Stomende reggaeton, knarsende industrial, gevoelige ballades, een megaspektakel om U tegen te zeggen… Nee, Rosalía had geen concurrentie op Werchter.
Voor echt spannende, vernieuwde muziek hoef je doorgaans niet op Rock Werchter te zijn. Dat kan je een zure mening vinden, maar we dagen je uit om ons de tegenvoorbeelden aan te wijzen. Als je er dan toch eentje vindt op de affiche, dan zal het wellicht Rosalía geweest zijn. Inderdaad, als allerlaatste optreden in The Barn kregen we een show te zien die ons nog eens écht wist te prikkelen. Al hadden we na haar verschroeiende passage in Vorst Nationaal natuurlijk niets anders verwacht.
Het begon eigenlijk al voor er nog maar iemand op het podium verscheen. De lichten doofden en het publiek werd getrakteerd op een opzwepende, Japanse gabbertrack. Niet meteen je gemiddelde Werchterkost, maar het publiek ging er wild op. Vervolgens verschenen Rosalía en haar dansers ten tonele, allemaal gehuld in fluorescerende motorhelmen die de cyberpunksfeer van het optreden meteen in de verf zetten. Vervolgens schalden de tonen van Saoko doorheen de tent, een van de vele vooruitstrevende reggaetonbangers die op het programma stonden. Meteen daarna volgde het speelse Bizcochito, waarmee opnieuw werd bewezen hoe onmogelijk het is om op de ritmes van het genre stilte blijven staan. Reggaeton is sowieso een van de grootste genres van het moment, en Rosalía slaagt er als geen ander in om de populaire sound op haar geheel eigen manier te brengen, zonder de steun van het mainstreampubliek te verliezen. Als andere hoogtepunten noteerden we onder meer het gruizelige Vampiros en de uptempo banger Linda.
Niet dat er alleen maar reggaeton gebracht werd. Met De Aquí No Sales en Malamente greep ze twee keer terug naar de flamencosound waar ze oorspronkelijk mee doorbrak, nog zo’n genre dat ze op eigenwijze manier transformeerde. De zomerhit Despechá ontaardde live dan weer in een soort mengeling van hardcore en hyperpop. En met een gevoelige ballade als Hentai bewees de artieste dan weer dat ze het niet enkel van vooruitstrevende beats moet hebben, maar dat ze gewoon over een schitterende stem beschikt. Al hoorde je ons niet klagen toen dat nummer ook weer de tegendraadse toer op ging door in industriële herrie te vervallen. Voor wie Rosalía’s stem écht zonde franjes wilde horen, was er naar het einde toe nog de Enrique Iglesias-cover Héroe, gebracht voor een idyllisch groen landschap met blauwe heuvel dat aan die ene bureaubladachtergrond van Microsoft deed denken.
Met zoveel boeiende muziek had Rosalía niet per se een spectaculaire show nodig, maar de Spaanse ging voor het totaalplaatje. Centraal in haar show leek haar relatie met haar roem te zijn. Zo dook ze tijdens La Noche Anoche, oorspronkelijk een nummer van mede-reggaetonsuperster Bad Bunny, met een camera het publiek in, alsof ze aan het vloggen was. Diablo werd dan weer op dramatische wijze vanuit een make-upstoel gebracht. Maatschappijkritische overwegingen terzijde, wij onthouden vooral de spectaculaire dansshow. Zo bewogen Rosalía en haar dansers zich tijdens Chicken Teriyaki al steppend over het podium en werd de spectaculaire choreografie tijdens Bulérias, waarvoor het podium even in bloedrode lichten werd gehuld, van bovenaf gefilmd, alsof we naar de film Climax van Gaspar Noé zaten te kijken.
Met andere woorden: een totaalspektakel waarin overweldigende show en spannende muziek samenkwamen. Wie deed het Rosalía na op deze Werchtereditie? Dat ze constant dacht dat ze in Brussel was, zien we met heel veel plezier door de vingers.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier