Foals was een energiebom die gelukkig geen slachtoffers eiste

Eigenlijk hadden we Foals, na hun jongste platen, een beetje afgeschreven, zij het niet van harte. Want hun allereerste passage op Pukkelpop, ten tijde van hun debuutplaat Antidotes uit 2008, was ronduit memorabel. Het goede nieuws is dat de punkfunkband uit Oxford dat huzarenstukje vijftien jaar later nog eens wist over te doen.

Bij het begin van hun carrière presenteerden de stadsgenoten van Radiohead zich als een kruising van Talking Heads, ten tijde van Remain in Light, met A Certain Ratio. Maar daar bleef het niet bij: het gezelschap rond zanger-gitarist Yannis Philippakis gooide ook flarden math- en postrock in de blender en wierp zich pompt op als ‘thinking mans dance band’. Met hun derde, net iets te glad geproducete lp Holy Fire uit 2013 maakten Foals de overstap van de underground naar een breder publiek, palmden ze de grote arena’s in en begonnen ze de stekeligste kantjes van hun muziek weg te vijlen.  

Toen de bassist en toetsenspeler het in 2018 voor bekeken hielden, maakte de groep haar jongste lp Life is Yours noodgedwongen als trio en leek het einde in zicht. Een voorbarige conclusie, weten we nu. Op Pukkelpop bleek het personeelsbestand alweer te zijn verdubbeld en zagen we een span dartele veulens aan het werk dat vastbesloten was van de volgepakte tent geen spaander heel te laten. 

Het werd een zweterige bedoening: alsof het nog niet heet genoeg was, deed het geestdriftige publiek de temperatuur in de Marquee nog met enkele graden stijgen. Vanaf opener Wake Me Up (die titel kan geen toeval geweest zijn) hadden Foals iets van een gevaarlijke draaikolk die de willoze toeschouwers recht naar duistere diepten zoog. We hoorden disco, jazeker, maar het was er gelukkig geen van het gladde soort. Eerder nerveuze, dystopische funk die je deed feesten om de werkelijkheid niet onder ogen te moeten zien. 

Paradoxen

Vanaf Olympic Airways was er geen houden meer aan: de hele tent deinde op en neer en tijdens classics als My Number en Inhaler vreesden we even dat de planken vloer het zou begeven onder het gewicht van zoveel wild in het rond springende mensen. Op het podium stond intussen een band die een grenzeloos zelfvertrouwen uitstraalde en hoekige ritmen koppelde aan striemende elektronica.  

Foals schuwde overigens geen paradoxen; het gezelschap klonk tegelijk primitief en verfijnd, visceraal en catchy, gruizig en helder. Nog een geluk dat er bij het afgaan van dit soort energiebommen geen doden vallen. 

Tijdens het atmosferische Spanish Sahara werd even gas teruggenomen, maar het was een kwestie van reculer pour mieux sauter. Letterlijk! Tijdens het door zigzaggende gitaren aangezwengelde Providence, nog zo’n publieksfavoriet, dook Philippakis met gitaar en al het publiek in, om met afsluiter Two Steps, Twice nog een laatste keer al zijn duivels te ontbinden. Een overrompelend concert, kortom. Na afloop had je het gevoel dat je ternauwernood een gevaarlijke storm had overleefd. Of hoe je met een simpel 6 pk’tje een formule 2-wedstrijd kunt winnen.