Knack Focus ging vijf dagen lang op survivaltocht tijdens Dour Festival en kwam terug met deze zeven bemerkingen.
Dour is altijd een beetje survival
Wie dit jaar all the way wilde gaan, kon vanaf maandag naar Dour afzakken om CampFest mee te maken, waarbij de organisatie de wildste festivalcamping van het land al twee dagen vroeger opende. Ook voor wie zijn lichaam toch enigszins wilde sparen en pas vanaf woensdag voor het echte festival z’n tent opzette, was het echter weer een slopende ervaring. Zeker voor wie, net als ondergetekende, liefhebber is van zowel de artiesten die rond de namiddag optreden als de dj’s die tot een gat in de nacht plaatjes komen draaien. Vijf dagen aan een stuk nauwelijks slapen, heel de dag dansen en tegen de valavond al je tienduizend stappen per dag halen: achteraf voelt je lichaam als een wrak, maar we snappen eindelijk wat topsporters beweren te voelen na een stevige fysieke prestatie.
Al moeten we wel zeggen dat Dour dit jaar qua smerigheid heel goed meeviel. Tijdens het hele evenement kwamen we slechts twee dixi’s tegen waar iemand z’n behoefte op de toiletbril had gedaan. Dat zijn er nog steeds twee te veel, maar toch al een pak minder dan tijdens vorige edities.
Het festival wordt steeds meer een soort Tomorrowland voor alternatievelingen
Deze evolutie viel al enkele jaren op, maar dit jaar was er niet meer om heen te kijken. Officieel is The Last Arena nog steeds het hoofdpodium van Dour, maar het was overduidelijk dat overdag zowat alle podia maximum tot de helft gevuld raakten, behalve de fameuze Balzaal. Daar konden gegadigden vanaf de vroege namiddag tot een gat in de nacht non-stop feesten op beats van bijvoorbeeld Ben Klock, The Blessed Madonna en Amelie Lens. Het was het enige podium waar constant een zee van volk stond.
Nog meer dan vorige jaren leek de organisatie ook specifiek op dat danspubliek in te spelen. Op zich een slimme zet die duidelijk aansloeg, maar soms misten wij de variatie in het programma een beetje. Het aantal verrassende indie-acts of jazzoptredens tijdens de namiddag was behoorlijk ingeperkt, en metal en punk waren quasi afwezig. Vroeger voelde Dour aan als vier verschillende festivals door elkaar, tegenwoordig neigt het iets te veel naar een dansfestival met wat randprogrammatie.
Gelukkig wordt er ook voor de avontuurlijke danser geprogrammeerd
De dj-sets aan het Balzaal-podium waren niet de spannendste van het festival, en mikten vooral op zij die ongecompliceerd wilden losgaan op boenke boenke. Gelukkig stonden er ’s nachts in de tenten heel wat avontuurlijkere platendraaiers geprogrammeerd. Zo wisten Quest?onmarq en Juliana Huxtable allebei te imponeren met overweldigende sets vol razendsnelle techno en ritmisch complexe beats. De uitgesproken queer dj Lsdxoxo deed het dan weer iéts trager, maar minstens even hard en industrieel.
Bij Joy Orbison werd duidelijk gemaakt dat harde beats en euforische melodieën elkaar niet in de weg staan, want de Britse dj bracht een heerlijke set vol UK garage en aanverwante, uiterst aanstekelijke dansgenres. Ook de uitbundige Jersey club van Uniiqu3, een onweerstaanbare mix van harde house en smerige hip-hop, wist ondanks een tijdsslot in de volle zon de dansbenen te commanderen. Maar de meest uitdagende dj-set was wellicht die van Britse dj en radiopresentatrice Sherelle. Haar mix vol ritmisch complex genres als footwork en breakbeat overweldigde de zintuigen, zonder dansbaarheid te verwaarlozen.
Het publiek wil nostalgische en ietwat foute dansmuziek
Opvallend genoeg was het nummer dat we het vaakst in dj-sets hoorden passeren Freed from desire, de iconische nineties-hit van Gala. Het was het meest opvallende, maar zeker niet enige bewijs dat het publiek anno 2022 de uitzinnige en ietwat foute dansmuziek van het verleden graag opnieuw hoort passeren.
Zo sloot hyperpopduo Promis3 z’n uitstekende set af met een cover van The Underdog Projects Summer jam, na eerder al I’m blue (da ba dee) te brengen. In hetzelfde genre pakte Dorian Electra hun publiek in met een manische mix van hyperpop, dubstep en hardstyle. Danny L Harle bracht dan weer een euforische set vol melige hardcore die schaamteloos verwees naar de hoogdagen van eurodance en Thunderdome, én remixt bovendien datzelfde Summer jam. En dan was er op de laatste nacht nog Ascendant Vierge, het duo dat gabber en opera naadloos met elkaar verweeft en de volgepakte tent richting hogere sferen begeleidde.
Ondanks beperkte aanwezigheid maakte de gitaar best een goede beurt
Aanvankelijk waren we niet zeker hoe goed de sensuele r&b van Erika De Casier voor een halfgevulde Dourtent zou uitpakken. Zoals verwacht zorgden de bonkende beats van de Balzaal op de achtergrond voor een ietwat onaangename kakofonie, maar verder wisten De Casier en haar band de zwoele atmosfeer van de muziek verrassend goed te doen werken. Ook de alternatieve glamrock van Yves Tumor en diens groep pakte verrassend goed uit in La Petite Maison Dans la Prairie, ondanks de wat rare vibe die Tumor creëerde door constant giftige opmerkingen richting de aanwezige fotografen af te vuren. En ook de vakkundige wall of sound en absurde lyrics van Black Midi wisten hun mannetje te staan in Le Labo. Dat ze enkele wereldbekende riffjes in hun overweldigende optreden verwerkten, zoals dat uit Michael Jacksons’ Beat it, bood ontgetwijfeld wat houvast aan de toevallige aanwezigen die niet wisten waar ze precies naar kwamen kijken.
Bij het Russische duo Ic3peak was de gitaar minder prominent aanwezig, maar wanneer de snaren aangeslagen werden zorgde het steevast voor een stevige mep in het gezicht. Zo veranderde hun kille mix van witch house en trap eventjes in hardcorepunk die na het teloorgaan van Groezrock dan maar een thuis vindt op Dour. Ook de synthwave van Molchat Doma, dat klonk alsof Ian Curtis was opgegroeid in de Sovjet-Unie, wist het Dourpubliek te overtuigen met z’n melancholisch-dansbare klanken. En bij metalrapduo City Morgue waren er dan wel geen fysieke snaarinstrumenten aanwezig, maar de beats stonden bol van de loeiharde gitaren. De show ging zo hard dat rapper Zillakami zelfs z’n meniscus scheurde en de rest van het optreden al zitten moest schreeuwen, wat het publiek niet tegenhield om als een bende wildemannen tekeer te gaan.
Er zijn nog steeds dingen die je enkel op Dour kan ervaren
Met de grotere focus op dansmuziek werd het aantal verrassingen enigszins teruggeschroefd, maar gelukkig waren ze niet volledig afwezig. Zo begon ons festival op woensdagavond met een uitzinnige show van The Singeli Movement, een groep dj’s en performers uit Oeganda. Dit collectief specialiseert zich in singeli, een elektronisch genre dat wordt gekenmerkt door enerverende percussie en pijlsnelle raps. Naast het feit dat we dit genre sowieso niet snel op andere festivals verwachten te horen, viel The Singeli Movement vooral op door de enorm aanstekelijke performance, met een hypeman die het publiek constant doorheen de hele tent lieten rennen en de zogenaamde Sisters of Twerkistan die de hele show lang deden wat hun pseudoniem belooft.
Een act als Gargäntua zal u ook niet snel aan onze kant van de taalgrens aantreffen. Dit duo ziet eruit alsof ze black metal maken, maar brengt eigenlijk Franse technochansons. Denk Serge Gainsbourg als die in een post-punkmilieu was opgegroeid en over elektronische beats zong. De goedgevulde Chaufferietent rond het relatief vroege 22u ’s avonds toonde alvast aan dat onze zuiderburen het lustten.
En dan waren er nog enkele buitenbeentjes, zoals de bedwelmende UK hiphop van John Glacier of de bassy reggaeton van Clara!. Niet de grootste publiekstrekkers, wel interessante boekingen die de Douraffiche een eigen smoel blijven geven.
Ook Angèle is Dour
Dour Festival mag dan iets cleaner zijn geworden dan enkele jaren terug, het blijft toch vooral een oord voor alternatieve en ietwat vuile muziek. De tot in de puntjes uitgewerkte en behoorlijk kindvriendelijke show van Angèle leek daar aanvankelijk wat in contrast mee te staan. De naar schatting 30.000 aanwezigen aan The Last Arena – een van de grootste mensenmassa’s van de week – spraken dat echter al snel tegen. En het moet gezegd worden: met haar groots opgezette show wist Angèle het Dourpubliek in te pakken, ondanks dat de vermoeidheid op dag vier al behoorlijk in begon te slaan. Of er nu beenharde techno, melige hardcore of lieve popmuziek door de speakers schalde, het publiek vond tijdens de vijf festivaldagen voldoende redenen om massaal ‘Doureuh’ te scanderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
