11 juli moest dé jazzdag van Gent Jazz 2024 worden. Dat lukte goeddeels: veel volk, veel sfeer, veel wereldmuzikanten. Alleen jammer van die mevrouw met haar microfoon.
Alles zat goed, gisteravond op de Gentse Bijloke. Een uitverkochte tent voor een jazzavond zonder compromissen: check. Een publiek dat zijn klassiekers kent: check. Elektriciteit in de lucht omdat je voelt dat er Iets Zal Gebeuren: check.
Erik Truffaz: Miles op een holletje (***)
De Frans-Zwitserse trompettist Erik Truffaz was er al bij de eerste editie van het festival bij, toen het cross-overgedeelte nog in het Gravensteen werd gehouden. 64 is hij intussen, en speciaal voor de gelegenheid had hij presentatrice Lies Steppe gevraagd om hem wat Nederlands te leren. ‘Goedenavond, ik ben blij om hier te spelen’, zei hij, en hij had het publiek al meteen op zijn hand. Truffaz kwam in Gent zijn recentste Blue Note-diptiek Rollin’ en Clap! voorstellen, een reis langs de films die hem in zijn leven getroffen hadden. We kregen La Casse (1971) van Ennio Morricone, Requiem pour un con van Serge Gainsbourg uit Le Pacha (1968) van Georges Lautner, het thema uit The Persuaders van John Barry ook. Nu eens heel ingetogen, vaak puntige jazzrock – met een concert van Truffaz doorloop je nu eenmaal altijd de carrière van Miles Davis.
Potter/Mehldau/Patitucci/Blake: De mannen en de jongens (****)
Je voelde de temperatuur op de site zo stijgen: dit moest een van dé concerten van Gent Jazz 2024 gaan worden. Tenorist Chris Potter, pianist Brad Mehldau, bassist John Patitucci en drummer Johnathan Blake stelden niet teleur. Elk van deze heren had dit festival kunnen headlinen. Nu kunnen supergroepen al eens tegenvallen, maar dit keer waren we er gerust op. Potters album Eagle’s Point haalde deze week nog vlot de top tien van Knack Focus’ ‘beste jazzalbums van 2024’.
Zoals te verwachten viel van een band als deze, kreeg het publiek meteen een paar kletsen in het gezicht. Potter ging gelijk hevig tekeer op Dream of Home – even de beentjes strekken. Ook in Cloud Message ging hij in volle Coltranemodus. Net wanneer je dacht ‘dit is Potter met een begeleidingsband’ nam hij een afslag: de uitgebreide solorondjes voor de andere groepsleden waren een welkome traktatie. Onze favoriet, wellicht voor de rest van het jaar, is Blake: een kolos van een man met de lichtvoetigheid van een balletdanser. Indigo Ildikó (voor Potters vrouw) en Aria for Anna (voor zijn dochter) waren ronduit ontroerend. Een lyrische Potter, een bijna achteloos kriebelende Mehldau, en dat alles gebracht met een gevoel voor swing dat je de laatste jaren nog zelden hoort. Conclusie? Potter/Mehldau/Patitucci/Blake herleidden de concurrentie tot goedmenende schooljongens.
Joshua Redman: Bijna gelukt (**)
Straffe kerel die zoiets kan opvolgen. Met Joshua Redman zat dat potentieel wel snor. De tenorist, een oude vriend van Mehldau, heeft een cv om u tegen te zeggen, van Toots Thielemans en Herbie Hancock tot BB King en The Rolling Stones. Op regendagen troosten wij onszelf nog altijd door naar Kansas City te kijken, de jazzfilm van Robert Altman uit 1996 met livemuziek van Redman en zijn generatiegenoten.
Redman maakte vorig jaar zijn debuut op Blue Note. Where Are We haalde veel eindejaarslijsten, maar niet die van Knack Focus. In De Bijloke wisten we weer waarom.
Dat zit zo: Where Are We is een onderhoudende rondreis langs grote Amerikaanse steden en staten, van Minneapolis tot Alabama. Dat levert vaak indringende stukken op. Ook live was Redman goed in vorm, met een uitstekende volle toon, en vaak even out spelend om de wrange staat van de wereld te vatten.
Maar waarom moest zangeres Gabrielle Cavassa óók zo nodig out gaan? Er zijn geen zekerheden meer in de VS, dat weten we, maar dus ook niet qua toonvastheid. Aan mimiek en vocale ‘inleving’, geen gebrek. Maar nadat ze Bruce Springsteens Streets of Philadelphia met haar aanstelleritis aan het wankelen had gebracht, reed ze het concert helemaal de berm in met een pijnlijke uitvoering van Hotel California.
Redman, immer goedlachs, probeerde de zaak te redden met een sympathieke versie van Toots’ Bluesette. Het kwam, eilaas, te laat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier