Limp Bizkit op Pukkelpop en de persoonlijkheidscrisis van een muziekjournalist

Limp Bizkit was echt idioot. Natúúrlijk was Limp Bizkit echt idioot. Dat is toch exact waarom je naar Limp Bizkit gaat kijken?

Ik zal het maar meteen eerlijk toegeven: ik heb een turbulente relatie met Limp Bizkit. Als twaalfjarig jochie vond ik het de stoerste muziek die ik ooit gehoord had, en er was zelfs een periode dat ik het mijn favoriete band noemde. We hebben allemaal onze jeugdzondes, oké? Later, toen ik wat serieuzere muziek begon te luisteren en in mijn pretentieuze periode zat, moest iedereen natuurlijk weten hoe dom en belachelijk ik Fred Durst en de zijnen wel niet vond. Tegenwoordig kan ik de Bizkit met mondjesmaat echter wel weer smaken. Begrijp me niet verkeerd, ik vind hun pocherige rapmetal nog steeds héél domme muziek, maar ik haal er wel een soort post-ironisch plezier uit. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik oprecht uitkeek naar hun passage op Pukkelpop.

Nee, serieus, hear me out. Op de tonen van Show Me What You Got verscheen Fred Durst ten tonele, gehuld in een gigantische gouden ketting, een spuuglelijk hemd en een zwemshort met bloemetjes op. In die outfit schreeuwde hij ‘heeeey ladieeeeees’ over de volledige Pukkelpopweide. Dat is ongelooflijk dom, een beetje vies, maar vooral ook heel erg grappig. En dat weet hij zelf ook. Het recentste album van Limp Bizkit heet Still Sucks. De groep weet hoe ongelooflijk kut hij is, en heeft dat gewoon omarmd en er een handelsmerk van gemaakt. Ik wil niet zeggen dat ik het respecteer, maar ik amuseer me er wel kostelijk mee.

Limp Bizkit heeft trouwens geen enkel nummer van na het jaar 2000 gebracht, en puurde vooral uit het legendarisch ridicule album Chocolate Starfish and the Hotdog Flavored Water. De band wist exact waarvoor we waren gekomen.

Post-ironisch trouwfeest

Tussen twee nummers door zat DJ Lethal flarden van The White Stripes’ Seven Nation Army en Blurs Song 2 te draaien, alsof hij een verdwaalde trouw-dj was. Fred Durst zat hopeloos gedateerde moppen over de coronacrisis te tappen en was oprecht boos toen hij na Take a Look Around, vanop de Mission Impossible 2-soundtrack, beweerde dat het nummer geschreven was door Tom Cruise en het publiek daar maar lauwtjes op reageerde. Daarna zei hij ‘hey, you can’t call me a ho, you’re cancelled’ toen het publiek in collectief ‘eeeeeeh ooooooh’ geroep uitbarstte. En tussendoor zat hij nog eens ruzie te zoeken met Turnstile, die net voor Limp Bizkit op de main stage speelden. ‘Wij spelen alleen maar covers van Turnstile, maar geven er onze eigen draai aan’ klonk nog als een onschuldig grapje, maar ‘Oh ja, vergeten zeggen, tijdens onze show is alle Turnstile-merch gratis’ klonk een pak zuurder en persoonlijker. Serieus, wat heeft Turnstile Fred Durst backstage aangedaan?

Ondertussen was de show al een halfuur bezig, en waren er nog maar vier nummers gespeeld omdat Fred Durst zoveel zat te lullen. En dat bedoelen we niet eens als klacht, want alles wat de man zei was zo entertainend dom dat we ons geen seconde verveelden. Toch waren we blij om na een half uur te horen hoe Limp Bizkit Hot Dog inzette, misschien wel het schrijnendste nummer uit hun carrière. Voor wie het niet zou kennen: in dit nummer maakt Fred Durst er een punt van om in zowat elke zin ‘fuck’ te zeggen. Serieus, er is zelfs een lyrics die als volgt gaat: ‘If I say fuck two more times, that’s 46 fucks in this fucked up rhyme’. Dat is zo aandoenlijk, zo’n ongelooflijk wanhopige poging om stoer over te komen, dat ik het alleen maar oprecht hilarisch kan vinden. Zeker als je nog even opzoekt hoe oud Fred Durst ondertussen is

Limp Bizkit overstijgt categorisering

Waren eveneens hilarisch: de iconisch belabberde cover van George Michaels Faith, waarin Fred Durst in het refrein de longen uit z’n lijf schreeuwt. My Way, een extreem oppervlakkige poging om een diepzinnige song te schrijven. En uiteraard Break Stuff, een ultrasimplistische song waarop twaalfjarige ik heel wat prepuberale woede heeft kunnen uitwerken. ‘Als je gekomen bent om te vechten, ben je hier niet op je plaats,’ predikte Fred Durst, net voordat hij in de bridge van Break Stuff zou beschrijven hoe hij een kettingzaag zou nemen om ons gezicht ervan te pellen.

Kan ik met de hand op het hart zeggen dat Limp Bizkit een goede show bracht? Nee. Natuurlijk niet. Het was echt enorm dom. Maar tegelijk was het de show waarbij ik en m’n vrienden het meeste enthousiasme toonden tijdens het meeschreeuwen van de songteksten. Limp Bizkit is gewoon zodanig dom, met zoveel overtuiging, dat ze de afscheiding tussen goed en slecht volledig overstijgen. Limp Bizkit was echt extreem plezant. Om alle foute redenen. Is het dan een goede of een slechte show geweest? Die vraag laat ik graag in het midden. Ik weiger om hier een beoordeling op te kleven.