EuroSonic, dag 3: Girl Power is geen loze kreet

‘You heard it first at EuroSonic’, luidde de baseline van het gelijknamige showcasefestival in Groningen. En meestal was die slogan niet gelogen. Drie dagen lang gingen 40.000 bezoekers uit vijftig landen, waaronder 4.350 muziekprofessionals, op zoek naar de grote namen van morgen. En neem het maar van ons aan, tijdens de slotavond waren vooral de vrouwen aan de macht.

Met haar berçeuses laat Lucinda Chua vooral de stilte spreken

In DOT, een bolvormig theater waar normaliter onder een bewegende sterrenhemel planetariumvoorstellingen plaats vinden, mocht Lucinda Chua de slotavond van EuroSonic openen. De Zuid-Londense zangeres, celliste en pianiste met Maleisische en Chinese roots, maakte recent nog deel uit van de band van FKA Twigs, toerde met Stars of the Lid en versmolt, als lid van het duo Felix, postrock met kamermuziek. Vorig jaar wist ze zelfs een platencontract te versieren bij het vooraanstaande 4AD-label en bracht ze onder haar eigen naam de ep’s  Antidotes 1 & 2 uit.  

In Groningen deed Lucinda Chua’s passage tegelijk statisch en bezwerend aan. In haar aan ambient en minimal music schatplichtige, berçeuses, waarvoor ze assistentie kreeg van een tweede muzikant op elektronische keyboards, liet ze vooral de stilte tussen de noten spreken. Etherische songs als Golden of Echoes klonken kwetsbaar en intiem, maar dwongen bij het aandachtig luisterende publiek wél het nodige ontzag af. Niet dat u Chua snel in de hitlijsten zult aantreffen, maar wie nog verlegen zit om een soundtrack bij zijn/haar onthaastingssessies, is bij deze dame zeker aan het goede adres. 

Cathérine Graindorge bladert in haar auditieve dagboek

In Vlaanderen is de Brusselse violiste en elektronicamuzikante Cathérine Graindorge nauwelijks bekend, maar in het buitenland weet men haar gelukkig wél naar waarde te schatten. Ze speelde een poosje bij de rockband Monsoon, schreef muziek voor film, theater en dansvoorstellingen, nam twee soloplaten op met John Parish, maakte vorig jaar een ep met Iggy Pop en is te horen op tracks van artiesten als Nick Cave, Mark Lanegan en Deborah Harry.  

Tijdens EuroSonic trad ze ’s avonds op in DOT, waar ze samen met een harmoniumspeler, voornamelijk stukken bracht uit haar jongste lp Eldorado. Eerder op de dag gaf ze echter ook al een imposante performance in een lokaal koffiehuis. Graindorge stapelde muzikale partijen op elkaar met behulp van een loop station, vervormde het geluid van haar viool met allerlei effectpedaaltjes en ging haar instrument nu eens te lijf met een strijkstok en dan weer met haar vingers.  

Het resultaat klonk afwisselend jachtig en majestueus, onheilspellend en bespiegelend, neo-klassiek en cutting edge, avontuurlijk en toegankelijk. In Ghost Train deed haar stem een beetje aan Laurie Anderson denken, maar in haar hoofdzakelijk instrumentale composities, die ze zelf als een auditief dagboek beschouwt, klonk Cathérine Graindorge vooral als zichzelf. Groots. 

Uw huis is voortaan waar uw ∑tella staat

In Griekenland behoort Stella Chronopoulou, die ook actief is als kunstschilder, tot de populairste zangeressen van haar generatie. Maar met haar fijne vierde langspeler Up and Away, die vorig jaar uitkwam bij het Amerikaanse Sub Pop-label, begint ze met haar groep ∑tella nu ook elders gehoor te vinden. Verdiend, zo bleek tijdens EuroSonic, want de artieste uit Athene schrijft melodieuze, naar de sixties lonkende popliedjes waarin regelmatig Griekse folkmotiefjes opduiken. ∑tella springt met haar eigen traditie om zoals Altin Gün met de Anatolische en vertaalt die op een funky manier naar de dansvloer.  

Zodra je ze één keer hebt gehoord, vallen even warmbloedige als onweerstaanbare nummers als Nomad, Another Nation, Black and White of het frivole Titanic met geen stokken meer uit je geheugen te jagen. Af en toe doet ∑tella een beetje denken aan Everything But the Girl, maar dan wél met een mediterraan randje. Op het podium bleek Chronopoulou vooral met haar twangy gitarist over een geheim wapen te beschikken. Het instrumentale Manéros klonk bijvoorbeeld even aanstekelijk als het beste van Khruangbin en is uitermate geschikt om alle feestjes mee op gang te trekken. Misschien hebt u het nog niet in de gaten, maar uw huis is voortaan waar uw ∑tella staat. 

Overspannen Brimheim wint de prijs voor excentriciteit

De Faeröer-eilanden zijn een onherbergzame archipel ergens tussen Schotland en IJsland waar meer schapen dan mensen wonen en waar tot nader order niemand aanstoot neemt aan de walvisvangst . Maar hoewel er slechts 50.000 mensen wonen, wordt er behoorlijk wat muziek gemaakt en is excentriciteit er meer regel dan uitzondering. Zangeres Helena Heinesen Rebensorff mag dan tegenwoordig in Kopenhagen wonen en zich het imago van een furieuze ‘femme fatale’ aanmeten, haar pseudoniem Brimheim, wat zoiets betekent als ‘de plek waar de golven breken’, verwijst nog naar haar afkomst. 

Mevrouw Brimheim, die vorig jaar debuteerde met de lp Can’t Hate Myself Into A Different Shape, heeft een stem als een klok, ergens tussen die van Florence Welch en Caroline Polachek, en die zal zeker niet aan iedereen besteed zijn. Haar songs, waarin niet zelden mentale problemen centraal staan, zwalken heen en weer tussen etherisch en stormachtig, tussen bespiegelend en losgeslagen en spannen een koord tussen folk en metal. In ons boekje noteerden we: ‘behoorlijk over the top’. Eerlijk gezegd weten we nog altijd niet of we het concert van Brimheim nu goed vonden of niet, maar onalledaags was het zeker. 

Big Joanie verbindt klassieke girl group sound met punkesthetiek

Op de absolute revelatie van Eurosonic 2023 was het wachten tot middernacht, toen de dames van het Londense Big Joanie het podium bestegen. Ze brachten al twee langspelers uit op het label van Thurston ‘Sonic Youth’ Moore en diens vriendin Eva Prinz en introduceerden zichzelf trots als ‘a black feminist punk band’. Zo koppelden ze de esthetiek, het maatschappelijke engagement en de rauwe energie van de Riot Grrrl-beweging aan de harmonieën van girl groups uit de jaren zestig, zoals The Crystals en The Ronnettes.  

Voor Big Joanie is muziek maken een daad van verzet. Haar songs handelen over seksuele en raciale identiteit (Confident Man, It’s You), depressie als beschavingsziekte (Happier Still), migratie en over hoe het begrip ‘thuis’ verandert, afhankelijk van de context (zie Back Home, de titel van hun jongste lp, die eind vorig jaar verscheen).  

Zangeres-gitariste Stephanie Phillips was druk in de weer met fuzz en feedback, Chardine Taylor-Stone drumde, net als Maureen Tucker van The Velvet Underground, rechtopstaand en Estella Adeyeri gooide baslijnen uit van het type waarmee je zelfs een olietanker op zijn plaats kon houden. Op het podium werd het trio aangevuld met een extra muzikante op snaren en toetsen en de songs klonken zowel primitief rammelend als ontwapenend catchy. In My Arms was bijvoorbeeld het soort nummer dat in de handen van, pakweg, Blondie een grote hit had kunnen worden. Dat Big Joanie met een open blik in de wereld staat, bleek voorts uit een geweldige cover van Cranes in the Sky van Solange. 

Maar de groep had sowieso anthems in overvloed. Fans van Gossip, Sleater Kinney of Bikini Kill doen er dus goed aan om ook Big Joanie eens een stel oren te lenen.