‘We’re from Australia. Thanks for coming to our freak show’, sprak Stu MacKenzie. En die omschrijving bleek helemaal te kloppen. King Gizzard & The Lizard Wizard, even kierewiet als hun naam doet vermoeden, speelden namelijk een even bevreemdende maar verpletterende set die je oren bijna van je hoofd blies.
Als het sextet uit Melbourne één ding belichaamt, is het wel de absolute muzikale vrijheid. King Gizzard legt een ongebreidelde productiviteit aan de dag en laat zijn creativieve impulsen door niets beknotten. Het gezelschap bracht sinds 2010 al minstens 23 langspelers uit en slaagt er zo in de muziekindustrie een joekel van en neus te zetten. Vooral omdat het in stilistisch opzicht voortdurend van de hak op de tak springt: pastorale akoestische ballads, psychedelische jams, oorverdovende space- of garagerock, jazz, tropicalismo, blues, bossanova, death metal, elektro, iedere plaat klinkt totaal anders dan de vorige, waardoor King Gizzard & The Lizard Wizard het publiek en publiek voortdurend op het verkeerde been zet. Commerciële zelfmoord? Wel, enkel op papier.
Wat een en ander nog opmerkelijker maakt, is dat de band al die verschillende genres dermate in de vingers blijkt te hebben dat hij in iedere context moeiteloos overeind blijft. Bij King Gizzard geen richtingloos gepiel, maar virtuoos en strak gespeelde composities die vaak worden gedomineerd door wilde gitaarsolo’s. Mocht u het nog niet in de gaten hebben: deze kangoeroes zijn eigenlijk kameleons, die bewijzen dat je zelfs zonder benen rolschaatskampioen kun worden Het zijn muzikale alleskunners waar de meeste van hun collega’s alleen maar jaloers op kunnen zijn.
Spinazie met chocola
Die veelzijdigheid, zo bleek andermaal op Pukkelpop, vertaalt zich bovendien in totaal onvoorspelbare optredens. King Gizzard gooit ingrediënten in de kookpot die ogenschijnlijk niet bij elkaar passen, en toch stel je vast dat hun keuken uitsluitend smakelijke gerechten oplevert. Zijn gastronomie heeft een eigen logica, combineert bij wijze van spreken spinazie met chocola, en toch blijf je smullen.
In Kiewit werd de toeschouwer meegelokt voor een halsbrekende rit op een roetsjbaan, nog voor hij besefte dat hij een kaartje had gekocht. King Gizzard deed, zoals het een échte koning betaamt, vierkant zijn zin, plantte de ene aanstekelijke groove na de andere, gooide er nog een dwarsfluit bovenop en begeleidde dit krankzinnige auditieve spektakel met zinnenprikkelende visuals of grappige tekenfilmpjes. Want humor hadden de Aussies ook: ‘Time to get sexual’, kondigde Mackenzie aan, waarna hij en zijn kornuiten een rücksichlos voortjakkerende metalsong inzetten. Dolletjes!
Maar zie, na afloop was iedereen én duizelig én voldaan. De passage van King Gizzard & The Wizard Lizard markeerde één van de weinige momenten dat er écht iets spraakmakends gebeurde op Pukkelpop. Bovengetekende was zo overweldigd dat hij zelfs stomweg vergat de songtitels te noteren. Tja, een alpinist die boven een ravijn hangt, haalt toch ook zijn pen niet boven?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier