Na de lachwekkende vertoning van Limp Bizkit op de Main Stage, werd de Backyard, dat andere openluchtpodium, in gereedheid gebracht voor the real thing: het licht ontvlambare High Vis. Hun groepsnaam betekent zoiets als ‘fluohesje’. High visibility, begrijpt u. Maar het ging niet alleen om zichbaarheid. De Londense band gaf het publiek ook een weldadige draai om de oren.
Het vijftal begon eigenlijk als een door Fugazi geïnspireerde hardcoreband, maar sinds zijn vorig jaar verschenen tweede langspeler, Blending, omarmt het ook invloeden van postpunk, shoegaze en zelfs Britpop. Nog niet zo lang geleden gaf High Vis in Antwerpen een optreden dat, qua intensiteit, nu al legendarisch wordt genoemd, en ook op Pukkelpop liet de groep een sterke indruk na.
Voor zanger en frontman Graham Sayle, die doorgaans de kost verdient door voor de klas te staan, was zijn jongste Belgische passage alvast een nieuw hoogtepunt. ‘At these festivals we usually play at two o’clock and no one gives a shit. But this is really sick’, vond hij. En jawel, High Vis mocht zijn ding doen terwijl de zon onderging en werd door de toeschouwers bijzonder enthousiast ontvangen. Hier en daar zagen we zelfs een vermetele crowdsurfer door de lucht vliegen.
Schuimbekkend
Sayle zag het concert duidelijk als een vorm van exorcisme. De man leek wel bezeten, maakte spectaculaire sprongen zoals die sinds de hoogdagen van Pete Townshend niet meer waren vertoond en ging in 0151 en Walking Wires schuimbekkend en schaduwboksend een denkbeeldige vijand te lijf. ‘I won’t leave this world without a fight’ klonk het, niet toevallig, in Out Cold. Graham Sayle is een late dertiger met een working class-achtergrond die begrijpt dat hij, op zijn leeftijd, het ijzer maar beter kan smeden terwijl het heet is. Zijn gezellen, zo te zien evenmin groene blaadjes, ondersteunden die vaststelling met een salvo smerige riffs, recht uit de metallurgie.
Toch is High Vis tegenwoordig het rücksichtlose rammen vér voorbij. Bloeddoorlopen songs als Fever Dream, Blending en, vooral, Trauma Bonds (over een vriend die onverwacht uit het leven stapte) koppelden power aan melodie en gaven aan dat de Londenaars, sinds hun vier jaar oude debuut aan maturiteit hadden gewonnen. Graham Sayle was één en al bevlogenheid en intensiteit en stond op het podium omdat hij gewoon niet anders kón. Daar kon die schertsfiguur van een Fred Durst een dikke punt aan zuigen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier