Hoe is het om als zogezegde Dave Grohl-lookalike rond te lopen op Rock Werchter?

Dit is een wanhoopskreet. Stop alsjeblieft met ongrappige dingen naar me te roepen.

Terwijl ik in The Barn eventjes op de grond zit, wachtend tot het volgende optreden begint, komen twee vijftigers vragen of ik Nederlands spreek. Ik voel de bui al hangen. En jawel, het is prijs: de volgend vraag is exact wat ik verwacht. ‘Mogen we met jou op de foto? Dan kunnen we mensen wijsmaken dat we Dave Grohl ontmoet hebben.’

Dit is het lot van mannen met lang, bruin haar en een baard. Overal waar je komt, zijn er grapjassen die je aanspreken als Dave Grohl of Jezus. Het fenomeen doet zich zo vaak voor dat ik er niets eens zo heel lang geleden al eens een column over schreef.

Morgenochtend vertrok ik met een heel bang hartje naar Werchter. Ik wist immers dat Foo Fighters, de band van Dave Grohl, op zondag het festival zou afsluiten en dat er dus heel wat fans van de man rond zouden lopen. Voor de spiegel sprak ik mezelf moed in. ‘Het zal wel meevallen, Tobias. Het is niet omdat je je tussen duizenden Foo Fighters-fans bevindt, dat je constant aangesproken zal worden.’ Diep vanbinnen wist ik echter al dat het ijdele hoop was.

De afgelopen anderhalve dag heeft het Werchterpubliek er alles aan gedaan om te bewijzen hoe naïef ik was. ‘Yo, Dave,’ roepen dronken festivalgangers me na. Dit is een schreeuw om hulp. Stop er alsjeblieft mee. Jullie weten niet hoe moeilijk het is om beleefd te blijven lachen wanneer iemand dezelfde mop roept die je al tien keer eerder hebt gehoord. Ik sta op springen. Geniet alsjeblieft van jullie festival zonder mij lastig te vallen.

Ik hou mijn hart al vast voor overmorgen, wanneer Foo Fighters op Werchter geprogrammeerd staat.