Met onder meer Zebra Katz, Slauson Malone 1 en Deki Alem stelde Kunstencentrum Viernulvier opnieuw hiphop in al haar spannendste vormen tentoon tijdens het festival Out the Frame.
Was ondertussen alweer aan haar vierde editie toe: Out the Frame, het hiphopfestival waar Kunstencentrum Viernulvier op zoek gaat naar het spannendste dat momenteel borrelt in de underground. Knack Focus was erbij en zag dat de organisatie weer uitstekend in die missie was geslaagd.
De Nieuwe Lichting en Out the Frame, het blijkt een uitstekend huwelijk te zijn. Vorig jaar mocht Shaka Shams, toen winnaar van De Nieuwe Lichting, het festival openen. Dit keer viel die eer te beurt aan Spacebabymadcha, die het met hun melodische trap niet tot winnaar gekroond werd, maar wel tot de negen finalisten behoorde. Een festival openen voor de eerste handvol toeschouwers is altijd een wat ongemakkelijke opdracht, maar dat liet Spacebabymadcha niet aan hun hart komen. Hun boodschap is er eentje van onverholen optimisme, en zelfs wat technische problemen konden niet voorkomen dat Spacebabymadcha met een brede glimlach en bakken zelfvertrouwen een plezante show neerzette. En met de reggaetonremix van On me bewees die ook nog eens meer in hun repertoire te hebben dan Travis Scott-achtige trap.
De meest bijzondere act van de avond moest wel Slauson Malone 1 zijn. Producer Jasper Marsalis en zijn vaste cellist Nicky Wetherell sloegen de handen in elkaar met vellenmepper Nah voor een unieke show, die in residentie bij Kunstencentrum Viernulvier werd ineengebokst. Op album wordt de muziek van Slauson Malone gekenmert door zijn bevreemdende collagestijl, waarbij vage hiphopbeast, verknipte soulsamples en jazzpassages elkaar afwisselen. Ook de liveshow werd gekenmerkt door absurde stijlwisselingen, maar dan nog een pak harder dan op plaat. Slauson Malone 1 schipperde van doorleefde chanson naar John Zorn-achtige herrie, met daartussen flarden Daft Punk en Cher. Het voelde als een punkshow die in het SMAK thuishoorde. En ondanks alles was het bevreemdendste moment toch toen Marsalis het podium verliet om mensen in het publiek te vragen hoe laat het was. Bijzonder intimiderend, hoewel de artiest het helemaal niet op een onvriendelijke manier vroeg.
Eerder deze maand verscheen White Space van Youniss, de tweede release op het platenlabel van organisator Viernulvier. Een releaseshow tijdens Out the Frame leek dan ook niet meer dan logisch. Hiermee werd evenwel aangetoond hoe breed de definitie van hiphop tijdens het festival was. Af en toe liet Youniss een industriële hiphopbeat horen die de aanwezige fans van Death Grips en Jpegmafia ongetwijfeld kon bekoren. Voor de rest tapte hij echter veel meer uit punk- en elektronische vaatjes. Logisch, want dat zijn ook de invloeden die op White space naar boven komen, een album waarop Youniss beschrijft hoe het is om, in de nasleep van de moord op George Floyd, als persoon van kleur in een hoofdzakelijk witte wereld te leven. In het begin van de show stond Youniss vaak met zijn rug naar het publiek gitaar te spelen, alsof hij zo zijn ongemak ook wilde uitbeelden. Later sprong hij dan weer het publiek in om tijdens zijn apocalyptische rock confronterend in het gezicht van het publiek te schreeuwen. Een intense show met een flink punkgehalte.
Wie hun hiphop toch liever wat ‘klassieker’ had, kon terecht bij Delish Da Goddess. Net als Spacebabymadcha kwam ook deze Amerikaanse rapper trap brengen, zij het minder melodisch en meer minimalistisch. De droge bassen en minimalistische bekleding van de beats deed regelmatig denken aan oudere drillrap. Op muzikaal vlak was het niet de spannendste of meest vernieuwende act van de avond, maar Delish Da Goddess wist hoe ze over een beat moest flowen en had het juiste charisma om haar publiek mee te krijgen. Meer is er soms niet nodig om een feestje te bouwen.
Wie zonder voorkennis naar Deki Alem ging kijken, dacht wellicht dat die een Britse act aan het zien was. Mis poes, want deze muzikale tweeling komt gewoon uit Zweden. Maar hun aanstekelijke combinatie van hiphop, drum ’n bass en grime klinkt wel degelijk alsof ze van over het Kanaal komt. Nu, vanwaar ze komen maakt niet uit. Het belangrijkste is dat de eerste Belgische show die Deki Alem ooit gaf een enorm aanstekelijk feestje was. De vibe lag constant ergens tussen Doorman van Slowthai en Freestyler van Bomfunk MC’s, en de twee broers voelden elkaar duidelijk goed aan waardoor er heel het optreden lang een sterke call-and-response–energie naar boven kwam. Wie komende zomer naar Pukkelpop afzakt, wil het feestje van Deki Alem daar dus niet missen.
Ondertussen sloeg de klok bijna middernacht. Welke rapper kan je beter rond het spookuur boeken dan Kleine Crack? Samen met zijn vaste producer Slagter kwam hij zijn slachthuisrap eens niet in thuisbasis Antwerpen (of zoals hij het steevast zegt: De Anna), maar naar Gent brengen. Dat begon meteen uitstekend met Kortcrackje, een griezelige herinterpretatie van Kortjakje. Vervolgens volgden de korte, krachtige nummers elkaar op, waarin de cowbells van Slagter meermaals in overdrive gingen, naar voorbeeld van de Memphis rap van artiesten als Tommy Wright III. In meerdere nummers werd er tot zes geteld (666, snapt u?) en ook Alles is op van Samson & Gert werd in een nieuw, beenhard jasje gestoken. Naar het einde toe mocht het tempo nog wat de hoogte in, met de horrorgabber van Doder dans en het erg toepasselijk getitelde Cowbell banger als hoogtepunten.
Het laatste liveoptreden kwam van Zebra Katz, een experimentele rapper die duidelijk wat met strijdvaardige outfits had. In het begin kwam hij op in een harnas dat ergens tussen Spartaanse krijger en BDSM-outfit zweefde, later switchte hij naar een discomaliënkolder en op het einde trok hij een kogelvrij vest aan. Er was echter maar één duidelijk doelwit, en dat waren de dansbenen van het publiek. In het begin van de show was Zebra Katz nog in een mysterieuze, blauwe mist gehuld terwijl hij hiphop tot de basis deconstrueerde: aanstekelijke, minimalistische bassen en een ijskoude flow. Tijdens Last Name, Katz kwam de performer echter duidelijker naar voren, terwijl hij een soort verknipte discotrack bracht. Denk Earth, Wind & Fire als ze een ondergrondse hiphopact waren geweest. Vanaf dan was het hek van de dam en liet Zebra Katz alle genres horen die hij in zijn arsenaal had: van de opwindende hip-house van Tear the house up over een gabberinterlude tot minimalistische maar hard hitting afrobeat op In in in. Experimenteel, maar toch uiterst aanstekelijk: Zebra Katz was de ideale afsluiter voor Out the Frame 2023.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier