De kop is eraf: de eerste dag in De Bijloke was meteen uitverkocht, maar muzikaal was de opwinding soms ver te zoeken.
Jaargang twee na de doorstart van Gent Jazz, en de ambitie is duidelijk groot. Liefst dertien concertdagen zijn er, en op de plek waar 22 jaar geleden een podium onder een biertent stond, staat nu een heuse concertzaal in de tuin van het middeleeuwse ziekenhuis. Een vol huis meteen op de eerste dag, maar muzikaal moet het festival nog wakker worden. Het Marco Mazquida Trio en het Wajdi Riahi Trio waren onderhoudend maar ook weinig meer. Gelukkig was er…
Bill Frisell: Van Gershwin tot James Bond (****)
Dat Frisell van ons land houdt, kon u al in Knack Focus lezen. Maar hij houdt zelfs zo veel van De Bijloke dat hij er vorig jaar een livealbum met symfonisch orkest opnam. De Amerikaanse gitarist werd dan ook warm ontvangen door het Gentse publiek.
Ome Bill, 73 intussen, maakte het de bezoekers niet noodzakelijk gemakkelijk. Meer dan een verlegen begroeting sprak hij niet uit, en alle nummers werden aan elkaar gebreid tot één lange suite. (Frisell, in de coulissen: ‘Did we only play five songs? What the fuck?’)
Maar wie meeging in zijn verhaal, werd beloond met verbluffend samenspel tussen hem, bassist Thomas Morgan en drummer Rudy Royston. George Gershwins My Man’s Gone Now was een feest van gelaagde delaygitaar, als echo’s die door een spiegelpaleis galmen. Meteen werd duidelijk dat Royston de man van de avond zou worden. Wie hem in de voorbije jaren aan het werk zag met Joe Lovano en Julian Lage weet hoe hij kan pendelen tussen aftasten en uithalen, tussen abstractie en vintage swing.
Frisells eigen Blues from Before zat vol verwijzingen naar Thelonious Monk. Ook uit het album Four (2022): Claude Utley, waarin hij dankzij zijn loops achtervolgertje speelde met zichzelf. Het hendrixiaanse einde liep naadloos over in Dog on a Roof, waarin ’s mans countrytwang en dromerige tremolo’s de avond een westerntintje gaven.
En omdat je van Frisell alles kunt verwachten, sloot hij af met… John Barry’s thema van You Only Live Twice. Van Gershwin tot James Bond in één lange boog: Frisell is een meester.
Diana Krall: When It’s Sleepy Time Down South (**)
Ja natúúrlijk is pianiste Diana Krall een superster. Haar twee Grammy’s zijn haar gegund, en het album The Girl in the Other Room en Glad Rag Doll zijn in Knack Towers klassiekers. Volle zalen zijn haar deel, ook in De Bijloke. Maar kan iemand haar alstublieft eens wakker schudden?
Kralls concert had géén reliëf. Anderhalf uur haspelde de Canadese een reeks standards af – vreemd genoeg had ze daar een hoop partituren voor nodig. I’ve Got You under My Skin, Do Nothing till You Hear from Me, Comes Love, Just You Just Me, Let’s Fall in Love, Fly Me to the Moon: we beminnen het oude repertoire diep. Maar de slome slordigheid waarmee Krall zich door de set lispelde was ook diep vervelend. En dan te weten dat ze met bassist Sebastian Steinberg (u kent hem van Soul Coughing en Johnny Marr) en drummer Matt Chamberlain (o.a. Bob Dylan) zulke klasbakken in huis heeft.
Een total snoozefest, dan? Ach, we gingen even rechtop zitten tijdens The Girl in the Other Room, waarin de geest van Tom Waits rondwaarde, en Neil Youngs Mr. Soul. Maar daarbuiten was dit geen ode aan Nat King Cole, maar aan Louis Armstrongs When It’s Sleepy Time Down South.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier