EuroSonic 2024, dag 1: Soms zie je de toekomst enkel in een achteruitkijkspiegel 

Wie wil weten hoe de muziek van morgen zal klinken, trekt ieder jaar naar de binnenstad van Groningen, waar tijdens het showcasefestival EuroSonic zo’n 250 jonge bands uit heel Europa de kiem hopen te leggen voor een internationale carrière. Tijdens de openingsavond wisten vooral de Poolse nu-jazband Immortal Onion en de Belgische Meltheads ons een gevoel van euforie te bezorgen.

Immortal Onion verkent het grensgebied tussen energiek en weemoedig 

De jonge dynamische jazzscene in Londen is inmiddels vermaard en ook bij ons is al een poosje sprake van een kwalitatief hoogstaande New wave of Belgian Jazz. Maar het Poolse jazztrio Immortal Onion uit Gdansk hoeft voor die voortrekkers zeker niet onder te doen. Hoewel de muzikanten nog vrij jong zijn, hebben ze tot dusver al in zeventien verschillende landen gespeeld en vanaf nu kunnen ze dus ook een opmerkelijke passage op EuroSonic aan hun palmares toevoegen.  

De leden van Immortal Onion (piano, contrabas, drums) zijn aan elkaar gewaagd, spelen met een imposante souplesse en verbinden al enkele jaren hun lot met dat van een saxofonist Michał Jan Ciesielski. In Groningen lieten ze het publiek alle hoeken van het Der AA theater zien, met ritmisch complexe composities die het ene moment en overweldigend energieke en het andere een weemoedige en lyrische indruk maakten.  

De pianist schrok er niet voor terug een klassiekerig thema in te zetten, al werd dat door zijn kompanen zonder veel omhaal aan flarden gespeeld. Ook treiterige elektronica of knallende hiphopbeats werd niet geschuwd, zodat je als toeschouwer haast ongemerkt van de ene verrassing naar de andere gleed. Voor de muzikanten van Immortal Onion leken er geen muzikale grenzen te bestaan: ze opereerden in hun eigen universum en wie zich liet meezuigen zal bevestigen dat het er bijzonder prettig toeven was.  

Meltheads spelen het hard 

Hun eerste langspeler moet nog verschijnen, maar de Antwerpse Meltheads konden in Groningen al op een opvallend grote belangstelling rekenen. Hun mix van strakke, energieke postpunk (denk aan Gang of Four) en snoeiharde garagerock ging er bij het publiek in als verse croissants op zondagochtend, wat aangaf dat hun reputatie (finalist van De Nieuwe Lichting, zilver op de Rock Rally) hen waarschijnlijk al vooruit was gesneld. Op het menu: kregelige gitaren, hyperkinetische drums en een frontman (Sietse Willems) die er helemaal voor ging. Niet alle nummers klonken even memorabel: af en toe had je het gevoel dat het hoge volume soms een gebrek aan ideeën moest verhullen. Maar de radiohit Naïef blijft een terechte klassieker en is intussen het lijflied geworden van iedereen die zich als eh… níet naïef beschouwt. 

Clarissa Connelly probeert Enya (tevergeefs) weer hip te maken 

Het Britse Warp-label stond tot dusver bekend als een vrijhaven voor cutting edge-electronica. Met de Schots-Deense Clarissa Connelly zet het nu echter de deur wijd open voor een verbasterde vorm van Scandinavische volksmuziek. Met haar vorige plaat, The Voyager, trok Connelly, die eerder al toerde met Laurie Anderson en Jenny Hval, de aandacht van het Britse blad The Wire  en kort daarna mocht ze de prestigieuze Nordic Music Prize op de schoorsteenmantel zetten.  

Zelf noemt de artieste met een fascinatie voor de natuur en eeuwenoude beschavingen, de progressieve folk van Clannad, Ray of Light van Madonna, The Dreaming van Kate Bush en het verzameld werk van Mike Oldfield als haar voornaamste invloeden. Het resultaat is een bevreemdende mengeling van prog en folk, van elektronische en akoestische instrumentaties. Naar haar eigen zeggen streeft Clarissa Connelly, die in Groningen afwisselend gitaar en piano speelde en zich liet begeleiden door een gezichtsloze groep, een vorm van tijdloosheid na. Het resultaat klonk ietwat bevreemdend, ook al omdat ze zich soms van een oude, onbegrijpelijke taal leek te bedienen. De zangeres heeft een breed stembereik -ze maakt, niet toevallig, deel uit van een operakoor in Kopenhagen– maar haar timbre is wat de Engelsen doorgaans ‘an acquired taste’ noemen. Zelf bleven we er nogal Siberisch onder. Maar wie niet allergisch is aan de sound van, pakweg, Enya, zal deze dame wellicht met plezier een oor lenen. 

Artificialice houdt een pleidooi voor bombast en kunstmatigheid 

Dit jaar richt EuroSonic de schijnwerpers op Polen en in het Grand Theatre mocht Artificialice het festival op gang trappen. Dat was geen onverdeeld succes. Blikvanger van de groep, zangeres en songwriter Alicja Sobstyl, ook actief bij de zevenkoppige jazzfunkformatie Klawo, beschikt over soepele stembanden en spiegelt zich duidelijk aan iemand als Björk. Alleen wil ze blijkbaar iets teveel bewijzen en gaat ze verkeerdelijk uit van het adagium ‘more is more’.  

In Groningen hoorden we muziek waarin jazz, metal, prog, drum & bass en elektronica onder één hoedje speelden. Alle kieren in de songs werden zo onverbiddelijk dicht geplamuurd, dat ze voortdurend in ademnood kwamen. Wie ons kent, weet dat Bombast geen plek is waar we graag met vakantie zouden gaan. Nomen est omen, zei onze leraar latijn destijds. En inderdaad: Artificialice had zijn naam niet gestolen. 

Annie Taylor oefent uitsluitend voor de achteruitkijkspiegel 

Op EuroSonic staan hoofdzakelijk acts waar je nog nooit van hebt gehoord, dus vaak is het een kwestie van ‘hit or miss’. Als toeschouwer worden je keuzes vaak ingegeven door summiere omschrijvingen. Zo leek Annie Taylor, een rockband uit Zürich, op papier veelbelovend.  

Het kwartet had, zo lazen we, met platen als Sweet Mortality en Inner Smile, al heel wat stof doen opwaaien. Producer Ali Chant uit Bristol, die eerder al in zee ging met Yard Act en Aldous Harding, kampeerde onlangs nog met de Zwitsers in de studio en de groep beschikte blijkbaar ook over een solide live-reputatie. Dat laatste bleek niet gelogen en ook zangeres Gini Jungli was één en al uitstraling. Annie Taylor bestond uit competente muzikanten die het klappen van de zweep kenden. Alleen: zit er vandaag nog iemand te wachten op een groep die als twee druppels water op L7 gelijkt en nu en dan met wat stevige Black Sabbath-riffs jongleert?  

Ondergetekende zag gisteren ook nog het Finse Us, dat vorig jaar blijkbaar Glastonbury plat speelde, maar in Groningen niet verder kwam dan een combinatie van sixties punk, gespeeld tegen het tempo van de Ramones,  en het Ierse punkpopcombo The Love Buzz, dat de toeschouwers uitnodigde de zanger-gitarist met schoenen te bekogelen (het schoeisel vloog hem meteen om de oren!). Maar wie op EuroSonic een glimp van de toekomst hoopt op te vangen, krijgt soms enkel een achteruitkijkspiegel voorgeschoteld. Tja. Wie weet hebben we vanavond of morgen méér geluk?