Marcus Miller en Joe Bonamassa brachten bijzonder veel volk naar De Bijloke. Maar het was Roland die voor de beste vibes zorgde.
Marcus Miller en Joe Bonamassa brachten bijzonder veel volk naar De Bijloke. Maar het was Roland die voor de beste vibes zorgde.
Was dit de weirdste string band die we ooit hebben gezien? Roland Van Campenhout (***1/2) trad aan met drie gitaren, viool en… sitar. In grote lijnen zijn z’n Space Cowboys de band van Pieter-Jan De Smet, die de mainstage had geopend, aangevuld met snarenmeester Nils De Caster (u kent hem van The Broken Circle Breakdown Bluegrass Band) en mondharmonicavirtuoos Steven De bruyn.
Dat Van Campenhout onvoorspelbaar is, is een understatement – de man belde ooit de flikken om zijn eigen optreden stil te laten leggen. Maar als hij in vorm is, kun je maar beter bij de les blijven: dichter bij Lightnin’ Hopkins kom je te onzent niet.
En in vorm was hij. Jelly Roll Blues zat lekker losjes in het pak, Pack up Your Sorrows van Mimi en Richard Fariña kwam zo uit de Bayou gerold. Het eigen Lies for Sale uit zijn album Folksongs from a Non-Existing Land (2018) maakte de geest van de vroege Dr. John wakker en ontvlamde in vurig spoken word. Het publiek at uit zijn hand.
De oude eik van de Belgische rootsscene ging eruit met Gonna Drink till I Sink van Charles et Les Lulus (zijn band met Arno) en de Gent Jazz Raga. Dat laatste droeg hij op aan ‘de mensen die dit festival weer hebben gemaakt tot wat het moet zijn’. Qua compliment aan de nieuwe festivalbaas Pascal Van de Velde kan het tellen.
Waar Marcus Miller (*** ½) komt, komen de pork pie-hoedjes boven. Niemand staat daarmee, maar ze zeggen: ik ben een jazzman. Ze waaiden meteen af toen Miller zijn eerste nummer inzette: een orkaan van slap-bas ging door de tent. En jawel, ‘ook het volgende nummer begint met bas’, grijnsde hij.
Miller heeft een kolossaal cv. Hij werkte samen met Miles Davis, Frank Sinatra, Elton John, Michael Jackson, noem maar op. De sound van die laatste kwam geregeld piepen: de eightiestoetsen leken om de haverklap Human Nature te citeren.
Maar net wanneer je dacht dat Miller vastzat in foute nostalgie sloeg hij het publiek bijna de kop in met een mokerversie van Higher Ground (‘Songs van Stevie Wonder opnemen is als werken met materiaal van Gershwin of Ellington’, vertelde hij ooit).
Waarna hij nóg een afslag nam, met het broze Mr. Pastorius, het nummer dat hij voor baskoning Jaco Pastorius schreef en dat Miles in 1989 op het album Amandla uitbracht. Classic jazz van het hoogste niveau, met trompettist Russell Gunn in een glansrol.
Zo mogelijk nog treffender was Gorée, een sfeerstuk dat Miller componeerde toen hij op het gelijknamige Senegalese eiland Het Slavenhuis bezocht, vanwaar Afrikaanse slaven naar Amerika werden verscheept. De basklarinet van Donald Hayes ging door merg en been.
Kortom, een set die putte uit drie diepe bronnen. Pork pie-hoedje af voor Marcus Miller.
Tijd voor een instrumentenwissel? Tijd voor een hoedjeswissel. Zodra iemand het woord blues durft uit te spreken, komen in dit land de lederen cowboyhoeden boven. Stilistisch de perfecte match met een concert van Joe Bonamassa (**).
‘Ik weet dat ik de publieke opinie verdeel’, vertelt JB in een van zijn honderden YouTubefilmpjes. Dat zit zo: Bonamassa’s hoofdberoep, van vader op zoon, is gitaarhandelaar en -collectioneur. Zijn verzameling is legendarisch, critici beschuldigen hem van graaizucht. Gibson Les Pauls uit 1959? Fender Broadcasters uit 1950? Ome Joe heeft ze, in perfecte staat.
Daarnaast is Bonamassa ook gitarist. Hij heeft in zijn leven veel geoefend (’Die lick die ik net speelde? 10.000 uren, right there’), en neemt velerlei albums op.
Maar wat JB mist, is klasse. De klasse om een heldere song te schrijven. De klasse om te beseffen dat hij niet kan zingen. De klasse om te doseren. De klasse om te vermijden dat zijn concert als headliner klinkt als een pastiche van elk genre dat hij aanraakt.
Evil Mama, Dust Bowl, Love Ain’t a Love Song: gillende gitaren, gillende achtergrondzangeressen, gillend publiek. Maar ook een gillende recensent.
Thuis toch nog eens naar dat filmpje gekeken over die Broadcaster die hij onlangs bij Norman’s Rare Guitars kocht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier