EuroSonic 2023, dag 2: Beenharde punk, pittige gruyèrepop of Frans retrofuturisme, Europa heeft het allemaal

Tijdens de tweede dag van EuroSonic in Groningen moesten we andermaal vaststellen dat de meeste debuterende bandjes uit het Europese continent het podium met zoveel professionalisme en zelfvertrouwen te lijf gingen, dat we oude rotten aan het werk meenden te zien. Dus neen, het Verenigd Koninkrijk is op muzikaal vlak niet langer de enige referentie.

De Ierse Gurriers gaven ons een weldadige stomp in de maag 

Wie zijn muziek graag rauw, energiek en op het scherp van de snee heeft, komt in Dublin dezer dagen moeiteloos aan zijn trekken. Met groepen als Fontaines D.C., The Murder Capital en Girl Band als voortrekkers, maakt de Ierse punkscene een nieuwe bloeiperiode door. En de stroom is nog lang niet opgedroogd, want dag twee van EuroSonic werd ingeluid door een andere revelatie uit de geboortestad van James Joyce: de beenharde muziek van Gurriers gaf ons prompt een weldadige stomp in de maag en deed ons op de koop toe sterretjes zien. 

Het vijftal speelde op leven en dood en hanteerde zijn snaardozen alsof het scheermesjes waren. Bij prijsbeesten als Boy of Approachable moesten we denken aan de venijnige attaquevan de prille Pixies. Op andere momenten klonken Gurriers even strak en overweldigend als Underworld ten tijde van Born Slippy, maar dan zonder synths en mét gitaren. Gelukkig bleken de heren meer dan één kunstje te beheersen en hadden ze ook nummers in petto die, zoals Top of the Bill, van iets meer subtiliteit getuigden. Maar luid of verstild, iedere compositie die Gurriers door de luidsprekers joegen was zo meesterlijk geconstrueerd dat er geen speld tussen te krijgen viel. En nu maar hopen dat dit zootje herrieschoppers volgende zomer een plekje op Pukkelpop krijgt toebedeeld. 

De retrofuturisten van Kids Return bewijzen dat recyclage loont 

Precies 25 jaar na de release van Moon Safari van Air is in Parijs een nieuw retrofuturistisch duo opgestaan. Kids Return, genoemd naar de gelijknamige film van Takeshi Kitano, bestaat uit Adrien Rozé en Clément Savoye en koppelt de zonnige Californische pop van The Beach Boys aan de psychedelische uitspattingen van MGMT. Tegelijk hebben de heren een boon voor de soundtracks van Ennio Morricone en Michel Legrand, en laten ze hun muziek bevruchten door kitsch, easy listening en analoge elektronica. Dat leidt tot melodieuze, warmbloedige popsongs, zoals Our Love en Orange Mountains, die niet zelden nostalgische trekjes vertonen en worden gezongen met een aandoenlijk Frans accent. Als je vertrouwd was met Air deed de muziek van deze Fransozen, op het podium aangevuld met drie extra muzikanten, hopeloos tweedehands aan.  Zelfs de door vocoders vervormde zangpartijen klonken ons vertrouwd in de oren. Niettemin wisten Kids Return moeiteloos te charmeren en sleepten ze in Groningen zelfs een prestigieuze Music Moves Europe Award in de wacht. We kunnen het bij deze dus bevestigen: recyclage loont! 

De rammelende gruyèrepop van Anna Erhard smaakt naar méér

Sinds EuroSonic enkele jaren geleden de Zwitserse muziekscene in de schijnwerpers zette, weten we dat er in het land van koebellen en alpenhoorns heel wat aardige bandjes en singer-songwriters opereren. Ook zangeres-gitariste Anna Erhard klonk tegelijk speels en gedreven. Samen met een drummer en een bassist trakteerde ze in Groningen op heerlijk rammelende indiepop-met-folkinvoeden die vage herinneringen opriep aan Wet Leg, Fiona Apple en Juliana Hatfield. Toch beschikte ze over ruim voldoende eigen persoonlijkheid om niet als een epigoon te worden gebrandmerkt.  

De zangeres, die tegenwoordig in Berlijn woont, schrijft voldragen songs, zoals Cut Me Outen Guestroom, die niet zelden van ontwapenende humor en sarcasme getuigen. Met een nummer als Campsite wist ze ons alvast overhoeds bij de lurven te grijpen: ‘I used to get compliments on my tan-lines’, grapte ze. ‘I was the leader, because I had the most mosquito bites’. Anna Erhard kijkt naar de wereld door dezelfde bril als Jonathan Richman, maar schrijft net zo goed bitterzoete, kwetsbare liedjes zoals ‘Three Tons of Steel’, over de boot die ze noodgedwongen moest verkopen omdat hij voorgoed naar de haaien dreigde te gaan. Samengevat: Anna Erhardt maakt prikkelende gruyèrepop die u bij het aperitief zélf maar eens moet proberen. 

The Haunted Youth veroorzaken een kleine volksverhuizing 

Over The Haunted Youth kunnen we u wellicht niets meer vertellen wat u nog niet weet. In ons land schreef het Hasseltse gezelschap rond Joachim Liebens op korte tijd geschiedenis met een reeks succesrijke singles en een langspeeldebuut, Dawn of the Freak, dat bij het verschijnen al aandeed als een Greatest Hits-compilatie. Ook op EuroSonic kon de groep op behoorlijk wat belangstelling rekenen: The Haunted Youth speelde in Huize Maas, één van de grootste zaaltjes van Groningen, en daar kwam zoveel volk opdagen dat menigeen in zwijm dreigde te vallen wegens zuurstoftekort. 

De sound van de Limburgers, gedomineerd door ijle keyboards en breed uitwaaierende gitaren met echo’s van The Cure en The War on Drugs, kon op goedkeurend geknor rekenen, maar nu we het gezelschap al meerdere keren aan het werk hebben gezien, vielen ons ook enkele zwakheden op. Sommige van zijn songs leken wel zeer erg op elkaar en de interludia tussen de nummers duurden zo lang dat ze telkens weer de vaart uit de set haalden. Maar goed, debutanten die kunnen uitpakken met knallers als Teen Rebel of Coming Home, hoeven zich over de toekomst niet al te veel zorgen te maken. De internationale opmars is nu echt begonnen. 

Hause Plants haalt de sfeer van Brooklyn naar Portugal 

Na bijna vier decennia EuroSonic is duidelijk dat zo goed als alle Europese landen tegenwoordig over getalenteerde en professionele bands beschikken die zonder blozen kunnen wedijveren met wat de Angelsaksische wereld op het gebied van pop en rock te bieden heeft. Zo bewijst Hause Plants uit Lissabon bijvoorbeeld dat Portugal méér is dan fado voor toeristen. Het kwartet sloeg vorig jaar zes maanden zijn tenten op in Brooklyn, om er de sfeer in te ademen die de muziek van The Strokes, The Rapture en The Yeah Yeah Yeahs zo opwindend maakte. 

Dat bleek een goed idee, want Hause Plants keerden terug met de in reverb gedrenkte ep Sleeping With Weird People, vol liedjes die bol stonden van passie, energie en joie de vivre. Ook op het podium van Vera werd duidelijk dat Hause Plants voldoende water hadden gekregen om in korte tijd hard te groeien. De appetijt waarmee ze zich vastbeten in songs als Marcia Avenue of Hazy gaf aan dat het de heren niet aan ambitie ontbrak en dat ze hun grensoverschrijdend avontuur zo lang mogelijk willen laten duren. Het publiek liet zich met plezier op sleeptouw nemen en vond en passant een extra reden om volgende zomer een Lusitaanse vakantie te overwegen.