Op papier lijken Froukje en Joost op uiterste eindes van het Nederpopspectrum te liggen, maar op de Lokerse Feesten bewezen ze meer met elkaar gemeen te hebben dan je zou denken. Dat ze allebei geen Europapa-momentje opleverden, bijvoorbeeld.
Je zal maar op een dag wakker worden en plots het etiket ‘stem van een generatie’ opgekleefd krijgen. Dat is min of meer wat de Nederlandse Froukje Veenstra overkwam. Begin 2020 debuteerde ze op achttienjarige leeftijd met Groter Dan Ik, een electropopsingle waarin ze haar generationele angst rond de klimaatcrisis vatte. Tijdens de coronacrisis werd ze nog bekender met Ik Wil Dansen, hét knaldranganthem van de Lage Landen. En doordat ze openlijk biseksueel is werd haar videoclip voor Niets Tussen, waarin ze innig met een andere vrouw kust, ook opgevat als een LGBTQ+-statement – al zag ze het zelf vooral als een heel normaal iets.
Als boegbeeld van een generatie gezien worden, het brengt een hoop verantwoordelijkheden en stress met zich mee. Wellicht daarom dat Froukje op haar dit jaar verschenen debuutalbum Noodzakelijk Verdriet de grote statements een beetje mijdt. ‘De wereld staat zó in de fik dat ik denk dat het beter is om te focussen op de mens zelf. Op dat we allemaal best wel op elkaar lijken, in onze dagelijkse onzekerheden en zo, meer dan we verschillen,’ vertelde ze in een interview aan Knack Focus.
Persoonlijk en politiek
Tijdens de Lokerse Feesten werd die focus op persoonlijke twijfels meteen duidelijk met openingsnummer Naar Het Licht. De nog steeds maar 23-jarige zangeres verdrinkt hier in nostalgie en voelt de tijd door haar vingers glippen, want je jeugd is zo kort en zo vergankelijk. Ook op muzikaal vlak maakte ze meteen duidelijk welke kaart er getrokken zou worden: stijlvolle electropop met een dansbare groove.
Met haar teksten besprak Froukje inderdaad een hoop onzekerheden die voor alle aanwezigen herkenbaar waren. Ze zong over liefdesverdriet en -woede (Nu Ik Niet Meer Over Je Schrijf), over periodes waarin het eventjes niet meer gaat (Heb Ik Dat Gezegd?) of over stress rond de staat van de wereld (Als Ik God Was) – ook in persoonlijke gevoelens schuilen soms maatschappelijke statements. Minder herkenbaar, maar even mooi was Zonder Liedjes, waarin de zangeres uitlegt hoe ze op het podium een veel zelfzekerder persoon is dan achter de schermen. ‘Wie ben ik zonder liedjes?’ Daar kunnen we geen antwoord op geven, maar mét liedjes en een begeleidende band toonde Froukje zich een enthousiaste performer die moeiteloos gevoelige teksten in aanstekelijke songs wist te gieten.
Gevoelig hakken
Landgenoot Joost maakte meteen duidelijk dat hij het wat minder fijnzinnig zou aanpakken dan Froukje. Openingsnummer Luchtballon was meteen een knaller van jewelste met eurogabberbeats waarop je moeilijk stil kon blijven staan – al deed het publiek haar uiterste best om het tegendeel te bewijzen.
Aan de oppervlakte lijken Froukje en Joost aan twee uiterste kanten van het Nederpopspectrum te staan: de ene bedachtzaam en fijngevoelig, de andere een ongeleid projectiel dat van hakken houdt. Toch hebben ze meer met elkaar gemeen dan je zou denken. Allebei vatten ze de angsten en onzekerheden van hun generatie in persoonlijke teksten. Zo had Joost het in PTSD over zijn angststoornissen, was Mama en Papa een stuiterende ode aan zijn overleden ouders en bezong hij in Antwoord hoe er frustrerend genoeg niemand is die jou zo goed begrijpt als jezelf.
Geriatrisch publiek
Maar goed, bij Joost werden die boodschappen dus op een iets andere manier gebracht. Doorheen het optreden leek qua energie een stijgende lijn te zitten, met naar het einde toe steeds hardere gabberkicks. Oude, bekende nummers als Wachtmuziek en Fryslân Bop werden zelfs niet meer in originele versie gespeeld, maar in opgefokte herwerkingen. Naar het einde toe werd de Antwerpse rapper Parsa – ‘iemand die ik twee jaar geleden in de Burger King leerde kennen’ – op het podium uitgenodigd om de waanzinnige stamper Heroïne live te brengen. Tijdens al die gekkigheid vond Joost het duidelijk belangrijker om de energie van de muziek over te brengen dan om al zijn teksten zelf mee te rappen.
Zelf vond ik dat een prima aanpak. Een optreden van Joost heeft al lang meer weg van een scheve fuif dan van een liveshow. Het publiek rond mij was er duidelijk minder over te spreken. Vijf seconden meeklappen wanneer Joost erom vroeg konden ze nog, maar terwijl ik stond te fistpumpen of rond te springen op de knallende beats, was er rond mij nog minder energie waar te nemen dan op de geriatrische afdeling. Ik heb mensen al harder zien dansen op de achtergrondmuziek in metrostations dan deze mensen op Joost.
Geen Europapa-momentje
Ik denk dat ik ook weet hoe dit kwam. Uiteraard heeft Joost dit jaar er een hoop bekendheid bij gekregen door zijn deelname en diskwalificatie op het Eurovisiesongfestival. Veel aanwezigen leken enkel voor het podium te staan om Europapa live te horen en er een filmpje van te kunnen maken voor hun collega’s. Om die reden is de stijgende populariteit van Joost een tweesnijdend zwaard: hij zal nog meer mensen lokken dan vroeger, maar ze hebben beduidend minder interesse in de rest van zijn oeuvre. Iets waar Joost zich duidelijk van bewust was. Toen de eerste tonen van Europapa door de boxen klonken, gingen alle gsm’s voorspelbaar genoeg de lucht in, ook al riep de jonge Nederlander doorheen de show meermaals op om de telefoons in de broekzak te laten en in het moment te leven. Wie Europapa dan toch wilde filmen, werd al snel op hun plaats gezet. Bij wijze van middelvinger werd de herkenbare single al na vijf seconden door de gehaktmolen gehaald, en in plaats van het vrolijke Eurovisienummer kreeg het publiek een snoeiharde gabber- en drum-‘n-bassremix te horen. De aanwezigen rond mij waren zichtbaar teleurgesteld, ik kreeg net nog meer respect voor de tegendraadse rapper.
Respect dat hij meteen weer verloor door af te sluiten met een karaokeversie van Coldplays Viva La Vida, maar daar wil ik het verder niet over hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier