produceerde de groep verreweg de lelijkste synthgeluiden die ooit ons oor binnenslopen. Wie vroeger een band als Emerson, Lake & Power als pompeus en pretentieus afdeed, had duidelijk nog nooit van Matt Ballamy en de zijnen gehoord. De heren van Muse zijn van die types die artillerie inzetten om een treiterige mug uit hun slaapkamer te verjagen. Tijdens de intro van You Make Me Feel Like It’s Halloween ging de frontman, nu gehuld in een ridicuul ogende zilveren vest, aan het klavier zitten en zette hij de Toccata en Fuga in D mineurvan Bach in. Say no more.
Het was trouwens opvallend hoe weinig sommige nummers van Muse om het lijf hadden of hoe tweedehands ze soms klonken. Gooi Call Me van Blondie en Spirit in the Sky van Norman Greenbaum in een blender, voeg er een beetje peper en zout aan toe, en je krijgt Uprising. Ook jatte Bellamy wel eens een flitsende metalriff van Jimi Hendrix of Cream, maar zelfs als hij een echt mooi motiefje uit de snaren plukte, werd het algauw weer overwoekerd door muzikaal onkruid dat een zichzelf respecterende tuinman genadeloos uit de grond zou trekken. Hadden we al verteld dat Muse in Compliance met disco flirtte? En dat Bellamy voortdurend zong alsof hij door constipatie werd geplaagd? Onder ons: daar bestaan pillen voor, Matt.
Potsierlijk
Als de frontman het publiek adresseerde deed hij dat als een marktkramer die de aandacht probeert te trekken om zijn handtassen aan de man te brengen, maar de echte fan vond het allemaal prachtig en zong uit volle borst en met gebalde vuist mee, zeker wanneer Plug in Baby, Psycho of Time Is Running Out daar de gelegenheid toe boden. Net toen ik me stond af te vragen wat ik hier in ’s hemelsnaam over moest schrijven, schoten de heren van Muse mij vriendelijk ter hulp: We Are Fucking Fucked drukte precies het hulpeloze gevoel uit dat mij halverwege de set bekroop. En Supermassive Black Hole? Het leek inderdaad alsof ik op het punt stond er door eentje finaal te worden opgeslokt.
Het gekke is natuurlijk dat Muse zich in Werchter uitgerekend bezondigde aan het soort volksmennerij waar ze de toeschouwers voor wilde behoeden. En ook al was het misschien een kwestie van Kill or Be Killed, grootheidswaanzin blijft een ernstige ziekte. Tenzij ze tot potsierlijkheid leidt. Dan is er geen behandeling meer mogelijk.
Knights of Cydonia, het nummer dat voor een verzengende climax had moeten zorgen, werd tot twee keer toe onderbroken wegens technische problemen, waardoor Matt Bellamy even zijn cool verloor en ik kwatongen hoorde fluisteren dat God bestaat.
De olifant heeft een Muse gebaard, dacht ik achteraf, terwijl ik richting parkeerweide liep. Zelden had stilte zo weldadig aangevoeld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier