Het stille beest in Bill Frisell (en drie andere tips voor Gent Jazz)

‘Koffietje?’ vroeg de juffrouw achter de bar in Spa. Bill Frisell viel als een blok voor haar – en voor ons land. De gitarist wordt ongetwijfeld een van dé uitschieters op Gent Jazz.

Een beetje jazzmuzikant droomt van New York, het gevaarlijke keldertrapje van The Village Vanguard, erkenning door de peers. Bij Bill Frisell lag dat toch wat anders. Toen de verlegen Amerikaanse gitarist klaar was met zijn opleiding aan het prestigieuze Berklee College of Music in Boston nam hij meteen de wijk naar… Spa.

Bill Frisell: Toen ik in 1978 klaar was op Berklee, wist ik niet wat te doen. Steve Houben, de bekende saxofonist uit Luik, studeerde er toen ook. ‘Kom mee naar België’, zei hij. Klonk verleidelijk, België was toch een beetje als Parijs, dacht ik. Samen met een paar vrienden pakte ik mijn koffers, en we kwamen in Spa terecht. We zouden kunnen logeren boven een jazzclub, Le Chapati. Maar dat gebouw was niet eens af – overal lagen bergen stof en vuil, we sliepen op de grond. Achteraf gezien was het een magische tijd. Wij hadden nauwelijks optredens, maar er passeerden waanzinnige bands en we kregen er gratis eten. En ik heb er zowaar mijn vrouw leren kennen, op de allereerste dag. Ze stond er achter de toog, gaf me een koffietje. Daar in Spa kwam mijn hele leven in een stroomversnelling. Die Belgische periode is heel belangrijk voor me geweest. Er moet bij jullie iets in het water zitten.

In uw werk zit altijd een onderstroom van invloeden buiten de jazz. Was er een moment waarop u voelde: ik ga niet mijn hele leven blijven swingen?

Frisell: Toen ik de jazz net ontdekt had, wilde ik niets anders doen. De wereld van Sonny Rollins en Bill Evans: daar wilde ik wonen. In mijn hoofd begon ik in het verleden te leven. Tot het tot me doordrong dat Sonny muziek speelde die paste bij zijn leven – liedjes uit zijn kindertijd, maar ook de klank van de stad om hem heen. Plots wist ik: je moet eerlijk zijn tegenover de plaats waar je leeft en waar je vandaan komt. Dus speel ik al eens een liedje van The Beach Boys. En toch denk ik dat het nog altijd jazz is.

Tussen ons: naast uw versterker staat altijd een pluchen elandje. U bent toch geen softie?

Frisell: (kijkt betrapt) Drummer Joey Baron gaf me jaren geleden de bijnaam ‘Moose’. Hij kent mijn donkere, dierlijke kant. Sindsdien zet ik elke avond die knuffel naast mijn versterker. Als ik het vergeet, gebeurt er altijd iets kwalijks: ik breek een snaar of mijn versterker brandt door. Je moet het beestje in jezelf dicht bij je houden.