Het concert van Queens of the Stone Age was één lange liefdesverklaring aan het publiek

‘We’ve come to bring you pleasure and make you dance’, beloofde Josh Homme. En de frontman van Queens of the Stone Age hield woord. Na een pauze van vijf jaar hadden de heren er zin in en dat leidde tot een verschroeiende passage, die afklokte op een uur en drie kwartier. Maar het werd vooral een emotioneel concert. ‘Als je zo lang in de duisternis hebt doorgebracht, wil je alleen nog het licht zien’.

Er werd in Werchter afgetrapt met classics als No One Knows en The Lost Art of Keeping the Secret. Dàt noemen we nog eens met de deur in huis vallen. Want de pioniers van de stoner rock zijn niet alleen goed in het uitdelen van auditieve vuistslagen, ze beschikken ook over de gave goed geconstrueerde en catchy melodieën te verzinnen.  

Het publiek sloot de verloren zonen meteen in de armen en voor een glunderende Josh Homme was dat een opsteker. De voorbije jaren hadden voor hem namelijk een reeks serieuze beproevingen voor hem in petto. Er was de vechtscheiding met Brody Dalle, de aanvoerster van The Distillers, en de juridische strijd om het hoederecht van hun kinderen. Er was de dood van enkele van zijn beste vrienden, onder wie Mark Lanegan. En er was de diagnose van en de behandeling tegen kanker. Jawel, ook rocksterren krijgen soms rake klappen van het leven.  

Homme en zijn vrienden waren er  gelukkig hun vitaliteit niet bij ingeschoten. Ze zetten er brutaal de beuk in en deelden oorvegen uit zoals het met een bassynth ingeleide If I Had A Tail of het stuiterende I Sat By the Ocean, waarin bassist Mike Shuman en drummer Jon Theodore het gaspedaal nog wat dieper indrukten en de gitaren van Josh Homme en Troy Van Leeuwen wild tegen elkaar op speelden.  

Ontroering

‘De zon gaat al onder’, stelde Homme vast. ‘En weet je wat dat betekent? That you can do what you fuckin’ want’. Queens of the Stone Age speelden in Werchter niet voor de toeschouwers, ze speelden samen mét de toeschouwers. Sinds hij gedwongen werd zijn eigen sterfelijkheid onder ogen te zien, put de opper-Queen kracht uit het besef geliefd te zijn en is hij er zich meer dan ooit van bewust hoeveel zijn fans voor hem betekenen. Het heeft hem nederig gemaakt: meer dan eens zag je de ontroering in zijn ogen en moest hij de massa even de rug toe te keren om zijn emoties weer onder controle te krijgen. ‘Ons allereerste Europese concert als Queens if the Stone Age was er eentje in België om elf uur ’s ochtends’, herinnerde de zanger zich. ‘Dat was niet erg. Toen, en ook later, hebben jullie ons altijd warm ontvangen’. 

Maar er waren ook grappige momenten. Toen een als Spiderman verklede figuur in het publiek, die al eens eerder tijdens een Queensconcert was opgdoken, een bordje omhoog hield met de vraag ‘Wanna meet again?’, haalde Homme hem prompt op het podium, om achteraf grijnzend mee te delen dat zijn vader al langer last heeft van een mentale afwijking. ‘But it was nice to see you again, dad!’ 

Naast oudere publieksfavorieten zoals My God is the Sun, waarin Dean Fertita de keyboards bewerkte, The Evil Has Landed of een knallend Little Sister, serveerde de groep ook enkele prima songs uit het pas verschenen In Times New Roman, met woordspelerige titels als Paper Machete en Emotion Sickness, waarin de bandleden even close harmony zongen. Het ontspannen Make it Wit Chu, waarin Josh Homme citeerde uit Miss You van de Stones, deed een zangkoor ontstaan waar de hele weidebevolking, tot de achterste rijen aan participeerde. ‘Laten we met zijn allen eens flink los gaan’, stelde Homme voor. ‘Klim op elkaars schouders, alles is toegelaten, zo lang het maar veilig blijft’. 

En zo werd het concert, dat in het teken stond van vrijheid en verbinding, één lange liefdesverklaring aan het publiek. Dat resulteerde in magische momenten zoals het lang uitgesponnen Straight Jacket Fitting, een nieuwe song die voor het eerst live werd gespeeld en waarin het naar Jim Morrison verwijzende parlando van de frontman centraal stond. Homme verdeelde de wei in twee helften die elk voor een deel van de zangpartij instonden en hij deed dat met zoveel naturel dat de samenwerking tussen band en toeschouwer puur organisch tot stand leek te komen. ‘Look at what we’ve been through. And look at where we are now. Belgium, you’re beautiful’, prevelde het Queens-opperhoofd. Uit zijn gelaatsuitdrukking kon je afleiden dat dit niet zomaar een loos praatje was. Zijn dankbaarheid was gemeend.

Maar voor u de indruk krijgt dat Queens of the Stone Age doetjes zijn geworden: de finale met Go With the Flow en A Song for the Dead voelde aan als de streling van een boksijzer tegen je kin. Jammer dat Homme en zijn maatje Iggy Pop in Werchter op verschillende dagen geprogrammeerd stonden. Die twee samen zou pas echt een explosieve combinatie zijn geweest. Maar elk apart tekenden ze wél voor de twee absolute hoogtepunten van het festival. En bewezen ze, voor zover dat nog nodig was, dat rock-‘n-roll met luide gitaren springlevend is. Amen.