‘We are Metallica. And so are you’. Het is bekend dat James Hetfield, de frontman van de populairste thrashmetalband ooit, zijn publiek als familie beschouwt. Door een covid-besmetting had hun komst even aan een zijden draadje gehangen, maar de heren wàren er en ze deden precies wat van hen verwacht werd: de volumeknop open en gààn.
Een festivaldag die door Metallica wordt afgesloten, reduceert alles wat hen voorafgaat eigenlijk tot één lang voorprogramma. Want voor velen is de komst van het door Hans Anders gesponsorde gezelschap nog altijd een gebeurtenis, ook al kun je vooraf min of meer voorspellen welke songs er op het menu zullen staan. En kun je er gif op innemen dat Hetfield minstens één keer de bekende vraag zal stellen: ‘Are you alive?’
Metaalbewerker mag dan ooit een knelpuntberoep zijn geweest, wie 125 miljoen platen heeft verkocht maakt deel uit van de rockaristocratie. Twee uur lang speelden de muzikale erfgenamen van Black Sabbath en Deep Purple vakkundig het smeer uit je oren: bevlogen, professioneel, luid en relatief verfijnd. Want hoewel de meeste songs van de groep uit een salvo van logge gitaarriffs bestaan, valt niet te ontkennen dat ze vaak vernuftig zijn opgebouwd.
Bovendien gunt Metallica het oog ook wat: meer dan eens bleek het podium letterlijk vuur te spuwen, op de beeldschermen was altijd wel iets verrassends te zien en qua lasereffecten werd niets aan het toeval overgelaten. ‘Fuck, it sounds good!’, riep beeldenstormer Hetfield, 58 intussen, met geveinsde verbazing. Maar tegelijk maakte de goedgeluimde rockster er geen geheim van dat hij in zijn leven verdomd veel mazzel heeft gehad: ‘Al 41 jaar mag ik lawaai maken met mijn gitaar en ongestraft de mensen toeschreeuwen. How awesome is that?’
Olympische discipline
In Werchter serveerde Metallica de gebruikelijke mengeling van publieksfavorieten en songs die alleen bij de ingewijden een belletje doen rinkelen. Er werd afgetrapt met Whiplash en Creeping Death, maar vanaf het derde nummer was het al prijs: Enter Sandman werd door duizenden kelen meegebruld en dat ritueel zou zich in de loop van de set nog enkele keren herhalen. De Metallo’s hadden speciaal voor de gelegenheid een lange catwalk laten bouwen, zodat, naast James Hetfield, ook gitarist Kirk Hammett en bassist Robert Trujillo tot diep in het publiek hun ding konden doen. De enige die niet van zijn plaats week was meestermepper Lars Ulrich, het kloppende hart van de groep. De man is een onwaarschijnlijke powerhouse. Het zou ons dus niet verbazen mocht zijn drumwerk ooit tot een olympische discipline worden uitgeroepen.
No Leaf Clover werd ingeleid met een streepje klassiek, Wherever I May Roam en For Whom the Bell Tolls gaven het begrip heavy een nieuwe betekenis en Dirty Window werd door Hammet van onwaarschijnlijke maar trefzekere solo’s voorzien. Dat Metallica tot méér in staat is dan ‘van hard hout zaagt men planken’-muziek, bleek uit de gevoelige ballad Nothing Else Matters die van de leadgitarist een fraaie instrumentale introductie meekreeg. Ook met Welcome Home (Sanitary) en het tot de bissen opgespaarde anti-oorlogsepos One gaven aan dat Metallica tot het bedenken van onsterfelijke melodieën in staat is.
Geolocatie
Uit de recentste plaat van de groep, de dubbelaar Hardwired… to Self-Destruct, had enkel Moth Into Flame de setlist gehaald. Het nummer handelt over verslaving, en wie ooit de documentaire Some Kind of Monster heeft gezien, weet dat Metallica ter zake uit louter ervaringsdeskundigen bestaat. Soms vroeg je je af of die chemische substanties van vroeger bij James Hetfield geen sporen had nagelaten, want met uitspraken als ‘We’re here at Rock Werchter in Belgium’ leek hij er vooral zichzélf aan te moeten herinneren waar hij zich precies op de aardbol bevond. Intussen bestaat er al zoiets als geolocatie, James.
© Wouter Van Vaerenbergh
‘Let’s get loud’, stelde de zanger voor. En jawel, wie was gekomen om te headbangen werd tijdens de finale nog eens extra op zijn enken bediend, met knallers als Seek & Destroy, Damage, Inc en, vooral, het verschroeiende Master of Puppets. De toeschouwers waren duidelijk tevreden, maar als we even mogen vloeken in de kerk: de vorige passage van de groep op Werchter en het jongste concert in het Boudewijnstadium klonken in onze herinnering net iets geïnspireerder en opwindender. Volgens een bevriende arts hielden Hetfield & co echter gewoon rekening met onze gezondheid. ‘Want een langdurig te hoge inname van zware metalen kan schade toebrengen aan de nieren, de lever, de hersenen en het zenuwstelsel’. Oké, geen klachten dus. We zijn vanochtend alvast kiplekker opgestaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
