De traag uitgesponnen, atmosferische slowcore van Ethel Cain is niet de toegankelijkste muziek, maar toch at het publiek op Pukkelpop uit de handen van deze fictieve sekteleider.
Op ons lijstje met ‘ervaring waarvan we het niet zo erg vinden dat we ze nooit zullen beleven’ neemt ‘opgroeien als trans vrouw in een conservatief Amerikaans dorpje’ toch een vrij hoge positie in. Hayden Anhedönia maakte het wel mee, en besliste om allerlei alter ego’s te bedenken en te belichamen om de realiteit toch iets beter te kunnen torsen. Zo ook Ethel Cain, een fictieve sekteleidster die graag mannen eet en elke zondag braaf op haar stoeltje in de eucharistieviering zit. Het is ook onder deze naam dat ze muziek maakt en vorig jaar hoge ogen gooide met haar debuutalbum Preacher’s Daughter, een muzikaal statement van jewelste waarin slowcore, dreampop en singer-songwriter samenkomen tot een hartverscheurend geheel. Dat Pukkelpop haar voor de eerste keer ooit naar België haalde, maakte haar wat ons betreft meteen een van dé blikvangers op de affiche.
Tijdens het optreden werd Ethel Cain niet alleen ondersteund door haar band, maar ook door pastorale visuals die het Amerikaanse platteland in volle glorie toonden: mooi en inspirerend, maar niet zonder vuile kantjes. Ook de effecten van industrialisering en grootschalige vervuiling werden onverbloemd getoond. Dat past perfect bij de muziek van Ethel Cain, die je eigenlijk zou kunnen zien als een wat alternatievere variant van wat Lana Del Rey ook doet. Ook Ethel Cain laat zich namelijk inspireren door americana en southern gothic, maar maakt die genres nog net iets trager en atmosferischer dan Lana Del Rey doet om zo ook de schaduwkant van de gezellige dorpjes en akkers te tonen.
Trojaans Paard
Het optreden werd in gang getrapt met A House in Nebraska¸ een bijna acht minuten durend slowcore-anthem dat alle tijd neemt om langzaam op te bouwen, tot het verlossende moment dat de drums eindelijk invallen en het spookachtige nummer een geraamte bezorgen. Vanaf de eerste noten werd de tekst ook meteen volledig meegezongen door enkele enthousiaste aanwezigen. Met het risico om met mijn achtentwintig lentes al als een verzuurde oude muziekliefhebber over te komen: het viel me op hoeveel jonge mensen dolenthousiast werden van de traag uitgesponnen, prikkelarme nummers van Ethel Cain, zowat de antithese van de snelle, drukke muziek die doorgaans populair wordt op TikTok. Het toont vooral aan hoe goed geschreven de muziek van de artieste is dat ze nog steeds bij zoveel mensen een gevoelige snaar weet te raken.
Als tweede nummer zette Ethel Cain American Teenager in, wellicht het meest poppy nummer dat ze vooralsnog uitbracht. Het tempo ligt net iets hoger en de melodieën zijn wat vinniger, waardoor we dit lied zelfs nog op de radio zouden horen werken. In feite deed deze single perfect dienst als Trojaans Paard, een iets toegankelijker nummer om de luisteraar binnen te lokken in het bevreemdende maar bloedmooie universum van Ethel Cain.
Mondharmonica en spoken
Na American Teenager mocht het tempo weer een pak lager. Wel bleef de songwriter verwijzen naar typische elementen uit de americana, met als hoogtepunt de live mondharmonica tijdens Thoroughfare. We zouden de muziek bijna anachronistisch noemen, mocht het publiek niet vol jonge mensen staan die dolenthousiast reageerden. Ethel Cain is en blijft natuurlijk een sekteleider, en meer dan dankbaar glimlachen hoefde ze niet te doen om op handen gedragen te worden.
Ons enige puntje van kritiek is eigenlijk dat de microfoon wat te stil stond, waardoor Ethel Cains teksten soms wat in de atmosferische waas verloren gingen. Maar zelfs dat werkte op een bepaalde manier in haar voordeel, want het versterkte het gevoel dat er een gotisch spook doorheen de nummers sloop, zoals ook door de verlaten boerderijen op de sfeerbeelden iets behekst hadden. Al bij al was de eerste Belgische passage van Ethel Cain er eentje waarmee ze bewees dat de hype terecht is, en wij hopen snel opnieuw een misviering bij te mogen wonen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier