Er was een tijd dat een headliner op Rock Werchter die plek echt moest verdienen. Niet met commerciële maar met artistieke prestaties. Welnu, de tijden veranderen: tot spijt van wie het benijdt mocht Imagine Dragons op de derde festivaldag de hoofdvogel afschieten. En we hadden ons heilig voorgenomen daar niet de draak mee te steken.
Als populariteit een maatstaf is, valt er aan de groep uit Las Vegas niet te tornen. Het publiek kende al hun nummers uit het hoofd en liet dat, zoals bij een examen, luid en duidelijk blijken. Ieder lied van Imagine Dragons was geschreven op maat van reusachtige stadions en bedoeld om door duizenden kelen tegelijk te worden aangeheven. De platenverkoop van de groep gaat, vooral in de VS, regelmatig door het dak en haar pas verschenen, door Rick Rubin geproducete lp Mercury, Act 2 zal het gerinkel van de kassa zeker niet doen verstommen.
Bij Imagine Dragons is alles ‘bigger than life’. Om u een idee te geven: tijdens het openingsnummer It’s Time ging het vermaledijde confettikanon va het gezelschap al een eerste keer af, en het zou lang niet de laatste keer zijn. Je vroeg je af waarom onschuldige popdeuntjes (één ervan heette toevallig Thunder) per se gepaard moeten gaan met knallen, steekvlammen, explosies en rookontwikkeling, maar eigenlijk zat het antwoord al in de muziek. Imagine Dragons schrijft namelijk emo-songs die zich niet alleen makkelijk in je geheugen boren, ze zijn ook voorzien van een ingebouwd vergrootglas, zodat kleine dingen plots gigantische proporties krijgen.
Zendingsdrang
De Dragons geven dan ook geen concerten, ze geven shows, zodat mensen die een kleine kilometer van het podium af staan en nauwelijks nog horen waar zanger Dan Reynolds en zijn gezellen het over hebben, toch nog wat spektakel krijgen. De songs die in Werchter op het menu stonden, hadden trouwens één voor één inzendingen voor het Eurovisiesongfestival kunnen zijn. Van Wit-Rusland, wel te verstaan. U denkt dan aan opgeblazen refreinen met galmende oo-hoo’s en aa-haa’s die u, als een draak met zeven koppen, tot diep in uw slaap achtervolgen? U denkt niet verkeerd.
Reynolds, een man met mormoonse roots, legde –op het podium én op de catwalk– herhaaldelijk zijn ziel bloot, bekende dat hij een Believer was, bond de strijd aan met zijn Demons, wilde uw handen zien en vertelde hoe vereerd hij was dat het Belgische publiek hem, als Amerikaan, zo stevig aan de boezem drukte. Tijdens zijn jeugd had hij vele uren in de kerk doorgebracht. Enige zendingsdrang was hem bijgevolg niet vreemd: ‘In een wereld die hopeloos is gepolariseerd, kunnen we al onze verschillen overstijgen dank zij de muziek, en daar horen we dankbaar om te zijn’, sprak hij. Om er in Birds aan toe te voegen dat het leven vluchtig is en we er maar beter alles uithalen wat er inzit zolang we de kans hebben. Een redenering waar een weldenkend mens geen speld tussen kon krijgen.
Krachtpatserij
Eerder had hij het, in zijn inleiding bij Shots, al gehad over het pijnlijke verlies van zijn schoonzus aan kanker. Ze was nog geen veertig en liet zeven moederloze kinderen achter. Op zo’n moment besefte je dat achter de gepolijste, in clichés badende mainstreampop van Imagine Dragons, échte emoties schuilgingen. ‘From the second I was born / It seems I had a loaded gun / And then I shot a hole through everything I loved’, bekende Reynolds. In een iets soberder verpakking zouden we sommige van zijn nummers, over verlies, kwetsbaarheid en mentale problemen, wellicht aan een nadere inspectie onderwerpen. Alleen goochelden Imagine Dragons te vaak met uitroeptekens waar je eigenlijk vraagtekens verwachtte. En bezondigde de gitarist –een beslagen muzikant, daar niet van– zich te vaak aan gratuite krachtpatserij. Neen, geef ons dan maar de bassist, die in het wiebelende Lonely een beknopte maar puike solo uitrolde.
Het van Alphaville geleende Forever Young droeg de zanger op aan het door oorlog en ontbering geteisterde Oekraïense volk, terwijl hij zachtjes met de blauw-gele vlag zwaaide. U begrijpt: de man droeg het hart op de juiste plaats en hield zijn fans tot de allerlaatste ‘whoa, oh, oh’ in zijn greep. Maar toen had de draak zijn eieren al gelegd. De apocalyps was dus onafwendbaar: dat de groep het publiek de nacht in stuurde met Radioactive was even malicieus als voorspelbaar.
Imagine Dragons dus. Of neen, toch maar niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
