Als de relevantie van een artiest wordt afgemeten aan zijn vooruitziendheid, ziet het er voor Liam Gallagher niet zo best uit. De reacties op zijn passage waren dan ook aan de lauwe kant.
‘Are there any Oasis fans in the field today?’, informeerde de vijftiger, die in Werchter zowaar een plekje op het hoofdpodium kreeg toegedeeld. De vraag stellen, was ze beantwoorden. Want laat zijn verleden als zanger van Oasis nu net de enige reden zijn waarom mensen hem zouden willen horen. ‘Our kid’, zoals zijn broer Noel hem placht te noemen, staat al sinds 2009 dagelijks voor de achteruitkijkspiegel. Zelfs het regenjasje waarmee hij in Werchter het verhoogje opstapte, was nog precies hetzelfde als vijftien jaar geleden.
Al vanaf de eerste songs uit zijn set, Morning Glory en Rock’n’Roll Star, werden we teruggeflitst naar de nineties. Alleen verwarden Gallagher en zijn band, waarin ook drie backingzangeressen figureerden, luid met snedig en onverschillig met bevlogen. Eigenlijk is het pijnlijk dat Liam nog altijd moet teren op de songs die Noel destijds voor Oasis schreef, want naarmate de set vorderde, diepte hij ook nog Stand By Me, Roll It Over en het melodieuze Slide Away op.
Banaal
Plukte hij al eens een nummer uit één van zijn drie soloplaten (Wall of Glass, Diamond in the Dark), dan klonk dat gewoon als een doorslagje van een Oasis-hit, die op zijn beurt met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid schatplichtig was aan een classic van The Beatles of The Rolling Stones. Leek de intro van More Power trouwens niet verdacht veel op die van You Can’t Always Get What You Want van Jagger en Richards? En hoorden we op gezette tijden geen echo’s uit Strawberry Fields voorbijkomen?
‘Biblical!’, had een toeschouwer op een bordje genoteerd. Daar moesten we eens hard om lachen, want de dadrock van Liam Gallagher blijft hopeloos derivatief, tweedehands en banaal. Al moesten we wél toegeven dat ‘our kid’ ons twee keer wist te charmeren. De eerste keer met het akoestische kampvuurliedje Once, en vervolgens toen hij zijn zoon Gene achter de drumkit plaats liet nemen.
Maar voor de finale laafde Liam zich –hoe raadt u het?- andermaal aan Oasis, met het niet kapot te krijgen Wonderwall en met Champagne Supernova, waarmee hij even over de hem toegemeten tijd ging. Even hadden we gehoopt dat Gallagher Jr. door de organisatoren manu militari van het podium zou worden gekeild. Helaas, zoals Marco Borsato al wist: dromen zijn bedrog.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier