Op zich waren The Killers een geoliede machine die Pukkelpop op professionele wijze afsloten. Ik heb er gewoon echt heel weinig bij gevoeld.
Wat kan ik nog zeggen over The Killers dat niet al duizend keer door andere mensen verteld is? Oké, de Amerikaanse poprockgroep blijft platen uitbrengen, waaronder twee jaar geleden nog Pressure Machine. Maar laten we eerlijk zijn. Quasi iedereen aan de mainstage van Pukkelpop op zondagavond was gekomen om het hitje Mr Brightside live te horen. En ook de andere paar nummers die ik van The Killers kan opnoemen zijn ondertussen oud genoeg om te mogen drinken. Sorry als ik cynisch klink, maar van een groep die al bijna twintig jaar op z’n debuutalbum teert kan ik gewoon niet echt enthousiast worden.
Oké, misschien overdrijf ik een klein beetje. Het laatste optreden op de main stage van Pukkelpop 2023 begon met Human, zowaar een ander nummer van The Killers dat ik ken. Al ben ik nog steeds niet helemaal zeker wat de centrale vraag ‘are we human, or are we dancer?’ nu precies wil zeggen. Maar dat is niet eens mijn grootste probleem. Het valt me vooral meteen op hoe gelikt het allemaal klinkt. The Killers klinken nog gladder dan het hellinkje aan de persruimte van Pukkelpop waar ik tijdens de regenachtige zaterdag keihard op m’n bek ging. Dat frontman Brandon Flowers eruit ziet alsof hij als kind in de ketel vol haargel is gevallen, helpt ook niet om het geheel authentieker te doen overkomen.
Het daaropvolgende Spaceman doet me met z’n meezingbare ‘oh oh oh’-stukjes dan weer denken aan de tenenkrommende powerpop van Imagine Dragons, maar dan net iets minder geforceerd episch. Al heb ik dat nog steeds liever dan bijvoorbeeld Shot at the Night, dat z’n pathos van Phil Collins lijkt te lenen.
Ik heb me tijdens het optreden echt hardop zitten afvragen waarom ik me zo leeg voelde – want ik was er zeker van dat het niet alleen de vermoeidheid was. Op zich schrijven The Killers veel melodieën die best makkelijk in het gehoor liggen, en het wordt allemaal vlotjes naar het podium vertaald. Mijn antwoord is dat het allemaal gewoon zo ongelooflijk glad en voorspelbaar is. Brandon Flowers die z’n beste Nederlands bovenhaalt om ‘zullen we plezier maken’ (of iets dat erop lijkt) te zeggen. Een confettikanon dat overuren draait. The Killers die het publiek vragen om mee te klappen of te wuiven. Op voorhand dacht ik dat ik aan dit lijstje ook ‘The Killers die een fan op het podium vragen om mee te drummen’ zou kunnen toevoegen, maar dat durfden ze blijkbaar niet nadat ze vorige week in Georgië een Rus op het podium hadden gevraagd en daarmee een massale exodus veroorzaakten.
Grapjes over onfortuinlijke toevalligheden terzijde, ik voel simpelweg niets bij de powerpop van The Killers. Het voelt allemaal zo gefabriceerd, zo’n ultraveilige manier om op makkelijke sentimenten in te spelen. Bovendien heeft deze groep de meest misleidende groepsnaam aller tijden, want ik kan me weinig minder gevaarlijke muziek voorstellen. Het enige dat The Killers vermoord hebben zijn mijn emoties. Zelfs Mr Brightside, toch dé white people banger bij uitstek, liet me volledig koud. En het lag niet volledig aan mij. Ik had de indruk dat The Killers het zelf ook gewoon beu waren om de hit waar ze nog steeds hun carrière aan te danken hebben tot vervelens toe te brengen.
Net voordat de show zou begonnen stuurde ik het volgende bericht naar een vriend: ‘Ik heb net een gratis curry gekregen, en daardoor heb ik nu veel te veel bonnetjes over om op te gebruiken voordat Pukkelpop gedaan is. Blijf ik professioneel, of drink ik me ladderzat tijdens The Killers?’ Uiteindelijk koos ik voor het eerste, maar als ik de tweede optie had genomen, dan had ik misschien een positievere recensie geschreven. Wanneer je bloednuchter naar The Killers luistert en een beetje analyseert wat ze precies brengen, dan is er gewoon pittig weinig aan.
Maar hé, ik heb wel Mr Brightside live gehoord!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier