Net zoals een inktvis over tien tentakels beschikt, stormt Squid in zijn songs meestal tien richtingen tegelijk uit. Maar op een festival waar van oudsher de mainstream regeert, kunnen er nooit te veel dwarsliggers zijn. Arty? Experimenteel? Uitdagend? Drie keer yes. En net daarom zorgde het Britse vijftal voor een welgekomen verademing.
Zelf beweert het gezelschap met standplaats Bristol dat het op haar onlangs verschenen tweede lp O Monolith iets melodieuzer uit de hoek komt dan op het twee jaar oude Bright Green Field. Tja, het ligt er maar aan hoe je ‘melodieus’ definieert, natuurlijk. Want ook nu worden de ‘crank wave’-nummers van Squid regelmatig overwoekerd door verschroeiende riffs en atonale melodieën.
Drummer Ollie Judge, die met zijn tussen parlando en toonloze zang zwalkende voordracht als blikvanger van de groep fungeert, is niet het type dat compromissen sluit om de massa te behagen. Na een kwartiertje zagen we de eerste toeschouwers al hoofdschuddend afdruipen. Maar de blijvers werden beloond met een opwindende set die steunde op een belangrijk muzikaal uitgangspunt: waarom zou je voor rechtlijnigheid kiezen als je je ook zigzaggend kunt voortbewegen? En waarom zou je jezelf regels opleggen, als chaos en artistieke vrijbuiterij zoveel leuker zijn?
De songs van Squid –denk maar aan G.S.K. of Swing (In A Dream)–haalden hun diploma aan de Beefheart-school. Ze waren als kameleons die om de haverklap van kleur verschoten: bevreemdend, onorthodox en afkomstig uit een universum waarin alles op zijn kop leek te staan. Het gras groeide er aan de hemel en je dartelde er vrolijk over de wolken. In de muziek van de vijf heren, waarin een monosyllabische bas, een kermende trompet en hoekige funkgitaren elkaar naar het leven stonden, draaide alles vierkant zonder dat de radertjes ook maar één moment vastliepen.
Journalisten hebben zich al uitgeput om er een naam voor te bedenken. Noem je het mathrock? Free-jazz? Gesjeesde progfolk? Zeker is dat het klinkt als spirituele muziek in de diepste krochten van de hel en dat nummers als Peel St. of The Blades uitermate geschikt zijn om er onsympathieke buren mee te jennen. Soms heb je op een festival als Rock Werchter een desoriënterende, auditieve splinterbommen droppende band nodig om te herontdekken waar het in het leven écht om draait. Op 7 september speelt Squid in de Brusselse AB. U moest er voorwaar al staan!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier