Is Måneskin nu echt een waardige headliner?

Na hun amusante set op Rock Werchter ben ik er nog steeds niet helemaal uit (maar neig ik iets meer naar ‘ja’ dan voordien).

Twee jaar geleden stond Måneskin al eens op Rock Werchter, toen als vieruurtje geprogrammeerd. Toen heb ik die boeking verdedigd. Nu ja, soort van. ‘Måneskin bewijst dat je geen goede muziek nodig hebt om een goede rockshow te geven’, schreef ik. Muzikaal had het allemaal weinig om het lijf, maar de band had er zin in en de show was aanstekelijk, dus het was een prima namiddagshow voor op de main stage.

Toen de organisatie dit jaar aankondigde dat Måneskin terug kwam als headliner, had ik het daar moeilijker mee. In 2022 was het een logische boeking, want hun winst op Eurovisie lag nog vers in het geheugen. Ondertussen had ik het gevoel dat de hype alweer wat gaan liggen was, en veel bijzonder goede nummers heeft de band sindsdien ook niet meer geschreven. Is dat echt een plaatsje helemaal bovenaan de affiche waard?

In feite spreek ik daar mezelf een beetje mee tegen. Ik opper al jaren dat festivals meer frisse, relevante headliners moeten boeken in plaats van steeds oude knarren de toppositie te geven. ‘Wie zit daar nu nog op te wachten?’ dacht ik bijvoorbeeld toen Lenny Kravitz als headliner werd aangekondigd. Maar in feite dacht ik hetzelfde over Måneskin. De fans van de Italiaanse rockband in mijn directe omgeving leken hen zelf alweer vergeten te zijn, en ik had het gevoel dat de algemene Måneskin-koorts bij de hele bevolking alweer flink gezakt was.

Het Werchterpubliek heeft alvast duidelijk gemaakt dat dat laatste niet klopt. Heel de festivaldag liepen er enorm veel in Måneskin-shirts rond, en toen de band aan hun headlinershow ging beginnen was het over de koppen lopen aan de main stage. Blijkbaar leef ik in een muzikale en is de hype rond deze band nog springlevend.

Misschien nog het schokkendste van allemaal: net als twee jaar geleden heb ik me opnieuw niet verveeld.

Mijn mening over hun muziek blijft hetzelfde. Thuis zou ik er nooit naar luisteren, het zit allemaal wel heel simpel in elkaar, en het is allemaal net iets te glad en gemaakt naar mijn smaak. Maar hun pasticherock is wel catchy genoeg om een groot publiek mee te krijgen, en de sfeer aan het hoofdpodium zat er goed in. Bovendien verbaasde het me hoeveel nummers me op z’n minst licht bekend in de oren klonken. Zitti e Buoni kende ik uiteraard al van Eurovisie, en ook aan Beggin’ viel een tijdje niet te ontsnappen. Maar nummers als bijvoorbeeld I Wanna Be Your Slave en Honey herkende ik zonder dat ik ze bij naam had kunnen noemen. Blijkbaar heeft Måneskin meer hits dan ik besefte.

Niets wereldschokkend, maar wel gewoon prima entertainment. Was dit nu een legendarische headlinerset waarover mensen tien jaar later gaan stoefen dat ze erbij waren? Dat betwijfel ik, want Måneskin mist simpelweg de geniale nummers om echt de rockgeschiedenis in te gaan. Maar maakt dat hen een onwaardige headliner? Dat hangt ervan welke criteria je hanteert. Moet een headliner de spectaculairste show aller tijden neerzetten, of simpelweg een publiek van tienduizenden mensen anderhalf uur weten te entertainen? Ik laat het antwoord in het midden.