Naar goede gewoonte werd Den Haag in het kader van Rewire festival opnieuw drie dagen lang omgetoverd tot thuishaven voor allerhande avant-gardemuzikanten. Knack Focus was erbij en ging in diverse zalen doorheen de stad kijken naar het spannendste dat de hedendaagse muziekwereld te bieden heeft.
De meest bevreemdende hiphop
Aanvankelijk was het niet helemaal duidelijk of de show van Rainy Miller al dan niet van start was gegaan. De Britse rapper en producer begon zijn show namelijk niet vanop het podium, maar zat middenin het publiek te roepen. Die confronterende attitude bleek perfect bij de bevreemdende, gedesillusioneerde muziek van de Brit te passen. In theorie zou je de muziek van Rainy Miller als hiphop kunnen bestempelen, zij het hiphop van de bevreemdendste soort. Zijn beats zijn minimalistisch en atmosferisch en zijn stem wordt gedrenkt in extreem veel autotune. Niet op de manier waarop pakweg Bladee en Travis Scott het doen, om wat extra sfeer aan de muziek toe te voegen. Bij Rainy Miller klinkt de autotune als het ultieme wapen om wanhoop in klank om te zetten. Wanneer Hij later tijdens de show weer het publiek in dook en willekeurige toeschouwers ‘you were born to be a star’ toeriep, toen ging dat niet om appreciatie van hun persoonlijkheden, maar om de woede van onvervuld potentieel in een kansarme maatschappij.
De meest erotische techno
‘I’m a sick bitch and I like freak sex/If you wanna test the limits of my gag reflex.’ Preuts kan je de muziek van technoproducer LSDXOXO niet meteen noemen. Tijdens zijn dj-sets komt die seksuele energie al trots naar boven dankzij wulpse songkeuzes, maar op Rewire stond er een uniekere show gepland: LSDXOXO zou live gaan. In praktijk wilde dat vooral zeggen dat hij zijn eigen nummers op een bandje afspeelde en erover zong. Die aanpak zorgde ervoor dat de artiest niet aan zijn draaitafel gebonden was, maar het hele podium kon gebruiken om zijn lichaam tentoon te stellen. De erotische energie van LSDXOXO’s werk werd zo extra hard in de verf gezet, wat niet alleen voor een uitgelaten sfeer zorgde, maar van een openlijk homeseksuele man als LSDXOXO ook als een maatschappelijk statement voelde. Al was het vooral de fun die centraal stond. We moeten eerlijk toegeven dat ’s mans zangkunsten soms wat ongepolijst waren en dat hij dit soort liveshows nog niet helemaal gewend leek te zijn, maar de sfeer zat goed en de nummers waren opwindend.
De meest verpulverende noise
In het keldertje van de zaal The Grey Space in the Middle mocht de Amerikaanse noisemuzikant Dreamcrusher aantreden. Noise is sowieso al een radicaal genre, en als er dan een artiest is die hun muziek omschrijft als ‘nihilist queer revolt music’, dan weet je dat het geen nacht voor doetjes wordt. Dreamcrusher deed exact wat we van hen verwachtten: het publiek overrompelen met muziek waarin je best niet te hard naar melodie zocht, maar die vooral rond de verpulverende texturen van het gekraak en gepiep draaide. Meermaals werden de bassen zodanig zwaar en loom dat het publiek in een auditieve trance geduwd werd. Dat in de kelder constant blauwe lichten in het rond flitsten, maakte het geheel alleen maar overweldigender. Alleen het geschreeuw van Dreamcrusher werd wat te stil gemixt en verdronk zo in de zee van herrie, al kon dat de pret niet bederven.
De kilste reggaeton
Dat reggaeton en andere vormen van Latijns-Amerikaanse dansmuziek momenteel hip zijn, hoeven we u vast niet meer te vertellen. Kijk maar naar het monstersucces van artiesten als Bad Bunny en Rosalía. Ook op Rewire was de dembow-beat meermaals te horen, onder andere tijdens een stukje van LSDXOXO’s show of de opzwepende dj-set van Bitter Babe en Manuka Honey. De interessantste variant op het genre kwam echter van Safety Trance, een dj en producer die eerder al naam maakte als Cardopusher. Onder de naam Safety Trance brengt hij kille, gedeconstrueerde reggaeton die doet denken aan het werk van Arca. Vergis je echter niet: ondanks dat het hard, uitgekleed en soms een beetje klinisch klinkt, is Safety Trance erin geslaagd om de inherente opwinding van het reggaetongenre niet verloren te laten gaan in het experiment. Ook hier was het onmogelijk om stil te blijven staan.
De meest betoverende pop
Misschien begon u er ondertussen aan te twijfelen, maar soms mochten er op Rewire ook gewoon eens mooie melodieën gespeeld worden. Door Himera bijvoorbeeld. Deze in Amsterdam wonende Letse producer specialiseert zich in heldere, betoverende pop die doet denken aan het werk van A.G. Cook en SOPHIE. Op Rewire bracht hij de wereldpremière van zijn nieuwe audiovisuele show, die rond zijn nieuwe album Sharing Secrets draaide. De visuele component werd verzorgd door de artiest Otso Reitala, die fantasievolle beelden voorzag die deden denken aan een sprookjesachtig kinderboek. Die ondersteunden de gekristalliseerde, mooie melodieën van Himera. Ondanks de sprookjesachtige sfeer, leek er toch een soort spanning in de muziek te hangen. Net zoals in de oudere nummers van het PC Music-collectief, voelde het constant alsof de muziek opbouwde naar een climax die nooit kwam, waardoor je constant in een verwonderde staat van anticipatie verkeerde.
De bizarste wereldpremière
Op papier is Alto Arc een van de vreemdste groepen van de laatste jaren. Het gaat namelijk om een samenwerking tussen Deafheaven-frontman George Clark, hyperpopproducer Danny L Harle, producer Trayer Tryon van Hundred Waters en make-upartiest Isamaya Ffrench. Een line-up die eerder aanvoelt als het begin van een cafémop. Toch bestaat Alto Arc wel degelijk echt, en op Rewire bracht het verrassende collectief hun materiaal voor het eerst live. Daarbij werd meteen duidelijk wat de rode draad was die de vier artiesten met elkaar verbond: een zin voor theatraliteit. Wie Deafheaven al eens aan het werk zag, weet dat George Clark niet bang is van een goeie hoop pathos in zijn performance, maar met Alto Arc lijkt hij pas echt vrij spel te krijgen. We zaggen hem zingen vanuit een elektrische stoel, bedekt worden met liters bloed en als een marionet bewegen tussen al het vuurwerk op het podium. De performance zette de fantasievolle muziek kracht bij, een bevreemdende mix van slepende electronica met de mystiek van de betere black metal. Welk genre brengt Alto Arc? Geen idee, maar het was op z’n minst intrigerend.
De hardste audiovisuele uppercut
Kenners weten al langer dat er heel wat aan het borrelen is in de Afrikaanse elektronische muziek, met dank aan labels als Nyege Nyege en Hakuna Kulala. Uit de stal van die laatste kwam Slikback naar Den Haag afgezakt. Deze Keniaanse producer laat zich niet echt binden door één bepaald genre. Zo lang het maar ratelt, kraakt, beukt en veel bassen bevat, heeft Slikback er ongetwijfeld al eens iets mee geprobeerd. Ook op Rewire toonde Slikback zich een genadeloze dansvloermeester voor dansers die van extremen hielden, of het nu ging om destructieve baslijnen, razendsnelle jungle of alles ertussenin. Dat hij zijn muziek bracht voor een gigantisch scherm met visuals van Weirdcore, die even snel flitsten en even abstract oogden als de muziek, maakte de totaalperformance alleen maar intenser.
De meest flitsende stroboscopen
Alles aan de muziek van Amnesia Scanner lijkt bedoeld te zijn om de luisteraar uit z’n lood te slaan. De beats zijn raar en stuiteren alle kanten op, terwijl de bewerkte vocals klinken als de doodsreutel van een op AI steunende levensvorm. Live worden die desoriënterende kwaliteiten nog eens extra aangedikt met behulp van overweldigende stroboscopen die van begin tot eind op volle toeren draaiden. Officieel was de performance van Amnesia Scanner een samenwerking met video-artiest Freeka Tet, en in het begin van de show zagen we op de twee schermen aan weerszijden van het podium inderdaad enkele beelden verschijnen, maar echt goed konden we ons daar uiteindelijk niet op focussen. De combinatie van witte, flitsende lichten en de bizarre doch aanstekelijke muziek was zo al overweldigend genoeg.
De meest begeesterende ambient
Niet alle Rewirebezoekers waren gekomen voor beukende beats en rare ritmes in het holst van de nacht. Wie het graag wat rustiger aan deed, kon regelmatig terecht in het Amare-concertgebouw, waar optredens van ambientartiesten als Lucy Liyou en Malibu plaatsvonden. De meest geanticipeerde show van deze aard was die van Tim Hecker, die op Rewire een unieke samenwerking aanging met visueel artiest Vincent de Belleval. Om die reden was het verrassend hoe minimalistisch de show op visueel vlak eigenlijk in elkaar stak. De concertzaal werd volgepompt met mist, en Hecker en de Belleval werden op het podium bijgestaan door slechts één lange, smalle ledstrip, die de mist rood en paars deed opkleuren. Die minimalistische, mystieke uitstraling paste wel uitstekend bij de aanzwellende, dreunende ambient van Hecker, waarin af een toe een flard bedwelmde synthwave te horen was. Alsof u de soundtrack voor Stranger Things op één tiende van de oorspronkelijke snelheid aan het luisteren was.
Het zwoelste feestje
Na drie dagen grensverleggende muziek was de relatief toegankelijke r&b van Kelela een verrassend toegankelijke afsluiter van het festival. Dat kon de pret echter niet bedervan, want eerder dit jaar dropte ze eindelijk haar langverwachte album Raven en het publiek stond duidelijk te popelen om het nieuwe materiaal live te horen. Zelf was Kelela ook van plan om haar plek in de spotlights op te eisen, want live werd ze door niemand bijgestaan. Enkel Kelela, haar microfoon en haar lichtshow mochten de show stelen. ‘If you don’t like vocals or dance music, this won’t be for you’, lachte ze zelf. Wie daar wél van hield, kreeg echter een sterke show te zien, waarin het snijpunt van sensuele r&b en opzwepende dansvloervullers constant tentoon werd gesteld. Kelela slaagde erin om de show volledig op haar eentje te dragen, met dank aan haar charismatische uitstraling en heel sterke stem, maar dat haar beats door boeiende producers als Arca en LSDXOXO worden voorzien, hielp ook wel een handje. En er zat ook nog eens een goeie boodschap achter. ‘Mannen, sorry, maar jullie sucken echt in het tonen van emoties. Daarover heb ik op mijn album op allerlei verschillende manieren geschreven.’ Wij zagen met ons goedkeurend oog dat ook de aanwezige mannen zich volledig lieten gaan op het zwoele feestje dat Kelela bouwde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier