Rockgoden als Bruce Springsteen of John Mellencamp worden dezer dagen een jaartje ouder, maar de opvolging is verzekerd. Sam Fender, een 29-jarige working class lad uit Newcastle, die in Londen ook al mocht openen voor Neil Young en Bob Dylan, is vastbesloten het heilige Vuur brandend te houden. In Werchter speelde hij alvast de weide plat.
Van iemand met een achternaam die naar de ultieme rock-‘n-rollgitaar verwijst, verwacht je niet dat hij schrijnwerker of loodgieter wordt. Sam Fender is dus een bevlogen singer-songwriter die enkele jaren geleden werd ontdekt door de manager van Ben Howard en sinds 2019 twee goed ontvangen langspelers én een imposante reeks urgente rockanthems op zijn naam heeft staan. Naar de reacties van de toeschouwers in Werchter te oordelen, zijn die ook bij ons al tot het collectieve bewustzijn doorgedrongen.
Niet dat Fender met iets nieuws op de proppen komt. Live covert hij al eens iets van Thin Lizzy en ook zijn eigen songs zijn klassiek van snit. Ze klinken simpel, rechttoe rechtaan en zijn uitermate geschikt om door grote volksmassa’s te worden meegezongen. Will We Talk?, Getting Started en The Borders werden ontvangen als volkshymnes, maar Sam Fender en band hadden ook enkele punknummers op het menu staan. In Spice slaagden ze er bijvoorbeeld in de massa ‘fuck the Tories’ te doen zingen en de plek voor het podium in een kolkende moshpit te transformeren.
Op vraag van een fan coverde Sam Fender in zijn eentje Dancing in the Dark van ene B.S. uit N.J. en op momenten dat hij zelf de hoogste noten niet haalde, namen de fans het probleemloos van hem over. We moesten tijdens zijn set trouwens wel vaker aan The Boss denken: net als The E Street band is Fenders groep een soort familie. Zijn broer speelt keyboards, zijn beste vriend (‘We kennen elkaar als sinds we tien waren’) beroert de gitaar en de saxofonist legt accenten zoals Clarence Clemons dat vroeger bij Springsteen placht te doen. En ook de Brit schrijft songs over zijn vader: het met mandoline versierde Spit of You.
Sam Fenders grote troef is herkenbaarheid. Seventeen Going Under was een perfecte samenvatting van hoe het voelt een verwarde tiener te zijn en afsluiter Hypersonic Missiles was, zeker sinds de oorlog in Oekraïne, actueler dan ooit. Voorlopig ontbreekt het de man nog een beetje aan een eigen smoelwerk, maar hij is een gepassioneerde performer en draagt zijn rock-‘n-rollhart op de juiste plaats. We kennen mensen met slechtere toekomstperspectieven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier